15 mei 2017

15 mei 2017. Heerlijk geslapen, wel wat warm onder het winterdekbed maar met de ramen open was het prima te doen. Om 10 voor 5 wakker, ik hoor nog niks maar om half 7 zijn de die-hards al druk in de weer. Ik heb helemaal geen zin in die drukte en ga lekker met een bakkie in de tuin zitten. Daarna is de drukte wel wat voorbij. Ik zit nog alleen met de duitser uit Ulm en de franse vrouw (Maite) die gister wat typsy terugkwam van een optreden van Baskische Pierre. Dat schijnt hier een fenomeen te zijn. Het brood smaakt mij zowaar een keer goed. Maite is al op leeftijd en bij haar gaat het ook allemaal niet zo snel. Na warm afscheid van Fabian en Maria op pad. Volgens Fabian was de bakker op de hoek juist wel geopend maar het ziet er heel erg gesloten uit en de deur wil ook niet open. In de rest van Navarrenx is alleen de tabakszaak open. Menig fransman komt met een papieren exemplaar van de krant onder de arm naar buiten lopen. Met alleen mijn noodrantsoen en water ga ik op pad. Het wordt vandaag wel heel warm, 30 graden met de rugzak is voor mij wel heel erg warm. Ik ben snel de stad uit en het stadje gaat naadloos over in Castetnau-Camblong. De fransman uit de gite haalt mij in. Hij groet helemaal niet. Zou hij nog gepikeerd zijn over de discussie van gister? Er werd aan tafel meegedeeld dat er tussen Navarrenx en SJPdP helemaal geen pharmacien meer zouden zijn. Voor fransen is dat echt een probleem. Toen ik om uitleg vroeg gaf de fransman aan dat heel veel fransen last hebben van stress. Dat uit een onderzoek was komen vast te staan dat fransen de meest harde werkers van Europa zouden zijn. Als ik zeg dat ik me dat moeilijk voor kan stellen is de man gepikeerd. Hij noemt allerlei dingen op die volgens hem door hardwerkende mensen zijn volbracht waarmee hij meteen aan het generaliseren slaat en qua stemverheffing en blik is hij hevig geirriteerd terwijl het als grapje bedoeld was. Maite doet er nog een schepje boven op en zegt dat ze 11 extra vrije dagen hebben per jaar naast hun 5 weken vakantie. Dat vindt de fransman normaal en daar hebben ze recht op maar hoe ik er bij kom om de fransen als lui en als niet harde werkers te zien gaat er bij de man niet in. Misschien heeft hij wel een burn-out maar hij trekt het allemaal wel heel erg naar zichzelf toe. Er valt niet meer tegenaan te kletsen dus hou ik maar op. Daarna keurt de man mij geen blik waardig. Nu dus ook niet. Even later mist de man een afslag en na lang en hard roepen reageert die. Hetzelfde doet ie bij mij, zo'n 100 meter verder.
In Castenau-Camblong staan de kerkdeuren wagenwijd open. Het ruikt er enorm naar wierrook. Aan de overkant zit de mairie met de openbare toiletten. Altijd handig. Langzaam gaat het pad over in bos, een heerlijk bos maar ik herken er weinig van. Er zijn door houthakkers diverse zitjes gemaakt van omgehakte boompjes maar het is nog te vroeg voor pauzes. Daarna ga ik natuurlijk verlangen naar een zitje. Ik kom een man achterop die vraagt of ik de koekoek heb gezien. Hij staat het koekoekgeluid te maken met zijn handen. De koekoeks (koekoeken?) Worden helemaal gek en er vliegen er wel een stuk of 4 van boom tot boom. Telkens reageren er een paar op het geluid dat de man maakt. Grappig om te zien. En door maar weer. Broertje aan de telefoon. Altijd fijn. Zijn camino komt nog wel. Eerst de 4 daagse en dat gaat hem lukken.
Ik loop door prachtige bossen, groepjes huizen, over bruggetjes van nietszeggende watertjes. Rond half 1 zie ik in een soort park Christian zitten. Hij is donativo onderweg van Rome naar Santiago. Hij heeft zijn Sint Bernardhond bijzich. Het dier heeft 2 poten in het verband omdat het asfalt te heet is voor zijn voeten. Christian moppert op alles en iedereen. Afgelopen nacht sliep hij donativo in een gite. Tot 5 uur toen is hij eruitgezet omdat er mensen allergisch zouden zijn voor de hond. Hij heeft nu dus niet geslapen en is onduidelijk in wat hij gaat doen. Niets is goed en overal mankeert wat aan. Dat is de camino van Christian die donativo naar Santiago wil. Ondanks dat hij zegt dat het asfalt te heet is vertrekt hij wel. Niet te volgen die man. Ik blijf nog wat lummelen. Eet mijn noodrantsoen op, want maandag en dus geen winkel open. Maar ga toch weer op stap. Nog geen 100 meter verder zit Christian met hond in de berm bij een etende fransman. Zou hij hopen dat hij een hapje mee kan krijgen? Ik loop door en de hitte is enorm op het asfalt. Er staan op dit stuk geen bomen. Af en toe even omkijken maakt het minder zwaar want dan zie ik wat ik al gelopen heb. Nog een klein stukje bos en dan langs de snelweg. Blijft toch altijd een ding in Frankrijk. En daar is de gite. Er is een gite bijgebouwd. Later zal blijken dat dit appartementjes zijn. De gite helemaal boven op de berg is omgetoverd voor Simone en haar gezin. Het oude woonhuis staat wrs leeg. Een paar mannen zijn al aangekomen, hun "was" hangt al aan de lijn. Achter de gite ligt een berg met koffers die door bagageservice "Claudine" zijn afgeleverd. In de gite zitten beide franse dames te lunchen. Simone is druk in de keuken maar altijd tijd voor een warm welkom. Wat werkt die meid hard!! Ze kent alle gasten bij naam en iedereen wordt persoonlijk welkom geheten en rondgeleid. Eigenlijk is er niets veranderd. Wel is het assortiment "te koop" uitgebreid en de prijzen ook. Ik krijg een bed in dortoir 6. Ook de franse dames slapen hier. De fransman uit "Le cri du giraffe", ligt al gewassen en geschoren op zijn bed. Er zit voor niets anders op dan een "tussenbed" te kiezen. Ik ritsel wat met de verlengsnoeren en een stekkerdoos en ik heb een oplaadpunt bij mijn bed. Das wel een voordeel: sinds de mobiele telefoon gebruikt niemand meer een bedlampje. We gaan toch steeds allemaal naar bed als het nog licht is. En lezen doe je op je telefoon. Veel fransen maar ook Duitsers schrijven nog handmatig hun verhalen in schriftjes. Als je hen daarna vraagt zijn ze bang dat een telefoon gehackt wordt en hun verhaal op straat ligt.
Douchje en Simone doet de was als deze voor half 4 in de wasmand ligt. Volgens mij was het bij de prijs inbegrepen maar dat weet ik niet meer. Zit me net te bedenken dat je eigenlijk nergens meer een bonnetje/ rekening krijgt als je ergens geslapen hebt. Drie jaar geleden in de Morvan kreeg ik ze wel.
Buiten is het erg warm. Ik kan niet op blote voeten lopen over de tegels. Morgen wordt het ook weer erg warm. Ik besluit om de rugzak met het bagagevervoer mee te geven. Alleen het regelen hiervan heeft nogal wat voeten in de aarde want er is amper telefoonverkeer mogelijk. Om de haverklap staan er kuddes gasten op het terras naar boven omdat daar wel bij vlagen bereik is. Daarnaast spreekt de telefoniste van de bagagedienst geen engels hoewel ze zegt dat ze dat wel doet. Op smsjes wordt niet gereageerd. Pas na de maaltijd krijg ik een bevestiging terug. Dat lucht op. Mijn was hangt al droog aan de lijn. Alleen is er een fransman (kan ook een duitser zijn) er met mijn elegante hema onderbroek vandoor. Er hangt alleen nog zo'n nylonding dat het op de wallen goed zou doen.
Het eten is heerlijk, speciaal voor mij zonder vlees. De kaasplank achteraf is toch wel het summum maar ik kan er niet afblijven. Mijn broeken zitten nog even strak dus van wandelen val je niet af.
Omdat het eten al vroeg was, 19.00 uur, zitten we om 20.00 uur al weer buiten. Maite, de oudere vrouw die voortdurend in zichzelf praat en de lachers op haar hand heeft, is bezig een slaapadres te regelen in Saint Jean Pied de Port. Dat is mij tot nu toe niet gelukt. Ik krijg van haar het adres en via de mail heb ik meteen antwoord. Dat is dan ook weer mooi geregeld.
Op de kamer is het warm ook al staan de ramen en deuren tegenover elkaar open. Mijn hoofd ligt nog niet op mijn kussen of het gesnurk begint.