20 juni 2017

20 juni 2017. Van Cacabelos naar Trabadelo. Ben dus toch nog in slaap gevallen. Om 3.00 uur even een plaspauze maar als ik bij de toiletten ben blijkt het over half 5 te zijn. Ik snap er niks van. Mijn hoofd is een grote wattenbol. Nog even liggen maar het matras ligt niet lekker en veel mensen zijn al aan het pakken. Een paar mannen lopen al langs. Ik probeer zo zachtjes mogelijk te doen maar het is bijna onmogelijk om je spullen geruisloos buiten te krijgen. Lien doet voor mij het licht aan en slaapt gewoon verder. Het kopje koffie uit de automaat moet mij de energie voor de eerste kilometers geven. En dat zal het vast gaan doen. Bbbrrrr wat zoet. Om even voor 6 uur zit ik voor de kerk even te genieten en te wachten tot ik bij iemand aan kan haken. Een jongen komt de poort uit maar treuzelt nog al. Maar als ik aanhaak, zet hij voor even de pas er fors in. Ook een manier om duidelijk te maken dat je alleen wilt lopen.
Het eerste stuk lopen we langs de weg, heuveltje op en af. Daarna een veldweg op door de wijngaarden. Ook dit is heuveltje op en af. Het volgende dorp is Valtville de Arriba. Het is stil in het dorp. Veel huizen zijn ruines alsof er een aardbeving heeft plaatsgevonden. Sommige ruines zijn er al zolang dat een forse boom midden in wat voorheen een keuken was, staat. Misschien geldt hier wel hetzelfde als in Griekenland; zolang er nog 1 steen op de andere ligt heb je geen vergunning nodig voor nieuwbouw of zo. Het kanaaltje dat door het dorp loopt is helemaal opgedroogd. Het pad door de wijngaarden is mooi ik kan de zon mooi op zien komen en soms mooi ver kijken. De bergen zien er beter uit dan gister dus het zal wel warm worden. Tot nu toe valt het mee. Na 2 uur lopen kom ik Villefranca del Bierzo binnen. We worden verwelkomt door een kat die aan de kant van de weg ligt en hevig miauwt. Een wandelaar probeert hem in beweging te krijgen naar dat lukt niet. Misschien is hij aangereden. Ik hoop dat een van de mannen hem een genadeklap geeft nasr helaas. Het gejammer kan je straten verder nog horen. Er zijn verwijzingen naar het vervolg van de camino of het commerciele deel van het stadje. Ik wil graag een ontbijtje maar wil niet ee galve stad door. Ik gok erop dat er langs de camino nog wel een mogelijkheid zal zijn. Ik volg samen met nog een vrouw de schelpen maar die houden ineens op. Dan blijkt dat we de verkeerde kant opgaan. De schelpen zitten verkeerd geplakt (zoals zovaak). Een allervriendelijkste oudere man wijst ons de huiste weg. En voila daar is mijn ontbijtplekje. Ik benver als enige en kan mooi "pelgrimskijken" vanaf het terrasje terwijl ik geniet van koffie,verse jus en een spaanse verse croissant. Een half uurtje en dan weer verder waar ik de keus krijg uit de zware of minder zware route. Ik had al besloten om de minder zware te nemen want je weet maar nooit hoe het met het hoofd gaat. Maar ik heb nergens het keuze moment gezien. Achter mij loopt een spaans echtpaar, die hebben nooit gehoord van een zwaardere route. Dus blijf ik gewoon op het pad langs de oude belangrijke weg en de rivier lopen. Wanneer we parallel aan de nieuwe snelweg lopen hebben ze door middel can kunst geprobeerd het autoleed te verzachten door grote bossen takken blauw te verven. Het zijn net blauwe struiken. Grappig.
Ik loop veel in de schaduw. De nieuwe snelweg kronkelt zich aan alle kanten om ons heen. En de rivier vloeit met ons mee. We kunnen even van de route afgaan in Pereje maar dat stuk is langer en ik wil eigenlijk zsm in Trabadelo zijn. De dorpsaanwijzingbirdjes zijn met grafity beklad. Nu staat er Perexe. Mijn googlemachine wordt er ook geen wijs uit wat dat nu betekent.
Hoog boven mij de bergen die erg stijl omhooglopen. Daar kan geen vee of wat dan ook grazen. Ook voor akkerbouw is het niet te doen. Pereje is een kanggerekt dorp. Het laatste stukje komt weer uit op ons pad. Ook hier veel vervallen huizen. Jammer want in hun glorietijd hebben ze er vast fantastisch uitgezien.
Om half 11 ben ik in Trabadelo. Bij de ingang van het dorp is meteen een bar. Dat komt goed uit want dan kan ik op mijn gemak een slaapplek zoeken. Ik jan er ook meteen een nwe credential kopen want op een paar stempels na is deze vol. Dat wordt credential nr 5.
Ik kies voor de albergue van de parochie. Voor 5 euro in een huis. Het is toch geen geld. Door het dorp stroomt dezelfde rivier die we de hele dag al volgen, ik ben even de naam kwijt. Een oudere man staat er tot zijn heupen in het water te vliegvissen of zo iets. Hij heeft de aandacht van een grote groep wandelaars. Iets verderop is een bedrijf dat iets doet met hout. Een heel oud klein vrachtwagentje met een lier is het volgende object dat aandacht krijgt. Het is ook een mooi ding om te zien. Ik bind vooral de beschildering op de deur erg mooi. Volgens mij is het echt een heel oud wagentje. Dat het nog gebruikt wordt! Ik zie de aanwijzingen voor de albergue al. Wanneer ik die wil volgen staat een oud vrouwtje op van het bankje op de hoek.
Ze vraagt of ik in de parochie herberg wil slapen want dan moet ze even de sleutel ophalen. Ze loopt met een stok en we moeten redelijk steil omhoog. Ik denk dat we er nooit gaan komen maar ik verbaas me hoe snel zij is voor haar leeftijd (ver in de 80) en dan ook nog met een stok. Ze praat honderd uit. Ik vang op dat er iets is met de schoonmaak. Ze laat me alles zien, trap op en af als een jonge hinde. Hoewel ik geen woord spaans spreek snap ik wel als ze uitlegt dat we de slaapkamerdeur dicht moeten houden, dan blijft het lekker koel. Met haar wandelstok bedient ze de lichtknoppen omdat die te hoog voor haar zitten. Het terras aan de voorzijde zit bijna bovenop het dak van het kerkje. Ik kan de klokken in de klokkentoren bijna aanraken, bij wijze van spreken. Ze zegt dat ze ook de sleutel van de kerk heeft. Sommige mensen hebben alles. Ze stempelt en gaat het pad weer steil naar beneden om andere pelgrims naar binnen te praten, denk ik. Misschien doet ze dit al haar hele leven. Ik heb even het rijk alleen en geniet van het uitzicht. In de verte zie ik de autosnelweg. De bergen, de huisjes die zo krakkemikkig lijken maar toch nog bewoont worden. Naast de albergue zit de apotheek. Dat is handig. Een oude vrouw die bijna met haar neus op de grond loopt, haalt haar maandelijkse voorraad. Incl badschuim en meer van dat soort. De lading medicatie moet wel op een speciale manier verwerkt worden want elk doosje heeft een afscheurbaar etiketje en dat wordt op een lijst geplakt. Zeer arbeidsintensief. Het duurt dan ook ff.
Een moeder en zoon komen ook in de herberg. Ze worden ingecheckt door Remy. Zij is de beheerster. Ze loopt in en uit. Wrs woont ze vlakbij en is de oude vrouw haar moeder. Moeder haalt de klanten binnen en belt dan haar dochter. Zoiets.
Er komen behoorlijk wat pelgrims onderlangs lopen. Ik denk dat zij de zware route hebben gelopen.
De moeder en zoon zijn het dorp ingeweest. Het winkeltje om de hoek vonden zij veel te duur. Ze hebben gegeten in het truckersrestaurant langs de snelweg. Daar was het goedkoop, aldus de moeder.
Ik zal toch wat moeten eten dus haal ik brood met kaas in het winkeltje. Het is er idd niet goedkoop. Maar a la. Dan kan ik vanavond bij de truckers gaan eten. Ik schrijf aan mijn verslagen maar om 15.00 uur vallen mijn luikjes bijna dicht. Ik ga op bed. In de slaapkamer is het heerlijk koel en als ik een poosje lig, zelfs koud. Ik word wakker als Remy een nwe gast binnenbrengt. Heb een half uurtje geslapen. Het is heet buiten. De nwe gast komt uit Litouwen en spreekt redelijk engels. Ze wil eten en ik stel voor om samen naar het truckers restaurant te gaan. Dat vindt ze een goed plan maar eerst wil ze nog naar het winkeltje. Het duurt nogal eer ze weer terugkomt. Twee mannen melden zich. Ze zijn op zoek naar de beheerdster want 1 van hen heeft een vraag. Remy is er nu net niet. Ze zullen later terug komen. Even later zit Remy in de hal. Ik vraag of de kerk open is. Volgens haar wel. Omdat ik niet weet waar de Litouwse is gebleven, bezoek ik de kerk. En daar staan de twee mannen de mis te doen. Voor de rest is er niemand. Ik schuif zachtjes in een bank. Het is een mooi klein kerkje. Voorin een etalage pop in een mooie blauwe en echt haar. Het heeft iets griezeligs, dat echte haar. Je ziet het hier vaker. Wanneer de mis bijna klaar is, kimt een oude vrouw de kerk binnen. Ze gaat in de voorste vank zitten en rammelt voortdurend met iets. Het blijken de sleutels van de kerk te zijn. De man die de misdeed, bedankt de oude vrouw hartelijk. De vrouw veegt daarna het kerkportaal nog even aan en draait de deur weer in het slot.
Dan zie ik dat de Litouwse ook weer terug is. Ze zit op het terras voor de herberg en vertelt dat ze heeft gegeten in het truckers restaurant. Ze hadden er zelfs vega maaltijden. Zo goed is haar engels dus toch niet. Ik heb neteen al geen zin meer in eten. Het is er ook veel te warm voor. Op de thermometer op de kerk is het
45 graden in de zon. Inmiddels is het 20.00 uur. De apotheker trekt ook de deur van zijn toko dicht. Hij miet toch ook wel een saaie job hebben in zo'n klein dorpje. Of misschien wel niet. Misschien geven al die pelgrims met hun kwalen en pijntjes wel sjeu aan zijn baan. Je weet het niet. Het gaat hier immers zomer en winter door. Hoewel ik vanmorgen wel borden langs de weg heb zien staan waarop aangegeven werd dat je met de auto kon slippen als er ijs lag. Dus ze kunnen hier ook nog temperaturen onder nul hebben.
Het is kwart over 8. De Litouwse wil morgen om half 7 gaan lopen. Dat komt aardig bij mij in de buurt. Maar de moeder en de zoon liggen nu al te slapen. Ik boen benieuwd hoelaat zij opstaan. We zullen het zien. Om kwart over 9 zoek ik mijn bed op. De moeder is nog wakker. Ze heeft haar matras op de grond gelegd want het bed is zo slecht. Ze zegt dat het licht wel aanmag maar dat heb ik niet nodig. Ik lig net een half uurtje of ze vraagt of het licht aan mag want dan kan ze de rugzakken klaarmaken want ze wil vroeg vertrekken. Als ik zeg dat dat niet nodig is omdat we allemaal vroeg vertrekken, doet ze het licht aan en gooit beide rugzakken leeg om ze weer opnieuw in te pakken. Zoonlief zit op zijn telefoon te spelen. Hij is toch al zo'n midden 20 maar moeders legt zijn spullen voor morgenvroeg klaar. Na 3 kwartier ben ik er wel klaar mee, het raam staat open en straks hebben we muggen binnen. Daar zit ik niet op te wachten. Ik spoor haar aan maar het duurt nog een kwartier voor het licht uitgaat. Wel terusten.