Grote vis met stempel

Ik kan mijn eerste stempel vanmiddag al ophalen. Ik word er helemaal blij van. Dus op weg, er is geen zon maar wel warm genoeg om in shirtje te lopen. Na een kwartier zie ik een vader met 2 jongetjes vissen en op het moment dat ik langskom zie ik dat de vader erge moeite moet doen om een enorme vis op het droge te trekken. Hoewel ik niet van de jacht hou, dus ook niet van vissen, fascineert het me enorm dat er ineens zo'n grote vis op de wal ligt. Het is een flinke joekel en dat voor zo'n klein, smal watertje. De beide jongetjes zijn ook onder de indruk, waarschijnlijk niet zo erg als ik want de oudste van de 2 staat al klaar met zijn mobiele telefoon om het geheel op de plaat vast te leggen.
O ja dat kan ik ook doen, ik heb ook een mobiele telefoon met een erg goede camera, zeggen ze.
Op naar de eerste stempel, ik krijg ook nog een mooie kaart van de kerk. De kring van mensen die weten dat ik echt ga proberen om naar Santiago te lopen wordt steeds groter. De meeste reacties klinken verbaasd, verwonderd. Mensen die het knap vinden. Ik vind het niet knap. Ik heb tot nu toe alleen nog maar voorbereidingen getroffen en of ik het daadwerkelijk ga halen is nog maar de vraag. Ze mogen het knap vinden als ik aangekomen ben. Ook ik zal dan trots zijn op mezelf. Maar dat is alleen maar het fysieke deel van de tocht. Wat gaat de tocht nog meer met me doen? Ik weet het niet, ik heb er ook niet al te veel over nagedacht, de weg zal het me leren.

Nadat ik mijn stempel heb gekregen, hij staat wat naakt, zo alleen in mijn pelgrimspaspoort, ga ik weer op weg. Achterop komt een fietser die begroet met "dus je vertrekt de 15e?". Ik herken de man niet, hij mij wel. Hij zag mij op fysio. Beschaamd moet ik toegeven dat ik niet of nauwelijks gezichten opsla op mijn harde schijf. De man is familie van een medewerkster van 't Zout. Hij vraagt of ik mijn verhaal eventueel in 't Zout zou willen doen. Ik weet het niet, wat zal ik te vertellen hebben? Marjolein heeft al eens in 't Zout haar verhaal van haar reis gedaan, wat zal ik toe te voegen hebben?
Ik geef de man het web-adres. Ik zal later besluiten of ik er iets mee wil of niet.
De gedachte houdt me nog even vast. Ik heb het gevoel dat ik de tocht voor mezelf loop, maar wie weet kunnen anderen er misschien ook wel wat mee. Ieder voor zich. Ik vind dat een betere gedachte dan de vraag of ik me zou laten sponsoren door mijn werkgever. Dat voelde meteen niet goed. Het is mijn tocht en hij blijft van mij maar misschien kan delen achteraf mensen goed doen. Velen lezen mee met dit blog maar waarom? Nieuwsgierig? of werkelijk geïnteresseerd? In mij? in mijn tocht? ik weet het niet, het maakt ook niet uit, het is, wordt en blijft mijn tocht.
De tuinen waar ik langsloop hebben het erg te verduren, er wordt flink gesnoeid, geveegd en opgeruimd. De natuur vecht terug met bloeiende struiken, bomen en weilanden vol pinksterbloemen. Kuddes ooievaars en zwanen.
Ik loop lekker, de rugzak hangt lekker en de benen voelen goed. Via wegen waar ik jaren niet geweest ben komen gedachten aan kinderen die bij mij in de klas zaten, zij woonden daar, waar zijn ze gebleven?
De zon begint te schijnen als ik langs het geboortegrond van opa loop. Niets is er meer zichtbaar van, alleen de naam. Raar eigenlijk dat olde grond altijd goed voelt, dat opa hier als klein jongetje heeft gelopen, gespeeld, niet wetende dat een paar honderd meter naar het noorden, ik geboren zou worden, daar waar de perenbomen in bloei staan. Ik kan ze zien, vanaf zo ver.
De zondag voor ik vertrek is er het jubileumfeest van de KPJ, er wordt al gewerkt op het terrein, over ruim een week ga ik weg en dat maakt het jubileumgebeuren heel klein. Mijn vertrek is groter voor mij dan een jubileumfeest. Ik wens ze veel plezier.
Bij moeders op de koffie en de pelgrimshoed is klaar. Trots knoop ik hem aan mijn rugzak, weer een paar gram erbij. Nog een paar foto's van de bloeiende kersenboom. Wanneer de kersen rijp zijn hoop ik halverwege de route te zijn
Bekaf kom ik thuis en veel komt er niet meer uit mijn handen.