29 juni 2017

29 juni 2017. Van Lavacolle naar Santiago de Compostella. Ik ben al vroeg wakker en heb heerlijk geslapen. Als ik wakker word regent het echt heel erg hard. Om iets voor 7 uur lopen Hans en weg. Het lijkt droog te zijn maar amper op weg regent het toch dikke druppels. Mijn plu kan het gelukkig nog handelen. Het is niet ver meer. Een kilometer of 10. Het overgrote deel lopen we over de weg. We komen langs het grote beeld dat is geplaatst omdat de paus hier een mis heeft opgedragen (Gronzo of zoiets). Even later langs de giga herberg maar dat is geheel uitgestorven en ligt behoorlijk ver van de stad. Het lijkt een dorp op zich. In de verte kan ik de torens van de kathedraal zien, de bovenste topjes althans. Dan is het nog 4,5 km lopen zegt een bordje langs de weg. Betrouwbaar voor wat het waard is. Er lopen wat wandelaars voor ons en het lijkt erg rustig. Over de brug komen we een grote groep jongeren tegen. Ze zijn niet ouder dan 16-17 jaar met het daarbij horende kabaal. Zij slaan gelukkig af bij een italiaans restaurant en de rust is teruggekeerd. De letters van Santiago zijn bijna niet meer leesbaar door alle schoenen en andere kledingstukken die in het hekwerk zijn gestoken. Zonde eigenlijk. Gelukkig weet Hans de weg en ik loop klakkeloos achter hem aan en probeer het aankomen op de plek waar ik al zo lang naar toeleef in me op te nemen. Het gaat moeizaam, er valt zoveel te zien en eigenlijk ook weer niet. Een tunneltje door en dan sta ik zomaar op het plein voor de kathedraal. Het is inmiddels 9.00 uur geweest. Ik kan het niet behappen. De kathedraal staat flink in de steigers, meer nog dan ik had verwacht. Maar wanneer thuis mij live op de camera ziet, daalt het besef langzaam dat dit de plek is waar ik wilde aankomen. Tevens het besef dat het in Spanje voor mij lang niet makkelijk was en zeker niet vanzelf ging.
Wat fijn dat ze van "thuis" er een beetje bij kunnen zijn. Dit is zo'n mooi moment!
We gaan meteen door naar het pelgrimskantoor om onze compostella op te halen. Er staat al wel een rij maar het valt alleszins mee en met een half uur zijn we al aan de beurt. Er mogen geen foto's gemaakt worden maar het meisje dat mij helpt heeft daar geen problemen mee. Ze schrijft in een prachtig handschrift mijn compostella uit en ik krijg er ook nog een voor de lange afstand. Het is even rekenen hoeveel kilometers het eigenlijk zijn. Maar met het getal van 2700 kan ik goed leven. Het zijn er ongetwijfeld meer maar wat maakt het uit. We gaan nog even langs bij de huiskamer van de lage landen. Helaas kunnen zij mij niet helpen met het uitprinten van mijn vliegticket. Er is nog een nederlands stel dat op de fiets is gekomen. Ik heb het niet helemaal kunnen volgen maar zij fietsten de Via de Plata en de vrouw heeft daar een flinke smak gemaakt. Omdat ze ons niet verder kunnen helpen gaan we na de koffie weer op weg. Er is ook een kapel bij het pelgrimsbureau waar je even stil kan staan bij het feit dat je gezond en wel bent aangekomen en dat hetgeen je onderweg heb geleerd en ervaren mee kan dragen op jouw weg buiten de camino. Het is een mooie kleine kapel. Twee meisjes liggen voorin de kapel op de kussens op de grond en wiegen elkaar. Wie weet met welke gedachte of voor wie zij op pad zijn gegaan. Mijn credentials zijn afgestempeld op 29 juni 2017. Ook de credential van Olivier draagt deze datum. Ook voor hem heb ik gelopen. Ik heb het met liefde voor hem gedaan. Ik hoop dat zijn familie dit leest en dat het hun kracht geeft om verder te gaan.
Het weer is erg nat en ik wil even rust dus brengt Hans mij naar mijn hotel dat echt vlak aan de kathedraal ligt. Het is een heel oud klooster en dat ademt ook de sfeer uit. Eigenlijk heel sjiek en ik denk nog dat ik bij het verkeerde hotel ben maar hier mag ik slapen. Ik boek gelijk voor de mij resterende dagen in Santiago bij en dat lukt ook nog. Hans vindt het ook een mooi hotel en probeert ook te boeken. Ook dat lukt. Eerst even rust. Daarna lekker lunchen in de bar waar Hans altijd naar toe ging als hij vrijwilliger in de huiskamer was. Ze hebben er in iedergeval heerlijke bocadillo's met kaas. Ik heb heel niet opgelet want ik kan met geen mogelijkheid de bar terugvinden terwijl Hans me het nog zo had aangewezen.
Daarna bezoeken we de kathedraal en omhelzen we het beeld van Jacobus. Onder in de kerk liggen in een zilveren kist de overblijfselen van Jacobus. Ik ben meer onder de indruk van de butafumero. Hij is kleiner dan ik dacht maar deze wil ik nog zien zweven. Dat wil ik al sinds dat ik er op mijn 8e een plaatje van zag en nu ben ik er zo dichtbij..... Vanavond om half 8 is er een mis. Laten we hopen dat ie dan gebruikt wordt.
We lopen wat door de stad met zo ontzettend veel souvenirswinkeltjes, onvoorstelbaar. Ze zijn allemaal hetzelfde, nergens zie je iets orgineels maar ja.
We komen aan het rand van het centrum en daar zit volgens Hans een goede pizzeria en grenst aan een mooi park waar je een mooi uitzicht hebt op de kathedraal en de stad. Maar eerst maar eens met de benen omhoog tot de mis van half 8. Helaas geen butafumero. Ik ga morgen bij de toeristinfo langs misschien kunnen die mij wijzer maken over het zwaaien van dit wierrookvat. Een beetje teleurgesteld verlaat ik de kerk. Het zal toch niet zo zijn dat ik Santiago moet verlaten zonder dat ik het wierrookvat heb zien zwaaien? De pizza is echt heel erg lekker en het park erg mooi. Het doet een beetje frans aan. Er staan kunstige beelden en de blik op de stad en de kathedraal is magnifiek. Hans doet aan geocachen en vindt zowaar nog zo'n ding. Een tweede wil niet lukken.
Ik wil wel graag naar bed. Mijn hoofd is vol, erg vol en dat blijkt als ik mijn hoofdkussen zie: ik slaap meteen.