dag 96: van Conques naar Livinhac-du-Haute

Zondag 27 juli: van Conques naar Livinhac-le-Haute.
De wekker om 6 uur gezet. Het is al warm. Geen koffie, alleen 2 yoghurtjes als ontbijt en dat is wel vreemd. De bakker is om half 8 open dus sta ik er iets voor half 8 voor de deur. Klokslag half 8 gaan de gordijnen open maar de winkel is helemaal leeg. Het meisje vertelt dat de bakker met de auto nog komen moet en dat kan elk moment zijn. Ondertussen zie ik al diverse pelgrims de route op gaan. Anderen nemen eerst een ontbijt in een bar. Ik twijfel ook even om het te doen maar het is al erg warm dus zal het in de loop van de dag alleen maar warmer worden. Ik eet dus mijn chocolatines uit het vuistje terwijl ik dalend over de moeilijke straatstenen het dorp verlaat. Bijna neem ik de verkeerde afslag maar wanneer ik merk dat een achteropkomend echtpaar mij niet meer volgt blijkt dat ik een trapje heb gemist. Over de rivier de Lot en dan begint het: steil omhoog over losse glibberige keien. Het is bijna niet te doen en zo denken er meer mensen over. Puffend en steunend en zwetend zoekt iedereen zijn weg. Dan hoor ik ineens gepiep als van een oude deur, gevolgd door klokgelui net boven me maar het is zo mistig dat ik niets kan ontdekken. Nog een stuk klauteren en dan blijkt dat ik de kapel van St. Foix heb bereikt waar pelgrims de klok kunnen luiden. Ik probeer het ook maar het is zo zwaar dat ik geen beweging in de klok krijg. Een man helpt me op weg en met veel moeite krijg ik de klepel ook een keer tegen de klokrand. Daarna blijft het nog steeds stijgen. Het geeft adembenemende uitzichten zo boven de mist maar het stijgen is verre van leuk en het geklaag rondom is niet van de lucht. Jammer want het bos waar we doorheen klauteren is prachtig. Na een uur klauteren kunnen we eindelijk dalen en ik ga voorbij 2 francaises die zo druk met elkaar aan de praat zijn dat ze mij niet eens opmerken. Ze praten op luide toon aan 1 stuk door en ik kan ze 3 etages lager op de berg nog steeds horen. Ik loop achter een echtpaar die de vaart er ook flink in hebben. Hun rugzakken zijn klein. Ze lopen met stokken en ze moeten deze wel heel vaak op een andere lengte instellen. Ik heb ook stokken bij me maar gebruik ze niet. Soms vraag ik me af of het echt het lopen makkelijker maakt maar het idee dat ik mijn handen niet vrij heb en het geklungel om ze telkens goed in te stellen weerhoudt me nu helemaal.
Ik heb vanmorgen express niet zoveel water meegenomen want tot nu toe waren er genoeg tappunten onderweg. Het was handiger geweest als ik dat eerst even had gecheckt want nu blijkt er de eerste 3 uur geen tappunt te zijn. Slimmerd! De dorpjes glijden geruisloos voorbij, het is echt zondagmorgen. Welgeteld 1 man zonder rugzak is ook aan de wandel. Hij heeft niet eens een fles water bij zich en dat is in deze middle of nowhere in deze warmte toch echt wel een noodzaak. Ik wandel in een flink tempo achter het echtpaar aan maar in Eyniés raak ik ze kwijt. Maar ook de markeringen. Ik begrijp er niks van. Ik kan geen afslag gemist hebben want die was er niet. Ik ga een heuvel op richting 3 huizen waar geen beweging te zien is. Behalve 3 grote honden die aan kettingen liggen. Ik loop de heuvel nog een keer en hoor iemand kuchen. Een oude man komt naar buiten en wijst me de weg. Ik heb dus toch een afslag gemist. Aardige man! Ik weer terug de heuvel af en daar zitten de 2 luid en voortdurend babbelende dames uit te rusten. Ze willen ook naar Livinhac-le-Haut. Ik het liefst ook maar ik denk dat als ik in Decazeville ben, ik daar ook blijf omdat dat makkelijker is vanwege de warmte. De beide dames, Emily en Marion, hebben een kortere route gevonden om de grote stad te mijden. Ik mag met ze meelopen. Dat scheelt qua afstand flink en dat is altijd welkom. Marion loopt echter erg langzaam en Emily kan niet klimmen zodat het tempo een stuk lager ligt. Marion is gister gestopt met roken en heeft hoofdpijn en haar voeten doen pijn. De groep wordt tijdens een klim steeds groter en de warmte en het klimmen zijn steeds onderwerp van gesprek. Bij Prayssac kiezen wij de andere, kortere weg. Het is dan nog 2 uur lopen. En het is een betere weg want we lopen grotendeels in de schaduw en er is voortdurend wind. En batuurlijk tante aan de telefoon die nog steeds onder de indruk is can de verslagen. Leuk om te horen! Ik loop voortdurend achter beide dames aan die gewoon niet uitgepraat raken. Ze zijn beiden onderwijzeres en praten voortdurend over hun werk. Onvoorstelbaar. We houden steeds wat kortere pauzes voor Marion. Beiden spreken goed engels en Marion heeft duits gehad. Wanneer we Livinhac naderen moeten we nog een flink stuk langs de Lot maar tegelijkertijd over een drukke en hete weg. Marion raakt steeds verderop en telkens houden we de pas in of wachten in de schaduw tot ze weer bij is. De dames willen een plekje langs de Lot zoeken maar weten viavia ook een bar waar het erg leuk zou zijn. We lopen het dorp binnen via een brug over de Lot. Het is een uitgestorven dorp dat er zo mooi bij gelegen zou kunnen hebben. Want zo kort aan zo'n prachtige rivier schept volgens mij veel mogelijkheden. Meteen over de brug wordt er veel reclame gemaakt voor eet-, drink- en slaapmogelijkheden voor pelgrims. De dames hebben al een slaapplaats maar kunnen er pas om half 5 terecht. Ik hoop dat ik er ook kan slapen. We zoeken een bar die na 100 meter al te vinden moet zijn maar we lopen er straal langs heen. Na wat gezoek vinden we het alsnog en het is er heel relaxed. Een hippy-achtig stel baat er een biologisch dynamisch en rechtsgedraaide bar uit. Ik kan er eindelijk mijn koffie krijgen. Heerlijk! Je mag er je meegebrachte eten opeten en we vertoeven heerlijk onder een bladerdak van druivenranken. Ik vraag of Emily wil bellen voor mij of er nog een slaapplaats is. En die is er en we kunnen meteen terecht. Maar als we er aankomen is de tent wel open maar niemand te bekennen. Na een half uur wachten komt er een grote groep binnen die deels ook hier zal slapen. Als de eigenaar nog steeds op zich laat wachten besluit iedereen te gaan zwemmen in de Lot, behalve Marion en ik. Wij willen de kerk bezoeken maar die is dicht. Nergens is er leven te bekennen behalve onder een parasol op het plein voor het gemeentehuis. De parasol hoort bij een café waar we ook een plekje in de schaduw vinden. We babbelen leuk met elkaar. Marion loopt een maand maar als ik haar vertel dat veel mensen die terugkomen uit Santiago aangeven dat ze tijd nodig hebben om weer in het normale ritme te komen en het belangrijk is om voldoende tijd te nemen om te herstellen, stelt ze ter plekke haar doel bij. We bekijken wat foto's van mij en zij neemt de etappes uit mijn boekje over. Ze houdt het aantal kilometers bij maar ook de kosten zodat ze voor de volgende keer weet hoeveel ze ongeveer nodig heeft. We wandelen weer terug naar de gite waar de eigenaar ondertussen ook is gearriveerd. We krijgen tekst en uitleg over het reilen en zeilen van het bio-gebeuren. Het is een donativo voorziening. De man is het gestart samen met zijn vriendin die hij op de camino heeft leren kennen. Hun ideaal is dat iedereen de camino moet kunnen lopen en door hun voorziening op donativo basis te doen, zouden de rijken de armen helpen. Ik denk daar wat anders over maar het zij zo. Lekker douchen en wasje dat mooi buiten in de wind kan drogen. Daarna verslag schrijven op bed. Tegen 7 uur stroomt de gite vol en de fransen hebben al weer een slaapplek voor morgen geregeld. Beneden ruikt het intussen erg aangebrand vanuit de keuken. Ben benieuwd wat het eten en de avond brengt. Uit het gastenboek heb ik begrepen dat de eigenaar veel humor heeft, heerlijk kan koken en dat er veel gezongen wordt. We zullen zien. Het verslag zet ik alvast online omdat er s'nachts geen telefoon aan opladers mogen ivm brandgevaar. En dat begrijp ik ook niet helemaal.