Zwanzen oorlog

Rond kwart voor 1 begin ik aan mijn 3e trainingsdag. Het is prachtig weer en goed gemutst ga ik richting de Tichelgaten. De IJssel lijkt wel een plek in de tropen: zandstrandjes in volle zon en miljoenen ganzen, eenden, reigers en nog veel meer beesten met veren. Alleen de palmbomen ontbreken. Het eerste heuveltje is een eitje, de voeten en knieën voelen goed. Zonder sponsjes of ander zacht materiaal op mijn sleutelbenen loop ik als een trein. Na tig instructiefilmpjes en nog meer tips tegen decubitus op de sleutelbenen heb ik het opgegeven, en zie: het lukt ook zonder. Vraag niet hoe maar het lukt.
De bootjes in de IJssel geven een vakantie gevoel. Even verder op een ooievaarsnest met 2 klepperende bewoners. Vroeger een bezienswaardigheid, nu al bijna gewoon.
De Tichelgaten zijn prachtig, het is er al behoorlijk groen en het is er een drukte van belang want alle watervogels zijn bezig met huwelijksvoorbereidingen of zijn al wat stapjes verder op de levensladder. Maar druk zijn ze er wel mee.
Wanneer ik de Tichelgaten bijna uit ben lijkt er wel een oorlog gaande: 2 zwanen en 3 ganzen doen er alles aan om indruk op elkaar te maken en verdedigen hun territorium met wat flinke vuistslagen. De zwanen winnen.
Na zo'n 10km maak ik een grote bocht terug naar huis. Plotseling sta ik op een brug over de Soestwetering en bedenk dat als ik deze volg, ik vanzelf op de Boerhaar kom om mijn safari-hoed op te halen bij ma, zij naait er nog even wat Compostela-embleempjes op. Ik besluit de weteringswal te nemen en niet de gewone weg. Even twijfel ik welke wal ik zal nemen en kies dan voor de linker, want daar staat het hek van open. Het gras op de wal is lang, dat maakt het lopen moeilijk, ik kan de kuilen en gaten niet zien. Het is een goede oefening, dit soort paden zal ik nog wel vaker tegen komen, zeggen ze......
Morgen de rugzak maar weer eens ordenen, weegt nog steeds zo'n kleine 12 kilo en dat is te veel. Er moet nog eten en drinken bij. Ik wil graag een Christoffeltje mee, had Pa niet een Christoffel in zijn portemonnee? Morgen maar eens vragen. Ook een plekje voor mijn schelp moet ik nog vinden. En de schelp van Pa, hij loopt met mij mee, ik voel het. Ik denk dat hij ook wel in geweest zou zijn voor een dergelijk avontuur. Ik ben blij dat ik vakanties met hem heb kunnen meemaken, dat pakt niemand mij meer af.
Eenmaal langs het water merk ik dat ik al tijden geen wc heb gezien en als ik vooruit kijk is de eerst volgende nog heul erg ver.
Gelukkig, in de verte zie ik een gebouw van een gemaal of zo iets. Vast een beschut plekje voor een wel heel menselijke activiteit.
Om bij het gebouwtje te komen moet ik eerst over een hek. Ik ga ervan uit dat het Groot Waterschap Salland geen camara's heeft hangen tegen waterdiefstal, anders had ik zeker kans gemaakt op een Gouden Kalf. Over een hek klimmen met een rugzak op, is geen sinecure! En dat weet ik nu ook. Ik weet niet hoe snel ik daarna mijn rugzak af moet krijgen......... Met een zucht van opluchting voel ik het kriebelen van het gras als daar ineens een giga monster van een fourwheeldrive gevaarte aankomt rijden. Hoe is het mogelijk dat dit monster hier kan komen? Er is geen weg te bekennen. Ik weet niet hoe snel ik alles weer in het gareel moet krijgen, alles is nat van het zweet maar als de bromsnor van het waterschap zich uit zijn gevaarte laat glijden, zit ik alweer zo nonchalant mogelijk op het trapje van het gemaal. Met een vriendelijk: "Hier kuj mooi zitt'n", klimt hij het talud op. Ik versper natuurlijk zo nonchanlant mogelijk het trapje. Zou hij mij gezien hebben? Snel doe ik mijn rugzak maar weer om en klauter nogmaals over een hek. Na 100 meter durf ik eindelijk om te kijken, Bromsnor van het waterschap kijkt mij na, leunend over de trapleuning, wat een job met dit weer.
Na bijna een uur lopen zie ik weer een gemaal, deze is nog groter en omheint met een giga hek met vervaarlijk ogende punten boven op.
Even kijk ik om, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om het hele stuk terug te lopen. Denkend aan het hekklimmen van afgelopen maandag, gooi ik mijn rugzak over het hek en als (al zeg ik het zelf) een hinde klim ik over het hek, loop over wat roosters en ja hoor: weer een hek met punten. Weer de rugzak erover heen en ik wurm me over een smal richeltje onder een stuk gaas door. Ook weer overleefd.
De Boerhaar ga ik niet halen, ik ben moe, nat bezweet en wil naar huis.
Om kwart over 5 ben ik thuis waar ik mezelf trakteer op een pizza-tonijn en een welverdiende moorkop. Je moet toch wat doen om op gewicht te blijven.