dag 37: van Ognies naar Rocroi

Ik lag gisteravond nog niet in bed of er stak een flinke wind op. Het leek wel een storm. Een fikse regenbui volgde. Heb toch heerlijk geslapen. Het ochtendsigaretje op het brakke balkon doet me deugd; de stilte van de morgen, de rust van de plek waar ik intens van geniet. Onze ontbijttafel is al gedekt en we krijgen een meer dan fors ontbijt dat door meneer wordt geserveerd. Ik vraag hem of hij de gietijzeren tuinstoel niet zou willen verkopen maar dat wil hij echt niet. Jammer, ze zijn zo mooi. We rekenen af en krijgen een stempel , een getekende kaart en en een folder uit de tijd dat het hotel waarschijnlijk nog volop in gebruik was. Natuurlijk wil de man ons terugbrengen naar Ognies, hij zegt het met zo'n vanzelfsprekendheid dat vragen eigenlijk overbodig lijkt te zijn. Hij crosst over de binnenwegen en we kijken vaak naar het bos, we kunnen niet vaak genoeg zeggen hoe blij we zijn dat we niet nog eens door het bos hoeven te banjeren, hoe mooi het ook was. Alles is nu drijfnat en modderig en dat loopt niet zo prettig. We niet een afscheid van de man en bedanken hem voor de zoveelste keer. Ik vraag of hij de groeten wil doen aan zijn vrouw. Hij lacht op een manier die ik niet goed kan plaatsen alsof hij dat onnodig vindt of zo. Hij zwaait nog eens en ik weet dat deze mensen me altijd bij zullen blijven. Fijn dat ik hen mocht ontmoeten.
Wij gaan weer op stap en de lucht oogt erg donker. We willen naar Rocroi en er is rond 11 uur een fikse onweersbui voorspeld. Alles wat we voor die tijd lopen is meegenomen. We lopen door een prachtig bos waar we soms omwegen moeten banen om de modderpoelen te omzeilen. Rond half 12 lijken we niet meer aan de regen te ontkomen en hijsen we ons in de regenkleding. Ik heb wel spijt van de cape, een goed ventilerend regenpak was prettiger en comfortabeler geweest. Maar gelukkig blijft het bij een vaag buitje en gelukkig kan alles al snel weer uit. Op een splitsing zijn juist alle bomen gekapt en is dus ook onze compostella-aanwijzing verdwenen. Gelukkig heeft een voor ons lopende pelgrim dit simpel opgelost door van hout pijlen op de grond te leggen. Elders heeft een pelgrim van dennetakken een overkapping in een geul gemaakt zodat hij droog kon overnachten. Terwijl we in een hol pad lopen en onze weg zoeken door de bagger hoor ik telkens een soort schreeuw, ik kan het niet plaatsen om welk dier het gaat, het lijkt wel een aap. Dan zie ik ineens voor ons op de wal van ons pad nog net een everzwijn lopen. We schrikken ons rot en gewapend met stokken vervolgen wij ons pad. Iets verderop is een afrastering gemaakt die we door moeten om uiteindelijk bij een huis uit te komen. De afrastering is er wrs om de zwijnen van het erf te houden. We lunchen op een oude betonnen leuning van een bruggetje waar lieflijk een watertje onderdoor stroomt.
We komen vroeg in de middag aan in Rocroi en kiezen voor hotel Commerce vanwege de pelgrimskamers. De kok doet ook de hotelboekingen en is allervruendelijkst. De dames die het bijbehorende café en restaurant bestieren zijn de chagrijnigheid zelve. Meteen weer even een wasje gedaan en dan blijkt dat ik de sleutel van het oude hotel van afgelopen nacht nog in mijn broekzak heb zitten. Ik kan wel janken, alsof ik iets heel ergs heb gedaan maar al snel zakt het schuldgevoel als ik heb besloten om de sleutel terug te sturen als ik van mijn avontuur terug ben. Daarna langs de vvv waar we een stempel krijgen met St. Jacobsschelp. Toen op zoek naar iets waar je wat kan drinken. Maar helaas, Rocroi wordt overal wel groots neergezet maar het stelt werkelijk niets voor. De supermarkt ligt buiten de stadsmuren en er is verder niets te doen terwijl het stadje zoveel in zich heeft om er iets moois van te maken maar een terrasje ontbreekt. Dus maar in het café van het hotel wat gedronken. Als ik vraag of ik het buiten op mag drinken, zegt het chagrijn dat dat niet mag. Gek wijf.
We doen onze boodschapjes dus maar buiten de stad en slaan maar weer wat noodrantsoen in want de afgelopen dagen hebben Maria en Jan al geen fatsoenlijke maaltijd meer gehad en hebben ze hun noodrantsoen flink aangesproken. Ik ben niet zo van de noodrantsoenen en voorbereidingen maar Jan heeft het volgende routebeschrijving al gebestudeerd en er zitten dagen tussen dat we geen enkel soort winkel tegenkomen. Ik geloof Jan meteen en koop dus ook maar het nodige, het moet natuurlijk wel allemaal meegezeuld worden. Gelukkig het past allemaal in de rugzak. S' avonds eten we in het hotel waar het ene chagrijn de dienst heeft gewisseld met het andere chagrijn. Zo jammer want de kok heeft heerlijk gekookt.
Verder is er in het hotel niets te beleven en om 21.00 uur gaan we naar boven waar ik als een razende het verslag van gisteren op papier probeer te krijgen. Het loopt al tegen 23.00 uur als ik er een punt achter zet. Het regent en ik heb al wat gedonder gehoord maar als ik het licht net heb uitgedaan breekt de bui flink los. Het gaat er hard aan toe. Het deert mij niet, ik val als een blok in slaap.