dag 35 van Givet naar Mazee

Maandag 19 mei
Om half 10 lag ik er gisteravond al in. Nadat de Canadees rond 8 uur teruggekomen waar uit de stad. De walm van knoflook is nog niets minder en ook zijn theatrale manier om dingen duidelijk te maken. Ik erger me kapot dat hij alleen maar geïnteresseerd is in wat jijzelf te vertellen heeft. En in zijn verhaal is iedereen slechts, deugt niet of verdiend de doodstraf. Voor de zoveelste keer haalt hij alle kaarten die hij bij de vvv heeft gekregen te voorschijn en voor de zoveelste keer vertelt hij dat hij morgen de route gaat afsnijden want waarom zou je onnodig een stuk omlopen? Is zijn redenering. Ik antwoord al helemaal niet meer, krijg er ook de kans niet voor. Hij maakt denigrerende opmerkingen over mijn telefoongebruik en mijn geplande route voor morgen. Ik begrijp de man niet en wil hem ook niet begrijpen. Ik sliep eigenlijk meteen, gelukkig maar. Om 2 uur ben ik al weer wakker. Meneer ligt te snurken alsof hij de enige op de wereld is en uit al zijn lichaamsoefeningen komt of lucht, of geluid.
Ik kan niet meer in slaap komen en om kwart voor 5 vind ik het welletjes. Met veel kabaal stap ik het bed uit om naar de wc te gaan maar meneer snurkt er dwars doorheen. Waarom heb ik niet eerder aan mijn oordopjes gedacht? Ik doezel met oordoppen nog een beetje door tot 7 uur. Te moe om op te staan. Ik wil dat de Canadees weggaat zodat ik het rijk alleen heb. En om half 8 is meneer ook wakker. Ongegeneerd loopt hij zich wakker te krabben, loopt even naar buiten en komt klagend binnen dat het koud is. Wat wil je het u nog geen 8 uur? Zonder iets te eten of zich te wassen pakt hij zijn boeltje en hoopt in de stad een koffie te kunnen scoren. Ik hoop het voor hem. Ik loop met hem mee om de poort te openen en ben blij hem weer te kunnen sluiten. Ik begrijp zo iemand niet. Hoe u aan je zoveel knoflook eten als je weet dat de kans erg groot is de je een slaapkamer met anderen moet delen? Waarom poets je je tanden niet en waarom doe je niets tegen het snurken? Ik vind het asociaal. Er zijn zoveel hulpmiddelen tegen snurken in de handel, dat wil je toch voor jezelf niet? En dan al die scheten en boeren, alsof ik heel niet in de buurt ben. Het zal wel cultuur zijn, maar niet de mijne.
Ik ruim mijn boeltje op, doe de afwas en draai de boel op slot. Sleutels in de brievenbus. Ik ben al een stuk de straat uit al ik me ineens bedenk dat ik vergeten ben om een gift achter te laten. Ik ga terug en doe het geld alsnog in de brievenbus. Meneer Collins zal het daar vast wel vinden. Dan echt op weg. Ik loop niet lekker, de schoenen zitten niet lekker en de rugzak voelt erg zwaar terwijl er nog niet eens eten voor vandaag in zit. Ik haal broodjes en fruit en doe mijn ontbijt meteen aan het water. Dan hoef ik dat al niet mee te sjouwen. Het is al warm en ik doe meteen de rugzak weer uit. Het pad loopt langs de Maas maar het gras staat bijna tot aan mijn ellebogen. Het loopt niet makkelijk. Het is zonde maar de Canees zit nog steeds in mijn hoofd. Ik heb een fysiek ochtend humeur. Maar eenmaal buikje bol en de goede pas te pakken komt het toch allemaal goed. Ik blijf de Maas volgen zover het kan maar bij Aubrive scheiden onze wegen en loop ik kort langs een kanaal. Twee schepen achtervolgen me voortdurend maar omdat zij telkens door sluizen moeten haal ik ze weer in in Aubrive blijf ik kanaal volgen totdat ik richting Hierge moet. Ik kan kiezen uit 3 mogelijkheden en kies voor het pad langs het spoor. In een weiland is een man het gras aan het maaien met een gazonmaaier. Hij hadden er veter een geit op kunnen zetten. Hij zet de maaier stil en vraagt of ik van St. Jacques ben en of de reis naar Santiago gaat. Hij is ook geweest maar dan op de fiets ook hij vindt dat het warm weer is. Ik zie er ook erg bezweet uit denk ik een stukje verder hebben mensen hun grofvuil buiten gezet. Juist bij een muurtje waar ik mooi kan lunchen. Ik ga er maar mooi bijzitten, het is zo'n mooi plekje. Na de lunch verder naar Hierge. Lekker in de schaduw en bij een picknicken probeer ik de chamber d'hote te bellen. Weer dat gedoe met het landennummer maar geen enkel nummer is goed. Dan maar op de gok. Hierge is een mooi stadje, prachtig onderhouden en een ruïne die er hoog bovenuit torent. Ik weet niet hoe ik die moet bereiken. Het kerkje halverwege op de berg wel maar na de steile klim blijkt die op slot te zijn. Jammer. Dan maar verder het dorpje in heb wel erge behoefte aan koffie. Ik graag er water bij. Ik vind een taveerne met een klein terras met 1 lange tafel. 2 gezelschappen zitten daar aan grote borden met diverse soorten kaas of diverse soorten worsten. Dit eten ze met stokbrood en spoelen het weg met grote glazen bier. Ik begin vast aan mijn verslag van gisteravond en vanmorgen. Een gezelschap begint in het gebroken Nederlands naar mijn onderneming te vragen. De vrouw lijkt het Santiago gebeuren niet te kennen en gelooft amper dat ik daarna naar toe wil lopen. Terwijl ik druk aan het schrijven ben attendeert iemand mij op 2 mensen met rugzak en wandelaar met schelp. Zij willen in de taveerne slapen naar deze is "complet". De vrouw met rugzak is teleurgesteld. Druk zoeken ze op hun kaart. We raken in gesprek. En samen lopen we op. De man heeft de sokken er flink in ondanks dat hij dat karretje trekt. En als we steil omhooggevallen gaan voel ik meteen dat het mijn tempo niet is. We missen meteen al een pekgrimssticker. Ik ben al achterop geraakt en wil ook nog de ruïne op de foto zetten als een man langs de weg zegt dat ik de route niet goed volg. Ik probeer het stel nog terug te roepen maar er komt geen geluid uit mijn keel. De man jan dit veel beter. Samen lopen we verder richting Mazen. Ik bedenk me dat ik eigenlijk helemaal niet het idee heb dat ik al bijna 23 km heb gelopen. Het gaat eigenlijk wel gemakkelijk. Omdat ik mijn eigen tempo aanhoud raakt het stel al snel uit het zicht. Het is een prachtig pad met veel gesteld maar mijn been houdt het goed. Afdalingen doe ik nog erg voorzichtig maar ook dat gaat goed. In Mazen is het even flink zoeken omdat ik de windstreken Door elkaar gaal. Maar uiteindelijk komt rond half 4 ook bij de chambre d'hote aan. Het stel (uit Schagen) zit er al te wachten. Ik ontcijfer het briefje dat voor het raam hangt en probeer nogmaals te bellen. Nu lukt het wel en ik spreek de voicemail in. Op het briefje staat een adres waar we ons kunnen vervoegen wanneer er niemand aanwezig is. De vrouw en ik lopen terug naar het centrum van het dorpje maar op het aangegeven adres krijgen we ook geen gehoor. Om de hoek is een soort van gemeenschapshuis en we komen uit in een zaaltje waar een grote groep mensen een kaartspel doen. Ze snappen wat we bedoelen en de eigenaresse zou nog op school zijn. Even later zou ze op het kerkhof zijn. Ze proberen met zijn allen uit te leggen wat "mort" is. Het is wel komisch om te zien. Maar de conclusie is dat ze over een poosje terug zal zijn. We lopen naar terug naar de chambre d'hote en proberen nogmaals te bellen. Na nog een voicemail word ik teruggebeld. Ze komt er zo aan maar ze moet de kamers nog even op orde brengen. We mogen in de tuin zitten en ondertussen maakt zij de kamer in orde. Ze brengt ons wat te
drinken. Na een hele poos wachten zijn de kamers klaar. Ik heb een kamer met een stapelbed. Dat maakt niet uit maar voor de wastafel onder de vloerbedekking een gat. Ik zak er een stukje in weg. Ik mag vannacht bij het naar het toilet gaan wel oppassen. Voordat je het weet lees je een krantenkoppen met:"pelgrim gevonden in Belgische kelder". Eerst heerlijk douchen, wasje doen dat nog heerlijk in de avondzon kan drogen. Samen eten we in de tuin vanille wat we nog voor handen hebben. Tegen 20.00 uur wordt het kouder en gaan we aar onze kamer. Aan van de b&b van eergisteren heeft me 2 gebeld. Ze maakt zich zorgen. Ik stuur berichtje terug. Maar even later belt ze alsnog. Ze zit te wachten op een pelgrim die verdwaald lijkt te zijn . Maar ik kan haar melden dat met mij ieder geval alles goed is en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Wel ie dat ze aan mij moest denken.nu lig ik op bed mijn dagverslag te schrijven. Ondanks dat er geen verwarming aanheft maakt deze wel een enorm lawaai. Zo maar even de oordopjes pakken want het lijkt wel of er een naaimachine staat te draaien. Niet normaal meer. Nog even foto's plaatsen en dan lekker slapen. Morgen weer 33 km richting Oi- nogwat. Slaaplekker!