dag 47: Rustdag in Epernay met kapper en bezoek

Vrijdag 31 mei.
Wederom voor 7 uur wakker. Wat hebben Fransen toch met een keiharde tv op hun nuchtere maag? Gisteravond ben ik om 22.30 uur maar eens bij de buren gaan kloppen. Ze namen niet eens de moeite om de deur open te doen naar begrepen meteen wat de bedoeling was.
Deze morgen gaan ze op dezelfde voet verder en de rest van het hotel doet dapper mee.
Na het ontbijt maar eens terug naar de apotheek want ik heb niet dezelfde gazen meegekregen als dat de arts gebruikte. Het lopen gaat nog erg slecht. Het lijkt wel of ik het verleerd ben. En zonder steunzolen gaat alles zeer doen. Zelfs mijn rug. In de apotheek hebben ze de juiste gazen niet op voorraad maar vanmiddag rond half 3 wel. Dus vanmiddag nog een rondje, dat is niet erg want dan blijft mijn voet in beweging. Eerst maar terug naar het hotel, beetje post lezen en lekker lang met zusje aan telefoon. Ze is maar druk met knippen plakken voor iedereen die niet zo handig is met Internet. Ook leuk dat zij op school gevraagd wordt om uit te leggen wat een voetreis is en dat de kinderen zich dan druk met maken over schoon ondergoed.
Ik ga toch naar even de sjieke en wijk verkennen met de grote champagne-huizen. Ik ben en ook niet alle dagen in Epernay. En dat is naar goed ook want ik voel me een niet 5huis tussen al die dure mensen die zich Door hun chauffeur en bewakers voor de deur van diverse huizen laten afzetten. Jonge jongens in veel te dure en opzichtige auto's. Zoontjes van een champagne- boer die verzekerd zijn van hun toekomst naar hun handen nog nooit vuil hebben gehad van gewoon werken? De arrogantie straalt eraf wanneer ze hun auto midden op straat parkeren en even met hun vingers knippen naar een onderdaan die de auto 10 meter verderop op een privé-parkeerplaats neer moet zetten. Honderden mensen vergapen zich (net als ik) aan de rijkdom die hier tentoongesteld wordt. Gaan op de foto net een van de geparkeerde auto's zonder dak. Qua gebouwen is het een prachtige wijk, eentje met de allure uit 1700 nogwat. Je ziet bij wijze van spreke de dames in hoepelrokken over de avenue schrijden vergezeld van heren in pofbroek en hoge witte pruiken.
De gebouwen worden op deze manier nog bewaard en onderhouden. Terecht dat Epernay kandidaat is voor de wereld erfgoed lijst voor de Unesco. Overal in de straten hangen vlaggen die moeten onderstrepen dat men dat graag wil.
De avenue op en neer is wel genoeg voor mijn voet en langzaam loop ik terug. In het park u een feestje en zijn een aantal artiesten aan het schilderen.
Voor de lunch haal ik het lekkerste Franse gebak dat er is, ik mag het meenemen in een sjiek doosje.
Het lopen lijkt wel wat beter te gaan als ik naar langzaam loop. Na wat telefoontjes loopt het al snel tegen half 3 en de apotheek heeft de goede gaasjes binnen. Ik mag ze zo meenemen. Ik slenter nog wat langs wat winkels en bedenk dat ik wel naar de kapper kan gaan. Wat moet ik anders doen? De eerste kapper doet niet aan verven naar ze verwijzen me naar een winkel verder op. Daar kan ik meteen terecht en mijn haar is weer makkelijk kort en weer in de goede kleur. Helemaal blij loop ik terug naar het hotel. Ik weet niet wat ik zie. Staat Max daar zo maar en Rick en Thom. Wat een verrassing. Ik kan het niet geloven. Ze zijn het echt! Wow! Dit had ik echt nooit verwacht. Zo leuk! Met handen en voeten hebben ze geprobeerd uit te leggen dat ze mij zochten en ik zit ondertussen doodleuk bij de kapper met telefoon onder in de tas. Even bij komen met een bakkie op het terras. De eigenaar van het hotel ziet mijn verbazing met een glimlach aan. Het lijkt of hij het snapt. Zo maar even vijf uur rijden om mij op te zoeken. Is het niet geweldig? Even bijpraten en dan gaan we de stad in. Ik wil hun de avenue van de champagne-magnaten laten zien. Thom wil een souvenir of zo. Grote hilariteit om "parlez-voes Henk" maar zo heerlijk om ze om me heen te hebben. Max wil Door het park en daar het liefst blijven. De hekken van de imposante huizen lijken indruk op hem te maken, vooral omdat je er niet overheen kan klimmen. Thom wil het liefst een voetbal als souvenir. We belanden uiteindelijk op een druk terras voor wat te eten. De Franse saucisses vinden geen gretige aftrek maar gelukkig zijn er frietjes. Daarna kuieren we terug naar het hotel om de wiki eens goed uit te proberen. Max vermaakt zich met voetbal op tv en Rick, Thom en ik wandelen nog een rondje rond de grote kerk en eindigen op het terras voor het hotel. Morgen gaan ze alweer weg. Hoe graag had ik de jongens laten ervaren wat het is om met een rugzak op je rug elke dag de wereld weer opnieuw tegemoet te treden? Heel graag maar Thom zit al met zijn hoofd in Amerika. Nog een borrel en San is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Morgen weer 5 uur in de auto terug naar huis.5 uur wachten op het berichtje dat ze veilig zijn aangekomen. Morgenvroeg gaan ze weer weg maar vannacht slapen we nog onder hetzelfde dak. Ik ben zo blij dat ik ze even zie....... tot morgenvroeg