dag 17: van Susteren naar Sittard

Donderdag 1 mei. Dag van de arbeid. In Duitsland nog een feestdag heb ik begrepen en de start van het pelgrimsseizoen
Vandaag word ik wakker gemaakt door het gefluit van vogels. Ze trippelen over het dak van de caravan. Gelukkig heb ik gisteravond alle luikjes dichtgedaan dus er kan er geen 1 zomaar naar binnen fladderen. De zon schijnt al volop maar nog niet zoveel kracht om de kou van de nacht te verdrijven. Ik doe nog even het kacheltje aan. En zet alvast een pot koffie. Het ontbijt wordt zo gebracht. En dan vliegt de elektriciteit er uit. Wrs is het kacheltje en het koffiezetapparaat net iets te veel. Het lukt de beheerster ook niet om het snel te fiksen. Dus brengt ze snel een thermoskan met kant en klare koffie. Ook lekker!
Ze heeft me extra verwend met bonbonsjes, gevulde koek en verse aardbeien. Ik krijg het allemaal niet op dus neem ik het mee voor de lunch. Nog wat gerommel en dan op weg. Tegenover mij waren gisteravond 2 die-hards rugzaklopers aangekomen met tent. Ik groet ze als ik langs loop en beiden komen naar me toe. Ze hebben heel Europa al lopend met rugzak gezien. Ze kennen Brinkgreve goed, vooral een oude psychiater. Ik weet niet wie ze bedoelen. Ze weten dat Brinkgreve niet meer bestaat als zodanig maar ze kunnen niet op de nieuwe naam komen. Grappig, ik ook niet. Is dat ook loslaten?
Voel goede moed op stap, beentjes en voetjes zijn oké en ik begin zonder de extra zooltjes. Na een paar honderd meter moet ik alweer terug want ik heb de sleutel van de caravan nog in mijn broekzak. Muts die ik ben. Waarschijnlijk afgeleid door een doos met kuikentjes die via een broedmachine uitgekomen zijn. Ze zijn een week oud en hebben nog geen een veertjes. Dan gaat het nog.
Nogmaals op weg. Langs een veld met aspergebedden waar zo'n 100, veelal jonge mensen druk bezig zijn. Aan het begin van het stuk land staat de autobus waar ze wrs mee gebracht zijn. De bus ziet er afgeleefd uit, handdoeken hangen te drogen voor de ramen en tassen liggen overal. Zelfs 25 meter verderop ligt een rugtasje met een pakketje brood en een blikje vis. Het lijkt alsof ze als gevangenen worden aangevoerd om hun werk te doen zoals ik eens zag op de tv over Amerikaanse gevangenen. Ik constateer en vergeet, bedenk ik me nu ik het opschrijf. De helmaroute die voor het eerste deel heb uitgezocht is prachtig. Ik ontwijk het dorp Susteren want dat heb ik gisteren al gezien. De weg loopt door kleine plukjes huizen, zo klein dat ze niet eens een naam hebben. De bermen in volle bloei en de zon schijnt redelijk fel en bij een speelplein haal ik de pijpen van mijn broek. Ik weet, het ziet er belachelijk uit maar carnaval is erger denk ik. Overal zijn mensen hard aan het werk en ik mag hier zomaar lopen voor mijn plezier. Een iets oudere vrouw loopt mij kwiek voorbij. Ze heet een hoog tempo en ik probeer met haar ritme mee te lopen. Dat lukt wel maar toch loopt ze mij er uit. Ieder zijn eigen ritme en tempo blijkt maar weer. Nieuwstadt is de eerste plek waar ik moet zijn maar er is niets te beleven. Wel heeft de knvb er een kantoor en dat is het dan ook. Al snel loop ik het alweer uit richting Millen en dat ligt in Duitsland. Een prachtig oud dorpje aan een nog mooier kabbelend beekje. Een prachtig oude kerk en veel aanplakbiljetten voor de Kermis van de eerste week van mei. En dat ie dus zondag begint. Zolang kan ik er niet blijven maar ik geniet volop van al dat andere moois. En dan zijn er ook nog mensen die hier gewoon wonen. Via de Rote Bach (nog zo'n mooi beekje kom ik in de drukkende hitte bij een ideaal plekje om de lunch te doen terwijl de machtige kerkklok van Millen het Angelus luidt. Hoe idyllisch.
Via dit prachtige natuurgebied (waardoor de eerste industrie van Sittard aan het oog onttrokken wordt) bereik ik Sittard en nog kan het niet op. Via het schouwpad van de Geleenbeek kom ik zo ongeveer bij de binnenstad. Al meer dan een uur lopen een man en vrouw met mij op. Zij lopen het Pieterpad, althans de vrouw loopt als een akela zo'n 20 meter voorop en de man sjokt er hevig zwetend achteraan. Een komisch gezicht. Ik ben blij dat ik geen rekening hoef te houden met een reisgenoot. Niets overleggen, geen aanpassingen in wat dan ook. Heerlijk. Op de markt worden juist de kramen afgebroken. Dit moet blijkbaar met erg veel lawaai. Het maakt meteen de omliggende terrasjes minder aantrekkelijk. Vroeger hadden de nonnetjes het hier voor het zeggen. Dat is nu verleden tijd. Ze liggen begraven op het kleine kerkhofje met allemaal eenzelfde steentje op hun graf. De Maria basiliek in prachtig. Een vrijwillige rondleidmeneer trekt me bijna naar binnen. Hij lijkt alles te weten van deze kerk. Het is de eerste en hoogste basiliek in Nederland. Maar ze hebben een probleem. Handig weet de man me in een positie te manoeuvreren waardoor ik me genoodzaakt voel om iets in de collectebus te doen voor de restauratie van de koperen toren. Deze basiliek zou de enige in Nederland zijn met een koperen dak, aldus de man. Ik meen me te herinneren dat ik gisteren een kerktoren heb gezien die ook gerestaureerd werd met koperen platen. Ik laat het voor wat het is. De basiliek wordt er niet minder mooi van. Door de straten slenterend kom ik bij een Vodafone winkel. Hebbes, ik zal ze eens over de toonbank trekken zoals mij geadviseerd werd. Maar de jongen die mij helpt is zo vol begrip voor al mijn domheid omtrent de telefoon dat ik alle frustraties op slag vergeet. Ik had gewoon Internet uitgeschakeld. En zelfs als dat is gebeurd kan je nog gewoon internetten. Begrijp jij het? Ook heeft hij even gekeken waarom ik geen foto's kan plaatsen maar dat zou aan de app liggen daar kon hij niets aan veranderen. Maar nu staat alles goed zodat het werkt zoals in het abonnement staat aangegeven. Laten weten het hopen. Daarna naar de vvv. Allervriendelijkste Raimond is erg geïnteresseerd in mijn reis en regelt even een slaapplaats tegen pelgrimsprijs. Het is nog wel een half uurtje lopen. Ik vind het helemaal goed. Eigenlijk ligt het hotelletje weer terug op de route maar dan aan een andere weg. Het maakt mij niet uit. De lucht betrekt en ik moet rap aan maken anders krijg ik de volle regenbui over me heen. Snel doe ik nog even de pijpen aan mijn broek en trek de regenhoes over de rugzak. Het lijkt mee te vallen want vlak voor ik bij het hotel ben is alles alweer droog. Snel onder de douche en mijn voeten verzorgen. Er zit iets geks tussen mijn kleine teen en de teen ernaast. Ik kan niet goed zien wat het is. Eerst maar eens eten en dan blijkt dat het hoost van de regen. 2 dikke rolwolken trekken om het snelst langs de lucht. Ik ben net op tijd binnen gekomen! Nu tegen half 9 gooien de engeltjes nog steeds forse piespotten leeg.