dag 58: van Bouilly naar Ervy-le-chatel

Woensdag 11 juni.
Slecht geslapen. Het veel te warm hierboven in de nok van de schuur. Ik kan het raam van de badkamer niet openzetten want vanavond had ik ineens een bijenvolk in de badkamer. Volgens de eigenaar komen deze van de buurman en heeft hij er veel teveel waardoor er telkens delen uitzwermen. Ik vind het allemaal prima maar niet in mijn badkamer.
Ik kan de slaap maar niet vatten Door de hitte en als ik net een half uurtje ben weggemoffeld begint het te onweren. Niet eens zo hard en het regent ook wat, niet zoveel. Weer doezel ik weg tot kwart voor 1. Dan word ik wakker van muziek. Waarschijnlijk zit de eigenaar in huiskamer van de gite naar muziek te luisteren. Dan de oordoppen maar in. Ik slaap tot bijna 5 uur en daarna nog amper. Om kwart voor zeven mijn ochtend sigaretje op de stoep van de gite. Wat is het toch een mooi groot huis. En het staat te koop. De eigenaar is ziek en na 35 jaar moet hij ervan af. Als ik het geld er voor had. .....
Hij komt juist het gigantische hek van de oprit weer door en doet deze met een kettingbotsing weer hermetisch dicht. Hij is al naar de bakker geweest. Bij het ontbijt 2 luxe broodjes en wel 7 soorten jam, allemaal zelf gemaakt. De jus wordt vers geperst. De stempel in mijn credential is er een van het huis. Zo mooi.
En om 7.40 uur ben ik al op stap. Het is mistig en de toppen van de heuvels zijn onzichtbaar. Het is 12 graden en heerlijk koel. Ik moet aan het eind van de straat het bos in het het pad volgen dat de doorsteek maakt naar Sommeval. Maar ik kan nergens een pad vinden. Het enige pad loopt parallel aan de weg en is geen doorsteek. Een weg met veel bochten dus niet prettig om te lopen. Daarom maar het parallelle bospad voor de veiligheid. Dat valt nog niet mee. Sommige kleine hellingen zijn door het vocht zo glad dat ik er nauwelijks tegenop kom. Daarnaast is het groen zo nat dat ik binnen no-time drijfnat ben en mijn sokken vol zitten met graszaad en ander prikspul. Het kost me meer dan een uur om in Sommeval te komen en dat is een tegenvaller. Maar intussen is aan deze kant van de berg de zon gaan schijnen en op een bankje bij het kerkhof moet eerst de rotzooi uit mijn sokken.
Omdat ik van de andere kant het dorp binnenkom omdat ik gisteren van de route ben afgeweken door de foute voorspellingen van de meteo, vraag ik voor de zekerheid de weg aan de secretaresse op het gemeentehuis. Met een flinke zo'n loop ik het dorpje uit, de heuvel op. En daarna gaat ge helemaal fout. Ik moet de weg naar boven volgen, en dat doe ik natuurlijk ook en dan ontbreekt elke markering. Het enige dat ik zie zijn felrode pijlen voor een of andere cross maar niet van een pelgrimsroute. Ik volg het zolang het kan en kom uit op een nietszeggend c-weggetje. Volgens mij komt daar nooit iemand. Google doet het zowaar even en ik weet welke kant ik in iedergeval niet op moet. Ik loop 2 uur lang en kom niemand tegen. Dan ineens een man op een racefiets. Hij snapt middels mijn kaarten ook niet waar ik ben maar ik zou het terug het bos in moeten. Ik kan ook de weg nemen maar dat is om. Ik heb de voorkeur voor de weg want in het bos staan sowieso geen markeringen voor een route die er eigenlijk niet is. Ik loop dus maar de omweg. Uiteindelijk zie ik in de verte een aantal huizen en ook een hoop borden met plaatsnamen. Wanneer ik er eenmaal ben blijkt fee enkele plaatsnaam op mijn routekaart te staan. Dan ben ik wel heel erg verkeerd. Een vrouw in een personenauto stopt. Zij weet op mijn kaarten aan te feeën dat ik buiten de kaart loop en ze diept een tekening van haar zoon uit haar tas en tekent de weg voor mij uit. Het is nog zo'n 10 km lopen. Dan heb ik er zijn minst al 20 opzitten. Ze weet ook wel een weg Door het bos maar ze weet haast zeker dat als je er onbekend bent, je er nooit door komt. Met haar tekening weet ik in iedergeval waar ik aan toe ben.
Alle tijd verlopen. Het is jammer. Om half 2 ben ik dan eindelijk in Eau Puiseaux. Ik hand me er heel wat van voorgesteld maar ook dit is maar een klein dorpje. Maar ik zit in ieder geval weer op de route. Ik regel tijdens het lunchen de slaapplaatsen voor vanavond. Een luxe want dat heb ik wel nodig als ik aankom. Het is te ver voor mijn voeten. Na de lunch bevind ik me weer tussen de graanvelden. Maar nu anders dan de voorgaande dagen. Ik weet niet wat het is maar het is anders. Met de wind in de rug draai ik me een paar keer om en het landschap ontroerd me, dit is zo Frankrijk, zo mooi. En hier mag ik zomaar lopen, midden door de week lekker lopen door Frankrijk. Is het niet geweldig?
Na de graanvelden volgt een bos. In het routebeschrijving staat al vermeld dat het te volgen pad vaak nat is. Nou dat is een statement. Er liggen complete vijvers midden op het pad. Ik weet niet welke voertuigen ze hier gebruiken maar de banden ervan maken wallen die tot mijn knieën komen. Het is een gebanjer en gedoe. Mijn schoenen worden 2 grote kleihompen. Zo kan ik straks niet in de b&b aankomen. Met al die modderzooi opPad zijn er ook enorm veel muggen. Ik wat de afgelopen dagen al lek geprikt maar word ik helemaal een vergiet. Er lijkt geen eind te komen aan het pad. Het wat natuurlijk ook handiger van mij geweest om even uit te rekenen hoelang het bos is en helaas ik aan het pad begon. Maar ja dat is achteraf. Nu jan ik niets anders dan domweg door de modder banjeren. Kikkers springen verschrikt alle kanten op en rechts van mij zie ik nog net de rug van een ree/hert. Allemaal erg leuk maar ik zweet zo hard dat er niet tegen aan te drinken is en een dergelijk pad moet niet in de route opgenomen worden. Het gras is zo lang dat je niet eens jan zien wat er onder zit en voor hè het weet zuig hele vast in de modder. Sta je daar alleen te wezen. Gelukkig haalt het einde van het pad. Ik had een watertoren moeten zien en een kerkhof maar die zullen intussen wel opgeheven zijn. Ik neem even pauze om bij te tanken maar de muggen zijn met mij mee het bos uitgekomen. Zeker door mijn zweetlucht. Dus de pauze is van erg korte duur. Ik denk de kaart te volgen en raak in de war omdat de markeringen beide kanten op wijzen. Een vrouw in de tuin roept iets en komt via een giga-poort naar me toe. Ze wijst me de weg ( nog 1,5 km) en vraagt of ik wat drinken wil. Ik zou graag willen maar ik zou om 17.00 uur bij de b&b zijn en wie weet hoe lang deze stumper in staat is om over 1,5 km te doen. Het is inmiddels weer erg heet. Ik schat zo'n 28 graden. Dat valt op zich nog mee maar als je uit de wind en in de zo'n loopt voelt het veel warmer. En verhip daar ligt ineens een kerkhof en er staat ook nog een watertoren. Ik weet niet elkaar ik dan weer verkeerd ben gegaan maar daar hadden ik dus langs gemoeten. Geeft niets, Google geeft aan dat ik binnen 9 minuten bij de b&b ben.
En klokslag 5 klop ik op de deur.een man in oranje overall doet open. Hij zegt in het Engels dat ik Helma moet zijn. Zijn vrouw komt er ook bij en ze verontschuldigt zich voor de drukte in de straat. De straat moet opengebroken worden omdat er bij graafwerkzaamheden de waterleiding is beschadigt. Gelukkig heeft de b&b alweer water en ze hoopt dat het lawaai dat de machines maken snel ophouden. Ik krijg een prachtige kamer. Mooie bijenkast gezochte spullen en nu eens niet met de Franse slag afgewerkt. Wat blijkt? De eigenaresse is met een Engelsman getrouwd en die geeft alles eigenhandig verbouwd. Dat verklaard alles. Er vertoeven dan ook veel Engelsen in de b&b. Het uitzicht is magnifiek. Over de heg die het einde van het gazon aangeeft liggen nog 3 terrassen met fruitbomen. Nog verdere weer een watertoren en nog verder piept een lieflijk kerktorentje boven het groen uit. Eerst maar eens douchen en de was. Daarna even flink water bijtanken. Ik geniet van het uitzicht en maak een praatje met de eigenaar. Ik moet boodschappen doen en besluit een broodje vis met tomaat te maken. Dat is hem dus niet. Ik heb door het vele drinken heel geen honger. Dorst des te meer en terwijl ik de laatste letters van dit verslag tik heb ik anderhalve liter vruchtensap op.
Morgen een lange route, bijna 30 km. Dus wilde ik graag om 7 uur ontbijt. De eigenaar wil pas om 8.00 uur en de compromis wordt dus 7.30 uur. Ik probeer alvast te reserveren voor morgenavond maar helaas geen verbinding. Morgen maar weer proberen.
Nog even een laatste sigaretje op de stoep van mijn kamer en dan lekker slapen, hoop ik. Welterusten!