dag 39 van Aubigny-les-Pothee naar Lalobbe

Vrijdag 23 mei. Gisteravond heerlijk gegeten terwijl ik vooral fungeerde als tolk tussen Marian en Jan en het gastgezin. Ik ben blij dat ik toch enigszins een beetje Frans kan. Ze helpen ons verder op weg om de route op te splitsen en belt alvast met Hollands gastgezin voor morgen. Ik spreek het definitief af met Karin Rolvink. Na de maaltijd meteen Door naar bed rond half 9. Ik bel broertje nog even voor zijn verjaardag. Het is al een aantal dagen mooi weer in Nederland. Wij hebben vandaag ook mooi weer gehad, alle buien trokken mooi langszij. Ik val al snel in slaap en ben om 4.00 uur wakker door hevig gesnurk uit de kamer tegenover mij. Onduidelijk wie daar slaapt maar rond 6.00uur volgen de geluiden van iemand die zich klaarmaakt voor de dag die komt om even later te vertrekken. Ik sta om half 7 op. Na wat ochtendgeritsel geniet ik van de ochtendrust met sigaretje boven op de berg. In het dorp is alles nog in diepe rust. Een lege goederentrein passeert het station. Het ontbijt is heerlijk met vers brood en veel zelfgemaakte jammen. Na de plichtplegingen als verhaaltje in pelgrimsschrift en de betaling (32 euro) volgt het warme afscheid. Meneer begeleidt ons naar het hek samen met zijn honden wijst ons de weg daar we de route weer op kunnen pakken. Vandaag liepen we veel op verharde wegen, soms door een bos of langs akkers. Het eerste dorp is erg klein maar heeft wel een kerkje. Mooie beelden in de gevel van de kerk. In Signy-l'abbaye zou ik kunnen pinnen volgens Marie-Josee. Echter is er wel een bank maar die doen alleen administratie en geven geen geld uit. Ik heb nu echt een probleem want ik heb nog amper geld. Ik mag lenen van Marjan en Jan maar dat voelt helemaal niet hoed. Ik moet gewoon mijn eigen geld. Mijn vakantiegeld is zojuist gestort en in deze moderne wereld bestaat het dat een paar honderd kilometer van huis de elektronische portemonnee gewoon niet bestaat. Je houdt het niet voor mogelijk. Alle andere evt mogelijkheden zijn op vrijdagmiddag gesloten en de burgemeester is er vandaag ook niet. Er zit niets anders op dan geld te kenen van Marjan en Jan. Lief van ze. We hadden aan het begin van Signy l'abbaye net onze lunch ingekocht en nadat we het prachtige kerkje met erg mooie glas in lood ramen en een beeld van St. Jacobus (zonder zijn rechterarm maar met schelpen op zijn jas) eten we onze lunch op een bankje bij de kerk. Onder het gemeentehuis is de van oorsprong overdekte markt verworden tot overdekte parkeerplaats voor Renault en Peugeots. Jammer.
Daarna op weg naar het bos van de 4 gebroeders houthakkers. We verzinnen ons eigen verhaal rondom dit huis dat bij aankomst gewoon een vakantiewoning blijkt te zijn. Daarna volgt een erg modderbad. Ik zit helemaal onder de vieze vette gele klei terwijl ik vanmorgen mijn schoenen zo mooi had schoongelopen in het lange natte gras.
We lopen door landerijen en eindigen dan op het erf van andere een verlaten boerderij. Prachtige oude woonhuizen, niet eens zo erg verwaarloosd maar ogenschijnlijk onbewoond want alle luiken zijn dicht. Wel is onlangs het gras voor ons pad gemaaid dus enig leven u hier nog wel. We zien ontzettend cd een slakken in diverse kleuren en maten en bloemen zoals die alleen zo mooi zijn in Frankrijk. Tegen 15.00 uur bereiken we Lolobbe en strijken neer op het enige terras dat het gehucht rijk is. Gastvrouw Karin Rolvink heeft voor ons in dit restaurant gereserveerd voor een pelgrimsmaaltijd (eten wat de pot schaft).
Tegen 16.00 uur begeven we ons naar gastgezin Rolvink. Een hartelijk ontvangst in de achtertuin met een drankje en enthousiaste verhalen van Ton Rolvink over hun manier van wonen in dit dorp. Ze hebben een groot aandeel in het reilen en zeilen van en voor het behoud van de cultuur en de monumenten in het dorp. Karin brengt ons naar getuigen huisje van de buurvrouw. Een heel oud maar authentiek boerenwoninkje. Het ruikt er een beetje muffig en vochtig. De staat van het huisje is voor Nederlandse begrippen abominabel maar het is zooooo frans. Steenkoude oude plavuizen op de benedenverdieping, de deuren klemmen of sluiten niet. Een prachtige schouw in de kamer en een houtkachel in de keuken met in de hoek een grote wasbak. We faam naar boven via een trap die scheef in het huis zit. Boven 2 slaapkamers met piepende deuren met klinken alsof het een staldeur is. Alles even laag en donker. Ik slaap alleen op een jammer waar een grote donkere fase staat waarvan ik amper kan geloven dat de vloer deze kan houden. De badkamer is gemaakt boven een kelder zodat zee moet klimmen om er te komen. Achter het huis is een groenten aangelegd en staat een grote kersenboom. Veel kersen zijn er al afgewaaid maar evenzoveel wachten nog tot ze geplukt worden. Alh u een, de boom is zo hoog dat de meerderheid zal blijven hangen voor de vogels. Later op de avond zal Ton vertellen dat de eigenaresse van andere het huis er is geboren. Het was toen de middelste woning van andere 3 en er was een plaatselijke kroeg ingehuisvest, een uitgiftepunt van brood en een kleine kruidenier. De eigenaresse woont nu in de stad en houdt het huis aan als familiehuis en is er vaak in de weekenden. Ze heeft later de woningen aan beide zijden erbij gekocht omdat deze niet meer werden onderhouden en haar huis in de misère meesleepten. Van oorsprong zijn het lemen vakwerkhuizen. Als er een gat in de leem van de buurman komt, die er vervolgens niets aan doet dat spoelt binnen de kortste keren alle leem uit de gevels. Doordat ze nu alle 3 de huizen in haar bezit heeft kan ze er zelf invloed op uitoefenen. Staand in de tuin kan ik de 3 achtergevels zien maar er wordt geen onderhoud gepleegd. Planken hangen los of een stuk plaat wat toevallig langs de weg is gevonden is schots en scheef tegen de gevel getimmerd. Jammer. Na een heerlijke douchen moeten we al snel naar het restaurant voor onze pelgrimsmaaltijd. De serveerster doet veel moeite om mij uit te leggen welk vlees er in het hoofdgerecht zit. Het is in ieder geval geen vogelverschrikker of zo. Ik denk iets van konijn of zo. Het ziet er gruwelijk uit. Ik ook de aardappelen eruit. Het gerecht is erg zout. Het toetje maakt veel goed. Op de terugweg naar het huisje gaan we nog even langs bij Karin en Ton om afspraken te maken voor het ontbijt. Ton biedt aan om ons de kerk te laten zien. Hij geeft de sleutel en weet enorm veel over de geschiedenis van de kerk en zijn interieur. Hij doet al jaren veel moeite om restauraties voor elkaar te krijgen, het geld is geen probleem, de bureaucratie des te meer. Leuk om iemand zo enthousiast te horen over zijn kerk. De kerk u niet meer als zodanig in gebruik. Ton organiseert een paar keer per jaar een concert met deelnemers uit Nederland en daar blijft het dan wel bij.
Bij thuiskomst nog even een sigaretje in de achtertuin terwijl Jan en Marjan al naar bed gaan aan. Er is geen internetbereik dus ook geen verslag online. Ik schrijf nog een deel van het verslag en om 21.00 vallen de luikjes al dicht.