dag 16: van Thorn naar Susteren.

De wekker op half 7 maar al lekker vroeg wakker. Tegen 7.00 uur lijkt er wel een ramp gebeurd te zijn. Alle Limburg sirenes schijnen door het stadje te rijden. Ik zie nergens rook dus zal het wel meevallen. Na ontbijt loop ik klokslag 8.00 uur mijn onderkomen uit. Weer het gedoe wat nu Noord of Zuid is want de zo'n is nergens te bekennen.Het is mistig en grauw. Het weer voorspelt onweer langs de oostgrens van het land. Ik heb er zin in en het eerste kapelletje is voor Jacobus. Een inwoner van Thorn heeft dit in 2000 gebouwd. Er ligt een briefje in het kapelletje met de mededeling dat als je een Santiago-ganger bent, je een stempel kan halen op een bepaald adres. Ik had in de routebeschrijving al gelezen dat ik langs het adres zou komen dus sokken erin en gaan. Maar dan verandert de naam van de weg in iets heel anders. Dus maar weer terug. Een stempel van Jacobus mag op mijn credential niet ontbreken. Ik kom weer langs het kapelletje en zie dan ook meteen dat het adres hetzelfde adres is van de man die het kapelletje heeft gemaakt. De gordijnen zitten nog dicht maar ik bel toch aan. En nog een keer. Goedenavond een beweging te zien of te horen. Dan roept er iemand: "ola, ola". Een man komt op me toe lopen; "Jij wilt zeker een stempel". Op mijn bevestigende antwoord zegt hij dat dat helaas niet zal gaan, de eigenaar van het kapelletje is vorige week plots overleden. De man dacht dat ik een Spaanse was (zo bruin ben ik dus), vandaar dat hij 'ola' riep. Hij is zelf meerdere keren naar Santiago geweest maar dan met de auto. Hij studeert Spaans en heeft bewondering voor mij, zegt hij. Hij hoopt dat ik kan genieten van de cultuur en architectuur van Spanje. Hij vindt het telkens weer overweldigend. Bij het kapelletje heeft altijd een bordje gestaan met de mededeling dat het vanaf dat punt nog 2558 km is naar Sant
Met allerlei goede wensen nemen we afscheid. Al met al een half uur verspeeld. Klokslag 9 kom ik aan in Kessenich. Daar hebben ze 3 toiletten bij de kerk. Maar alle drie zijn ze op slot. Lekker handig! Aan de overkant staat een toren op een heuvel. Die beklim ik met frisse moed. De bielzen die als traptreden dienen zijn glad van het vocht maar ik kom boven. En dat valt niet mee zonder trapleuning en met een rugzak. Maar ik kom boven. Het torentje zit op slot en is eigenlijk het enige wat overgebleven is van een soort kasteel dat er ooit stond. Het torentje stond boven op de graftombe van de eigenaren van het kasteel. Het uitzicht hadden heel mooi kunnen zijn als de toren niet ingebouwd wat tussen alle (lelijke) nieuwbouw huizen. Jammer. Op naar Geistingen. Het zijkanaal dorpjes, nog in diepe slaap. Kerk, kroeg en een prins carnaval. Onderweg naar Maaseik roepen een paar mannen welke kant ik op moet gaan om een drukke weg te mijden. Ze vragen hoever ik nog moet: nog ruim 2500 kilometer dus. Ze steken hun duim omhooggevallen en roepen: klasse, respect en alle goeds. Zo leuk het zijn net Kwik, Kwek en Kwak. En dan belt broertje, zo belangrijk omgeven iemand te horen of reacties op de dagverpleging te krijgen! Het sterkt me en geeft me het gevoel dat ik het allemaal niet alleen doe. Het thuisfront is o zo belangrijk ook is dit iets wat ik wil doen en alleen wil doen. De band met thuis blijft, die laat ik niet los en thuis ook niet. Fijn om dat te weten. Ik schrijf de verslagen nu voor hen om te kunnen delen en zorgen weg te nemen. Ik hoop dat dat lukt. Ook erg leuk dat Wiebe en Trudy in hun prachtige huis, meelezen en dan ook nog de moeite nemen om te reageren. Lieve Wiebe en Trudy heel erg bedankt. Ik hoop dat jullie nog veel leesplezier zullen hebben de komende dagen en maanden. Dat hoop ik ook voor al die andere meelezen, ook al weet ik niet wie jullie allemaal zijn. Misschien schrijf ieder wel een boek over, misschien, ooit eens.
Lief dat broertje even belt, ik hun hem dit ook zo, jouw casino komt nog, eerst de Mont Ventoux!

Het laatste stuk naar Paasei is dus wel langs de drukke weg. Ik kan nog een omweg maken langs de kerk van Aldeneik maar ik vind het wel goed. Alle kerken zijn op slot en de kroegen zijn dicht. De kerk van Ophogen heb ik gewoon gemist, zo klein zijn die dorpjes blijkbaar, die kijk je gewoon over het hoofd. In Maaseik is de warenmarkt in volle gang. Druk, druk, druk. Het is wel een mooie stad met veel oude gebouwen. De drukte maakt dat ik er eigenlijk weer weg wil. Maar het pas twaalf uur. Ik zoek via googlemaps de herberg van een zusterorde waar ik zou willen overnachten. Gelukkig dat er Internet bestaat. Want de herberg is per april 2014 gesloten voor onbepaalde tijd. Nu wil dan ook echt weg uit de stad. Mijn rechterbeen en voet doen het uitstekend. Mijn linkervoet geeft voortdurend een soort van krampgevoel. Ik hand eens ergens iets gelezen over magnesium bruistabletten die daar tegen zouden helpen. Vanavond maar even opzoeken. Nog even zakdoekjes halen. Als ik de winkel inloop gaat het alarm af. Iedereen kijkt natuurlijk om. Ben nog geen half uur in België of wordt al aangezien voor winkeldief. Het meisje achter de kassa kan er wel om lachen en vraagt me honderd uit over mijn tocht. Ze is een moslima en heeft nog nooit van Santiago en zo gehoord. Ze is oprecht geïnteresseerd. Ik koop meteen ook 2 inlegzooltjes. Ik weet niet of ik er goed aan doe maar ver zal ik vanmiddag niet meer lopen dus kan ik het mooi uitproberen. Daarna de stad uit over een mooie brug. Voor de bouw van deze brug ging hier een potje heen en weer. Daarom staat er midden op de brug een mooi kunstwerk: 2 handen die elkaar een touw aanreiken. Ik vind het een mooi symbool. Na de brug een natuurgebied in. Het gras staat hoog en is niet helemaal droog. Maar verder op is toch een soort van pad er liggen wel grote stronthopen her en der. Ik zal hier toch niet tussen wilde koeien lopen? Of nog erger: een stier? En dat met mijn rode rugzak. Ik speur de omgeving af maar zie geen beesten. Die lopen namelijk om de bocht. Een hele kudde Konikspaarden op veilige afstand. Het lijkt wel of de dorpen telkens op een uur gaan van elkaar liggen want klokslag 13.00 uur loop ik Roosteren binnen. Op een veldje bij de kerk spelen kinderen en daar op een bankje knip ik mijn zooltjes op maat en doe ik mijn lunch. De kinderen willen een potje voetbal en de teams worden verdeeld. Het gaat er wild aan toe tot het mooiste meisje van het dorp arriveert. Het is meteen klaar met de voetbal en de groep splitst zich in een jongens-en een meisjes groep en elke groep kiest een eigen hoek van het speelveld. Over en weer wordt geroepen in onvervalst Limburg wie er op wie u en wie het nu weer uitmaakt. Een enkele jongen durft wel te iets te roepen over tinten tot grote lol van de anderen.
Half 2, de hoogste tijd om de nieuwe zooltjes uit te proberen. De eerste paar stappen gaan moeizaam maar daarna weet ik in iedereen dat het voor de tenen van mijn linkervoet een weldaad is. Voor de hiel heb ik zo mijn twijfels maar eenmaal op gang gaat het steeds beter. Al snel ben ik in Dieteren. Daar krijgt de kerktoren een nieuwe koperen deklaag. Hoog aan de toren staan 2 mannen op een ladder, koperen platen tegen de toren aan te timmeren en het gele dorp kan meegenieten want ze hebben een aantal luidsprekers in de steigers hangen en zo hoor ik het nieuws van 14.00 uur. In Dieteren wordt veel reclame gemaakt voor een koffieterras maar ik kan er geen vinden. Op weg naar Susteren kom ik het koffieterras voorbij. Het is gesloten en behoorlijk vervallen. Dan probeer het wel in Susteren. Ondertussen is het flink warm geworden en dus korte mouwen weer. Op een fietspad word ik afgesnauwd Door een clubje wielrenners. Ik loop aan de linkerkant en in het gras. Ik weet niet wat ik fout doe maar schrik me wezenloos. Een vrouw die verderop loopt maakt zich er kwaad over. Volgens haar denken wielrenners dat ze alleenheersers zijn over de weg. Ik vind wel dat ze gelijk heeft. Veel renners die ik op weg tegenkom gedragen zich asociaal; ze waarschuwen niet dat ze er aan komen en vertikken het om achter elkaar te gaan rijden. Ze duwen je nog liever in de sloot dan dat ze een millimeter van de weg aan iemand afstaan. Vooral hier in Limburg is het bar en boos. Moeten die lui op zo'n doordeweekse dag als vandaag niet gewoon werken?
De vrouw vraagt naar mijn wandeling en vindt het nogal wat. Ik vraag haar naar de vvv maar die is ook in Susteren wegbezuinigd. Daar hadden ik niet op gerekend. Het eerste het beste café met terras leg ik aan. Een ongeïnteresseerde vrouw zit er iets te doen met papieren. Ze moppert op luide toon iets over een verkeerde bestelling. De man die bij haar zit praat op rustige toon terug. De vrouw blijkt er te werken en lijkt met tegenzin optie staan en mijn bestelling op te nemen. Mijn dorst is groot en als ik vraag om een groot glas antwoordt ze dat ze alleen kleine glazen hebben. De toon die ze daarbij zet maakt dat ik hard weg wil rennen maar dat gaat moeilijk als je eerst energiek om moet doen. De man is vriendelijker. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om naar slaapmogelijkheden te vragen maar de man weet het niet en de vrouw reageert amper. Ik google wat en zie een b&b in een pipowagen. Die moet ik hebben. Als ik bel blijkt de beheerster er pas over een uur te zijn. Of ik dan terug kan bellen. Daar baal ineen beetje van want wat ga je doen in een dorp met niets, een uur lang. Ik zoek een parkje en wil net aan mijn verslag beginnen als ik wordt teruggebeld. De pipowagen is al bezet maar ze hebben wel een grote caravan. Ik vind het helemaal goed. Ik moet ruim een halfuur lopen naar de boeren minicamping. Omdat hoogleraar een spoorbrug nog niet heeft vastgelegd en omdat ik geen acht sla op noord of Zuid en gewoon mijn gevoel volg, loop ik totaal de verkeerde kant uit. Dus weer helemaal terug, de spoorbrug onderdoor en dan een lange rechte weg naar een idyllisch plekje, wat ooit een boerderij wat. Nu zijn de schuren verbouwd tot appartementen en in de boomgaard staan her en der stacaravans voor verhuur en b&b. En natuurlijk de pipowagen. Hij is erg mooi, anders dan die in Duitsland maar zeker ook zo mooi. De beheerster heeft hem zelf opgeknapt. Ze is nog druk aan het poetsen in mijn caravan en ondertussen kletsen wel gezellig met elkaar. Zij komt ook uit de zorg voor verstandelijk gehandicapten en is gestopt toen ze er tegen aanliep dat ze de cliënten niet meer kon geven wat nodig wat en steeds meer tijd ging zitten in regeltjes volgen en vastleggen van zaken waar de cliënten niet om gevraagd hebben. Hoe bekend klinkt dit? Ik ben blij met mijn caravan en tevreden over mijn dag terwijl ik voor mijn caravannetje de zo'n zie onder gaan. Hoe mooi kan een mens het hebben? Morgen eerst op weg naar Nieuwstadt en dan zie ik wel waar ik morgen eindigd.