dag 33: van Dinant naar Hastiere

Zaterdag 17 mei.
Ma is jarig en ik word wakker met een dikke mist boven de Maas. Het belooft een mooie dag te worden qua weer. Bij het verlaten van ibis ben ik opgelucht. Ik kan weer verder. Over de brug met saxofoons verder op het jaagpad van de Maas. Ik haal eerst nog wat verse broodjes en om 10.00 uur ben ik onderweg. Heerlijk in de zon met de fleece nog aan. Al snel is het flink zweten. Op een rustig plekje hou ik al snel pauze. Eerst even ma feliciteren en constateren dat ik aan de verkeerde kant van de Maas loop. Gelukkig kan ik een stuk verder over een sluis zodat deze vergissing snel is opgelost. Als ik aan de goede kant hadden gelopen dan hadden ik in de schaduw gelopen en nu lekker in de zon. Hier moet ergens de Lessen bij de Maas invloeien maar ik zie het niet. Wel loop ik op een heerlijk paadje kronkelen langs de Maas. Het zijn echte 1-persoonspaadjes want je kan er echt niet met zijn tweeën naast elkaar lopen. Het paadje ligt ingeklemd tussen een rotswand en de Maas. Heerlijk lopen dit. Soms blijf ik met de rugzak achter een tak hangen en 1 loop ik een paar uur met een half bos op mijn rug omdat ik de tak er onmogelijk af kan krijgen zonder de rugzak af te doen. Ik kom veel jongeren tegen die behangen zijn met klimdingen. Zij gaan de wanden van de rots
Feyr rots beklimmen. Het zijn vooral Duitsers. Zij groeten niet. Ik kom voorbij prachtige kloostergeloften waarvan ik me afvraag wie er nog in woont. In een weiland aan de rand van de Maas is het zo heerlijk stil en warm dat ik besluit pauze te houden. Schoenen en sokken uit en de pijlen van de broek. Raar idee eigenlijk dat als ik hier iets in het water zou gooien, dit over een paar dagen in Rotterdam aankomt. Rotterdam maar eens op de hoogte brengen...... Na 'n uur moet ik maar eens verder. Op en dan ineens gaat het pad over in een smal paadje onderlangs de rots. Ik kan er niet overheen met mijn rugzak. De rugzak afdoen is ook geen optie want ik kan er niet eens rechtop staan. Als ik de rugzak met de handen zou dragen, word ik topzwaar en val ik alsnog in de Maas. Dan maar kruipend, er is toch niemand die me ziet, denk ik. Ik vind het niks en ben erg blij als ik de overkant heb gehaald. Vroeger vond ik dit te gek...... maar ja toen hadden ik geen rugzak.
Na wat sluizen probeer ik in de villawijk van Hastiere een b&b te bellen. Vrolijk wordt er opgenomen en het voelt goed. Eigenlijk ben ik er vlakbij maar het is nog vroeg in de middag en ik bezoek eerst het kerkje dat bijna verscholen ligt tussen de wegen die in fly-overs over de Maas liggen. Een mooi klein erg oud kerkje. In het koorgestoelte twee rijen "zitterkes" waarvan 1 een jacobsschelp heeft. Het zittende is zover weg dat ik het niet kan zien maar om een en ander te verduidelijken hebben ze foto's bij de ingang van het koor gelegd. Daarna wandel ik naar de b&b. Het is een heel oud prachtig opgeknapt pand. Zo'n echt Frans voornaam huis. Ik krijg en rondleiding door de salon en de ontbijt kamer.het is een grote pracht, een heerlijk huis. Hier ga ik me goed voelen. Een prachtig gelegen terras aan een heerlijke wilde tuin met fruitbomen. Wat een heerlijkheid. En 2 heerlijke Vlaamse dames, Rita en Anne die het runnen. Anne runt het eigenlijk maar ze zijn echt een twee-eenheid, dat voel je. Ze willen me echt verwennen dat blijkt uit alles. Ik krijg een erg mooie kamer in oosterse stijl. Het is een pracht! Heerlijk extra lang onder de lekkerste stortdouche ooit. Wat een genot. Daarna een kopje koffie in de tuin en vooral in de zon. Genieten op en top. Ik wil het dorpje nog even in en het treft want er is markt. Het lijkt heel erg veel op een Franse markt. Veel schreeuwerige kleding voor weinig wat door noord-afrikanen aan de man wordt gebracht en wat plaatselijke lui met etenswaren. Een grote forse man verkoopt allerlei soorten worst, manden vol. Dit is echt al een beetje veel Frankrijk. Wat verderop zit een oudere man een wekker te maken en om te laten zien dat hij het echt kan, heeft hij een aantal mooie uurwerken op zijn tafel staan die zichtbaar lopen. Het valt mij op dat er veel mensen Vlaams spreken. Rica vertelt later dat veel Vlamingen hier zijn komen wonen en dat het weekend is met mooi weer speelt ook een grote rol. De cafeetjes en terrasjes zitten overvol en iedereen eet alsof ze 3 weken niets gehad hebben. Nadat mijn voeten aangeven dat ik wel weer landgenoten heb geslenterd, kuier ik terug naar de b&b, Point Rose. Er zijn nog 2 gasten gearriveerd en samen genieten we van het zonnetje terwijl Anne en Rica een spelletje rummikubben doen. Ik ben geen spelletjes mens maar kan genieten om hen te zien spelen. Ik mag vanavond met hen mee-eten en Anne gaat mijn voeten vanavond doen. Ik denk dat het hard nodig is want volgens mij groeit een nagel van de grote teen iets te enthousiast de verkeerde kant op. De spaghetti is heerlijk en de rode wijn nog meer. Anne heeft meegedaan met de Vlaamse versie van dat programma waarin B&B-eigenaren elkaars B&B bekijken. Ze is dus een BV-er, bekende Vlaming en die gaat straks mijn voeten doen. We kletsen de avond heerlijk weg en mijn voeten krijgen alle aandacht die ze nodig hebben. Extra moeite doet Anne om de ingegroeide teenager zonder bloedvergieten een kopje kleiner te maken zodat ik er zelf later wat watjes onder kan peuteren om opnieuw ingroeien te voorkomen. Als kers op de taart krijgen mijn nagels een mooi zomers kleurtje. Ik voel me zo verwent! Het is intussen de hoogste tijd voor mij en ik lig nog geen 10 minuten in het heerlijke kingsize bed of ik ben vertrokken.