dag 28: van Huy naar Andenne

Nog in diepe slaap als de wekker gaat. Er zouden nog wel 8 uurtjes bij mogen. Nou vooruit dan, 'n kwartiertje. Been schoonmaken en koelen. Sigaretje aan de oever. Het is al druk zo voor 7 uur. Gelukkig is het droog maar wel fris. Hoewel er ontbeten kan worden vanaf 7 uur, is er nog geen beweging te bekennen in de keuken. Maar gelukkig, de oude oma (nu met haar been ingetaped) is er en serveert het ontbijt. Het blijft een karige bedoening: droog brood met kuipjes jam en koffie. Of ben ik heel erg verwend? Ik krijg een prachtige stempel in mijn credential en om klokslag 8 uur sta ik aan het begin van de etappe voor vandaag. Ik zie nog wat schelpen in de trottoirs (volgens mij zitten ze verkeerd om, want ik kom volgens het routebeschrijving van de goede kant. ik zie nog een prachtige reclame op een muur geschilderd. Jammer dat het zo vervaagd. Al snel ben ik bij het weggetje dat in het routebeschrijving omschreven staat als "steil". Nou dat is niet gelogen. Al snel druipt het zweet van mijn hoofd en moet de jas geruild worden voor een dunnere. Ook de drinkfles wordt aangesproken en dat is uitzonderlijk vroeg boor mijn doen want drinken is nog steeds een probleem. Maar de eerste slokken heb ik binnen. Het is een prachtig weggetje, zoals de hele weg vandaag. Ik loop in het begin vooral in de bossen, PRACHTIG! Alleen met het ruisen van de wind en de geluiden van een bos. Niets dringt door tot waar ik loop. Alleen het geluid van een vliegtuig hoor ik heel vaag. Ik loop langs beekjes, koeien met wel hele dikke bellen en een witte giertank op pootjes die later een joekel van een stier blijkt te zijn. En dat laatste is wel even schrikken want hij vindt mij wel interessant en loopt met mij mee. Ik ben minder enthousiast met mijn rode rugzak en een wankel Belgisch draadje tussen hem en mij. Af en toe valt er een drup regen maar omdat ik in het bos loop, merk ik er weinig van. Plots een doorwaadbare plaats in een beek. De doorwaadbaarheid is in de loop der tijd wat minder geworden en er is een wankel bouwsel voor in de plaats gekomen. En daar moet ik overheen. Het is groen uitgeslagen en door de regen spekglad. De eerste balk ligt ook nog los. Ik zet de aanval op de eerste balk in maar glij er meteen weer af, dik in de modder. Ik zal er toch overheen moeten, het staat immers in het routeboekje. Poging 2 gaat beter en ik ben blij dat het gelukt is. Prachtige paadjes, nog niet vernield door mountainbikers brengen mij vlot op de route. Ik ben bij voorbaat al trots op mezelf. Mijn been gaat boven verwachting hoewel hij veel roder is dan gisteren. Misschien door het koelen? Ik wrijf op gezeten tijden de ontstekingremmende spray op de plek. Ik hoop toch zo dat ik het hiermee red.Maar tot nu toe gaat het goed. Een boerderij die als historisch omschreven wordt is een flinke tegenvaller. Het lijkt wel of er een echtelijke ruzie is uitgevochten; alle ramen zijn ingegooid, de ooit eens keurig witte vitrage waait door de gaten naar buiten. Het strijkijzer, de bank, stofzuiger, servies, je kan het zo gek niet bedenken of het is naar buiten gegooid. En het is zo'n prachtige boerderij op een unieke plek. Aan de achterzijde heb ik een prachtig uitzicht over de Maasvallei. Ik loop als een trein en zal rond 13.15 uur al in Andenne zijn. Ik snap niet dat ik het zo snel heb gedaan. Ondanks lunchpauze en heel veel toiletstops. Ik nader de oever van de Maas en het gaat nu serieus regenen denk ik. Het is niet ver meer dus ik vertrouw op mijn jas. Via een kasteelheer die ik wel heel erg moest zoeken, kom ik op de Maasoever. Ik zou Andenne moeten kunnen zien liggen maar het is gehuld in een dikke mist. Even later blijkt dat het geen mist is maar een aankomende regenbui. Te laat, voor ik het door heb, sta ik er midden in en kan alleen nog maar onder een boom vluchten. Het mag allemaal niet meer baten: binnen de kortste keren voel ik het water op plekken waar ik het niet hoor te voelen. Het loopt gewoon mijn schoenen in. Ik twijfel nog even of ik de cape nog aan zal doen maar dan wordt alles nat. Ik laat het maar gebeuren. Ik blijf flink lopen om niet koud en worden. Al snel ben ik in Andenne. Ik dacht dat het een leuk stadje wat maar het alles weg van Cornationstreet. Het eerbiedigt is de kerk maar die laat ik voor wat het is. Ik probeer op de telefoon het adres van de watermolen te vinden maar de phone is nat, mijn vingers gevoelloos. Niets is meer droog. De telefoon beschermend onder een boom, lukt het na veel pogingen om het adres te achterhalen. Het is niet ver lopen maar zo nat en zo koud dan is alles te ver. Nr. 153 moet ik hebben maar op 153 is niets. En de straat is ook al opgehouden. Heb ik weer. Dan maar aanbellen. Een man legt vriendelijk in 3 talen uit dat het 500 meter verderop is. België is wat makkelijk als het gaat om straatgrenzen blijkbaar. Ik ben blij dat ik het al snel heb gevonden. Dat het een watermolen betreft, ontgaat me eigenlijk. Ik wil droge kleren aan en het liefst een open haard of zo. Op de parking staan erg veel auto's en de moed zakt me in de schoenen, allemaal gasten? In de hal is niemand te bekennen, een man in stucadoorsoutfit (kan ook wat anders zijn) vraagt of ik op zoek ben naar Mieke. Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet maar de man begint allerlei liefkozende namen te roepen en daar u Mieke dus blijkbaar. Ze heeft een kamer voor me maar die wordt net schoongemaakt. Even wachten dus. Ze biedt me koffie aan en als ik wat van de bar wil gebruiken, staat me dat vrij om te pakken, mits ik het even noteer. Ze maakt een potje koffie voor me. Ze vertelt een druk weekend gehad te hebben en dat ze eigenlijk van voren niet meer weet of ze van achter nog leeft. Ik kan vanavond mee-eten. Eindelijk is mijn kamer klaar. Mieke verwacht zo een invasie van een grote club wandelaars die zojuist in de stromende regen zijn vertrokken. Ah dat verklaard waarom er zoveel auto's in de parking staan. Tot nu toe ben ik de enige gast. Mieke vertelt dat de paasvakantie nu overal is afgelopen en er voor haar wat minder drukke tijden aanbreken. Haar dochter komt ook beneden en zit wat verveeld aan de tafel. Alleen mijn mobiel kan een spontane reactie van haar los loskrijgen. De stucadoor blijkt de man van Mieke te zijn.
Op mijn kamer blijkt hoe weinig waterdicht mijn rugzak is. Stelletje oplichters! Alles maar dan ook alles is nat, drijfnat. Ik kan het wringen. Ik probeer de verwarming open te draaien maar de knop blijkt lam. Ik blijf draaien maar het element wordt niet warm. De zo'n schijnt nu wel, dan maar de spullen daar drogen. Kranten in de schoenen en alles zoveel mogelijk in de wind en zon. De groep wandelaars is gearriveerd en de bar (die door de familie ook als huiskamer wordt gebruikt) is ineens stampvol. Mieke tapt zich een ongeluk aan allerlei verschillende bieren in verschillende glazen. Ik ga lekker buiten in de zo'n zitten nadat ik even in bad heb gelegen. De badkamer is wat provisorisch afgewerkt, eigenlijk heel slordig afgewerkt. De kraan blijft druppen in het bad, de wasbak is zo klein dat de spetters van het tandenpoetsen meteen tegen de spiegel zitten. Er zit geen slot op de kamerdeur en het deurkozijn is niet haaks. De deur zit er dan ook scheef in. Wel staan er erg mooie oude meubels in de kamer. Net als het verwarmingselement dat voorzien is met bloemen die in het ijzer zijn meegegoten. Leidingen zijn overal zichtbaar en niet netjes weggewerkt. Jammer. De deur naar het terras heeft maar aan 1 kant een klink die telkens uit de deur valt. De stukadoor (Stan) vraagt of hij mijn schoenen bij de kachel moet zetten en trekt een deur open waar een joekel van een kachel staat. Hiermee wordt het huis verwarmt en het warme water. Hij gooit meteen wat hout in het apparaat en even later komen dikke rookpluimen uit een soort van schoorsteen. Hij adviseert om de rugzak bovenaan de wenteltrap te zetten want daar zit een ventilator waardoor hij sneller droog zal zijn. De wenteltrap leidt naar een overvolle vide wat volgens hun leefruimte is. Het is een prachtige plek........ als het opgeruimd was. Mieke heeft nog tijd gehad voor het bakken van een cake/taart. Ik mag alvast een stuk. Overheerlijk! Stan is gestopt met de klus voor vandaag. Hij vertelt dat hij de molen 18 jaar geleden heeft gekocht en naast zijn fulltime job als zelfstandig bouwvakker de molen opknapt. Hij vertelt dat er eigenlijk geen geschiedenis is van de molen. Hij komt uit 1550 en verder dan akten over de geboren en overleden bewoners zijn ze niet gekomen. Na de oorlog is de molen in verval geraakt en later als sjiek restaurant gebruikt. Tot de jaren 70-80. Toen is er een goeddraaiende discotheek in gekomen. Dat ging goed totdat bekend werd dat er de beruchte "roze balletten" (doe maar eens googelen) werden gehouden. Toen was het snel afgelopen. Stan heeft de molen gekocht als bouwval, voorgaande eigenaren hebben geen geld besteed aan deugdelijk vakmanschap zoals Stan het noemt. Hij kan het weten, hij noemt zichzelf een vakman. De afgelopen jaren heeft hij de molen gemaakt tot wat hij nu is. Het wordt een levenswerk, aldus Stan. Dat denk ik ook, een levenswerk want af zal het volgens mij nooit worden. Om half 8 wordt er warm gegeten. Mieke bereidt dit in de keuken die er net zo chaotisch uitziet als dat Mieke in haar reacties is. Ze zet de maaltijd op tafel en is dan plots verdwenen. Haar eten staat koud te worden. Een half uur later u ze er weer, samen met haar zoon die door Stan wordt voorgesteld als een zoon in een verlate puberteit. Dan begint Mike eindelijk aan haar maaltijd. En tovert dan nog een fijne angst te voorschijn. Dit was pas het voorgerecht, nou daar gas ik niet op gerekend. Stan praat graag en veel over zichzelf. Heeft een uitgesproken mening die met de flesjes bier in stelligheid toenemen. Alle onderwerpen komen aan bod. Tot ik het welletjes vind, het loopt tegen 23.00 uur , de hoogste tijd. De glazen die het wandelgezelschap vanmiddag heeft gebruikt staan nog ongewassen op de toog.......
Morgen om half 8 ontbijt.