dag 94: van Estaing naar Golhinac

Vrijdag 25 juli van Etaing naar Golinhac
mijn wekker gaat om 6.00 uur af terwijl ik toch echt dacht dat ik hem uitgezet gas. Omdat ik mijn oordopjes in heb duurt het een poos voor ik het doorheb maar het brengt wel routing in de tent. Ik duik nog even terug want ik kan toch geen kant op in de drukte in de gang.
Het is een bijzondere dag vandaag want het is die dag van Sint Jacob. In die ochtenduren wordt er aandacht aan besteed. Bij het ontbijt zijn veel minder pelgrims dan gisteren bij het diner. De meesten zijn vroeg vertrokken. Deze vrijwilligers van gisteren zijn er nu ook weer. Het lijkt wel een fulltime job. De gezellige dikke vrijwilliger vraagt of ik een slaapplaats gereserveerd heb. Dat heb ik dus niet. Ik dacht dat Golhinac een grote plaats was maar deze man helpt mij snel uit die droom. Golhinac is een heel klein plaatsje en het lijkt hem onmogelijk dat er geen slaapplaatsen meer beschikbaar zijn. Gisteravond bij het diner werd hiervoor gewaarschuwd. Ik ging er nog vanuit dat Golhinac een stad van formaat was en dat er dan vast wel een hotel zou zijn. Verkeerd gedacht dus. Volgens deze vrijwilliger moeten er plekken voor het uitzoeken zijn en hij pakt zijn grote boek erbij. Op mijn verzoek regelt hij een slaapplaats, de lieve man. Daarna is het Afscheiden. Dikke zoenen voor deze keukenbrigade dient alweer druk in de weer is met de bedden te verschonen. Ze drukt me op het hart om alles op alles te zetten om in Santiago aan te komen. Ik beloof het haar maar weet dat het niet zal lukken. En dan op weg. Overal drentelen pelgrims met dezelfde opstartproblemen als ik, denk ik.
Nog even wat lunchdingen halen en op weg. Die weg voert langs de Lot en het is heerlijk rustig. De zon laat zich nog niet zien maar deze temperatuur is aangenaam om te lopen. Kleine plukjes pelgrims lopen verspreid over de weg. We halen elkaar in en komen elkaar weer achterop. Heerlijk lopen door de bossen, langs plukjes huizen, weilanden, soms wat stijgend, soms dalend. Maar deze sterke stijging aan het eind van deze etappe is er dus gewoon niet. Daar werd gisteravond ook voor gewaarschuwd. Raar dat mensen dingen zeggen die niet kloppen. Wat heb je daar aan? Tegen de middag neem ik lunchpakket op deze hoek V andere een bosweg en een boerenerf. Een nieuwsgierig hondje komt bedelen. Hij kent het al precies. Om 13.00 uur deze pas er weer in door een heerlijk bos met een beetje golvend pad. En dan begint het te regenen. In de verte rommelt het onweer. Van de regen merk ik niets want het bladerde is dik genoeg. Ik twijfel of ik door zal lopen. Achter mij loopt ergens een man of 20. Als ik daar op wacht ben ik in ieder geval niet alleen mocht het onweer overkomen. Maar als een Française langs komt loop ik toch maar door. Hevig twijfelend of ik de cape nu wel of niet in die aanslag moet houden. De regen komt nog niet door het bladerdak heen. De Française blijft even stilstaan en zegt dat er canvas het onweer niet veel komt. De groep achter mij is nog nergens te bekennen. Toch maar de cape in de aanslag en flink de pas erin. Het lijkt dat ik iedereen achter me laat want om half 2 ben ik als eerste op het vakantiepark waar ook deze pelgrimsgite is. Het begint steeds harder te regenen en de receptie gaat pas om half 3 open. Ik zie een onbewoond vakantiehuisje waar stoelen op de veranda staan. Ik zit nog niet of de regen komt met bakken uit de lucht en het onweer zet nu ook door. Om 14.00 uur druppelen de andere lopers binnen, ze zijn doorweekt en hebben het erg koud. Wat een geluk heb ik gehad! Ik roep ze een voor een en samen wachten we op de overdekte veranda tot het half 3 is. Ik weet niet hoeveel slaapplaatsen de gite heeft maar het blijft maar aanlopen en uiteindelijk krijgt iedereen een slaapplaats in het huis. Lekker douchen en de was en samen met het meisje van de receptie maak ik de openhaard aan maar goed branden wil die niet. Ik ga het dorpje maar eens in. Saint Jacquet is overal terug te vinden in het dorp. Een grote groep jongeren zitten te koukleumen voor de kerk. Het is inderdaad een erg klein dorpje. Het heeft 1 winkel waar het erg donker is omdat de verlichting het gewoon niet doet. Ik haal er wat aanmaakblokjes voor de haard. Daarna regel ik een droogrek en denk dat anderen wat dat betreft weinig initiatief tonen. Blanche met haar zere been is ook aangekomen en slaapt bij mij op de kamer. Ze vraagt me honderduit over het waarom van mijn tocht. Ze vertelt dat ze zoekende is naar een relatie met haar geloof. Ze zegt dat graag met me wil praten en ik stel voor om vanavond in de bar te gaan eten. Ze zegt dat ze daarvoor geen geld heeft maar wil absoluut niet dat ik voor haar betaal. Ze wil haar eigen eten meenemen en daar opeten met aar als de eigenaresse zegt dat dat niet mag, eet ze gewoon niet. Ze gaat vooral met me mee omdat ze met me wil praten. En ik denk dat ze het leven voor zichzelf zo moeilijk maakt. Maar zij wil antwoorden zien, iets tastbaars op haar vragen. Het lijkt mij een moeilijk leven voor meisje van 23.
Ze zal morgen maar 6km gaan lopen ivm haar been. Het is een lieve meid. In de gite hebben anderen mijn was aan de kant geschoven hoewel die nog lang niet droog is. Ik begrijp dat niet. Ik sjouw me een breuk met houtblokken, koop zelf aanmaakblokjes en regel een droogrek en dan doet iemand zo. Ik begrijp dat echt niet. Nu maar hopen dat de was morgenvroeg droog is. Ik gooi nog wat blokken op het vuur en ga baar boven. Dikke schik met Blanche en nog een francaise die proberen nederlands te praten. Ik kan moeilijk de slaap vatten want mijn benen willen niet stilliggen. Maar uiteindelijk in een diepe slaap.