dag 103: van Durfort-Lacapelette naar Moissac

Zondag 3 augustus. Van Durfort-Lacapelette naar Moissac.
Om kwart voor 6 wakker. Al met al door het gesnurk nog redelijk geslapen. Om 6.00 uur gaat de wekker van opa en kleinzoon af en even later ook die van Danielle. Die vindt het nodig om ook nog uitgebreid te gaan zitten bliepen met dat ding. Ik ga ook naar beneden. Opa en kleinzoon zijn druk bezig Igor op te zadelen en te verzorgen. Daar zijn ze zo'n anderhalf uur mee bezig. Danielle is snel vertrokken zonder haar zooi op te ruimen. Bij het verlaten van het terrein doet ze de elektrische poort open en deze blijft open staan. Even later komt de moeder van de eigenaar verbaasd vragen wie het hek opengedaan geeft. Volgens haar is het onmogelijk dat Danielle het gedaan geeft want de bediening van het hek zit in het huis. Wij weten het ook niet. Hoewel de eigenaar van de gite gister aangaf dat we zelf ons ontbijt konden maken met spullen uit de koelkast is er geen brood. Ik haal snel wat chocobroodjes bij de bakker. Marion heeft gister aangegeven dat ze rustig wil vertrekken en de tijd wil nemen. Terwijl ik doodleuk verslagen zit te tikken en de ezel met zijn gezelschap vertrekt, staat zij ook in de startblokken. Ik kan haar echt niet volgen. Ik ruim andermans rotzooi maar op en begin maar eens aan mijn vertrek ritueel. De was is inderdaad niet droog. Dus moet het in zakjes tussen de wanden van de rugzak. Maar om half 9 ben ik dan toch op sjouw. Weer heerlijk alleen. De route is makkelijk te vinden en het loopt lekker. Nauwelijks volk op de weg en goede temperatuur. Ik geniet weer helemaal. De omgeving rechts van mij is vlak met wat spaans aandoende villa's. Links van mij zijn de heuvels maar deze worden ontsierd door boomgaarden die overdekt zijn met gaas dat vanuit de verte op plastic lijkt. De route loopt over uitgeholde kleine paadjes en soms over stukken weg. Ik zie pruimenbomen met giga pruimen. Zo groot zag ik ze nog nooit. In een keuken staat een snelkookpan te sissen en het is amper zondagmorgen 9.00 uur. De huisvrouw heeft ook zondagmorgen en plukt boontjes in pyjama en duster. Tegen 10.00 uur belt tante maar dicht in de struiken onder in het dal lukt het niet om contact te krijgen. Dat duurt nog bijna een uur. De eerste kapel is de kapel van Saint Martin. Helaas is deze gesloten. De volgende kapel komt in het zicht en Marion komt net het pad uitlopen. Ze heeft pauze gehouden en weet dat de kapel gesloten is. Ik had ook pauze willen houden maar stel het nog even uit tot een volgend mooi plekje. Ik ga Marion voorbij en vind mijn rustplekje onder een grote boom waar iemand met 2 trekkerzitjes een rustplek voor pelgrims heeft gemaakt. Even later komt Marion ook langs en samen lopen we de stad in. Het loopt tegen 11.30 uur. Op de eerste rotonde worden pelgrims welkom geheten middels een ijzeren beeld. De wandeling daarna is weinig interessant. We lopen door een straat parallel aan de hoofdstraat die bijna alleen bestaat uit autobedrijven. Het valt me tegen, ik dacht Moissac een prachtig oude stad was. Maar ik ben weer eens ongeduldig want even later zijn we in het oude gedeelte. Bij de VVV halen wij onze stempel en kunnen we onze rugzak achterlaten. Het is inmiddels drukkend heet geworden en ipv het Engel des Heren, luiden de kerkklokken een Marialiedje. Marion is snel de stad ingegaan omdat de winkels zo sluiten. Daarna gaan we koffie drinken. Ik zit even voor de grote kerk op een bankje als ik een grote donkere wolk zie. En als vanuit het niets komt er een enorme wind opzetten en komt het met bakken uit de lucht. Ik maak een sprintje richting VVV en met mij ook Victoire en Isabelle. Het lijkt of ze een hoge drukspuit op de kerk hebben gezet, zoveel water komt er ineens uit de ouderwetse goten aan de toren. Victoire en Isabelle laten weer iemand een foto maken en ik moet er ook bij op. Geen flauw idee waarom. En zo gauw als de regen kwam, stopt het ook weer. Alleen blijft het in dezelfde vloedgolf van de torens, daken en schermen stromen. Marion is uitgeshopt en met de beide dames gaan we koffiedrinken. Het is nu heerlijk fris buiten maar de dames willen binnen zitten. Het is er bloedheet. Victoire en Isabelle gaan zo direct met de trein naar huis. ze kletsen honderd uit met Marion. Ik heb mijn koffie al lang en breed op en van de gesprekken kan ik niks volgen. Ik wil er weg en doe dat uiteindelijk ook omdat ik het zonde vind om een middag binnen te zitten niksen terwijl er blijkbaar zoveel moois is te zien. De eerste kerk is gesloten. Op de markt pakken kooplieden hun waar in. Op naar de oude kerk. Deze is prachtig met prachtige muziek uit de luidsprekers. Helaas is de kerk ook geopend voor toeristen wat maakt dat het geen stille plek meer is. Op naar het klooster. Een oase van rust in de kloostertuin met rondom de kloostergang. Via een stenen wenteltrap kom je bovenin de kerk. Er ligt een oude klokkenstoel. Magnifiek dat zoiets voor eeuwen bewaard is gebleven. Een mooi uitzicht over de hele kerk. Om 14.00 uur zit ik op de trappen voor de kerk als Marion net aan komt lopen. Ze wil nog een boek kopen in het toeristenburo. Na een half uur komt ze zonder boek terug. Intussen ben ik half gekookt in de zon. De laatste klim van de dag is naar de top van de berg waar de gite is. 7 minuten klimmen op mijn slippers en het lukt ook nog. Boven op de berg een prachtig uitzicht over Moissac en een Mariabeeld dat haar rechterhand mist. Nog een cirkeltje en we zijn er: une petite lumiere. Achter/beneden het huis is de gite. Een terras lager staat een tuinhuisje en nog een terras lager een grote tent die ze een yurt noemen maar dat is het niet. De eigenaresse is niet thuis. Masr ik maak wel vast een kopje koffie. Marion wil haar kleren wassen en omdat ze maar 1 setje bij zich heeft leent ze kleding van mij. Zo kan ik ook wel een kleine rugzak bij me hebben als je alles wat je niet bij je hebt gewoon leent. Ik tik alvast een verslag en als de eigenaresse er is kunnen we in ons tuinhuis. Het is wel heel erg klein en als de 2e matras er naast moet liggen. De deur kan dan niet open of dicht. Het is er ook erg warm en ik houd mijn hart vast voor vanavond. Marion installeert zich meteen bovenop de matrassen en valt in diepe slaap ik ga lekker voor het huisje zittten om mijn verslagen bij te werken. Tot er een hoosbui overtrekt en we moeten rennen om de was binnen te krijgen. Net op tijd blijkt. De verslagen vorderen gestaag en ik vind het heerlijk om niet te hoeven socializen. Het is druk in de gite. Wat dat betreft ben ik wel blij met ons kleine tuinhuisje. Tegen half 9 kunnen we bij degastvrouw aan tafel. Heerlijk onder een grote treurwilg onder het oog van het mariabeeld met de missende rechterhand. Er is een echtpaar uit Australie. Zij spreken geen woord frans. Ook een nederlandse tante heeft zich aan de tafel gezet. Ze voert het hoogste woord en heeft overal een mening over. Ze is fietsend onderweg en heeft de halve wereld al gezien. Ze laat zich de wijn goed smaken en haar neus wordt bij elke slok roder en haar ogen gaan steeds schever staan. Ze is ietwat te graag aan het woord en praat oceral doorheen. Tot ze de australiers uitmaakt voor kiwi's, dan lijkt de conversatie met de australiers wel voor bij. Bij het opstaan heeft ze enige moeite om de horizon horizontaal te krijgen.
Het overige gezelschap is allemaal frans en we zijn het er met zijn allen over eens dat er meer vrouwen dan mannen op de camino zijn. Sommigen starten morgenvroeg en zullen dezelfde route lopen als wij. Het loopt al tegen 22.00 uur en ik wil wel naar bed. Mijn was is mooi droog en ik probeer mijn ding te doen om een slaapplek te creëren. Dat is een heel gedoe. Ik lig eindelijk onder mijn kleed als Marion meldt dat we geen licht hebben voor de nacht en dat het kleed dat ze gebruikt te koud voor haar is. En hup zei de gek dan krijg je mijn kleed als jezelf geen slaapzak hebt en natuurlijk mag je mijn lampje gebruiken voor de nacht als die van jouw ook thuis is gebleven. Ik sjouw het morgen wel weer mee. Hoe makkelijk kan je zijn? Hoe schaamteloos? En hoe gul? Het zal wel in de genen zitten, ik weet het niet. Ondertussen heeft het gezoek naar mijn slaapzak en lampje ervoor gezorgd dat de hele inhoud van mijn rugzak overal ligt. Ik zie het morgen wel weer.