dag 87: van Le Rouget naar Lasbros

Dag 87 van Le Roguet naar Lasbros

Heerlijk geslapen, zo alleen op de boerderij. De koeien onder mij en een paar aan die voorkant van de stal. De boer zou om 6.00 uur komen melken. Maar om 7.00 uur liggen de koeien nog lekker onder de bomen van de bosrand; beschermt tegen de regen. Om 6.00 uur meende ik wel de melkmachine te horen maar achteraf blijken dat die enorme stroomdraden te zijn die op 50 meter langs die boerderij lopen. Om 6.00 uur kwam het water met bakken uit de lucht. Om kwart over 7 ga ik maar eens kijken in de stal en de boer is aan het voeren. Hij vindt het jammer dat Nederland heeft verloren. Ik ben blij dat ik al de nabeschouwingen niet opgedrongen krijg. Nederland kan weer gewoon terug aan het werk.
De boer ook, hij moet de kalveren voeren en melken. Ik ga terug naar de gite voor een bakkie en het regent nog steeds. De verse melk die de boer heeft beloofd, komt niet. Het zij zo. Tegen 8.00 uur ben ik wel klaar en neem afscheid van de boer. Vriendelijke man.
Ik ben nog niet op weg als de gedachte van gisteravond door mijn hoofd flitst: s' Morgens op pad gaan is veel te leuk. Ik wil niet op die camping blijven maar doorlopen en zien hoever ik kom.
Heerlijk weer op pad, alleen in de regen. De voeten voelen wel goed. Ben benieuwd hoelang ze het volhouden. Met een uur ben ik in Saint-Alban-sur-Limagnole. Eerst is de route om het dorp heen en via het terrein van een psychiatrisch ziekenhuis waar veel nieuwbouw wordt gepleegd, slingeren de straten zich naar beneden. De patiënten die ik tegenkom hebben hun ochtendkoffie in de plaatselijke kroeg gehaald en maken hun gang terug naar het hospitaalterrein. De kerk in het dorp heeft een mooie klokkentoren. Volgens mij is het wat Spaansachtig, ik zie ze steeds meer hier in de omgeving. De regen blijft miezeren, te weinig voor de cape, teveel voor het vest. Toch is heerlijk lopen, de natuur is prachtig, af en toe even flink klimmen over boomwortels en stenen maar nooit erg lang. Ik ben ondertussen al in de Lozere en dat voelt een beetje als thuiskomen op de camping. Al die bekende plaatsnamen op de wegwijzers en ze lijken allemaal binnen handbereik als je met de auto zou zijn.
Aumont-Aubrac is geen grote stad. Die kerk is open en je kan elders in die stad een stempel halen maar het regent pijpenstelen en mijn voeten zijn er wel klaar mee voor vandaag. Ik twijfel of ik voor die laatste 7 km door zal lopen of dat ik eerst ga lunchen. Ik heb die moed voor het vinden van een lunchgelegenheid al bijna opgegeven als ik er toch nog eentje vind. Er zitten meer wandelaars. Ik neem een heerlijk preitaartje met een grote vak koffie. Daarna die regen weer in voor die laatste km. Met paracetamol achter mijn kiezen loop ik op vleugeltjes en ik vind het jammer dat ik nog maar 7 km hoef. Ik klim en daal en loop onder die A75 door waar we anders altijd overheen rijden. Op een bospad staat een ree/hert rustig in die berm te grazen. Ik heb het toestel in die aanslag maar veel dichterbij kan ik niet komen. Als ik het bos uitkom zie ik rechts een prachtig kerktorentje en daar kom ik uiteindelijk ook langs. Eerst nog langs een monument in het bos voor iedereen die dood is gegaan. Het monument is van 2004, beetje raar dat ze dat midden in een bos zetten. Het mooie kerkje staat in La Chaze-de-Peyre. Het is pikdonker in het kerkje en ik kan geen lichtknopje vinden. Het dorpje zelf stelt weinig voor. Er lopen alleen heel veel kippen los in de straten. Op het laatste stuk kom ik langs de kapel van de Bastide, die aan de jonkvrouw van La Salette is gewijd. Pater Bastide wat een plaatselijke persoonlijkheid.
Het gaat steeds harder regenen en vlak voor Lasbros ga ik maar even in een bushokje zitten voordat ik bij de gite ben. De gite is een flink groot huis en bestaat uit 2 wooneenheden. Een papiertje op die deur zegt dat der deur open is. Het is een compleet huis dat vol staat met leuke rommelmarkt-spullen. Boven zijn 3 slaapkamers met luxe badkamers. Beneden in de kamer ligt een handgeschreven brief op tafel met de kamerindeling. Ik begrijp er niet veel van maar ik begrijp dat er nog meer gasten komen. En dat klopt. Het wordt een huis vol met meiden die die hele dag hebben gelopen. 4 jonge onderwijzeressen willen graag dat ik bij hun op de kamer ga slapen. Een van hen reserveert een plek voor me in Nasbinals voor morgenavond. De rest heb ik afgelopen dagen al een paar keer gezien. Ze zijn vriendelijk maar geven alleen antwoord als ik ze een vraag stel. Toch wel bijzonder dat meiden die jonger zijn dan ik, geen woord Engels kunnen. Naar welke muziek luisteren ze dan. Ik weet ondertussen dat de Franse tv alles nasynchroniseert maar helemaal geen Engels kunnen is toch wel een handicap vind ik. Iedereen maakt zijn eigen maaltijdje en er wordt druk gewassen. De eigenaresse is al een paar keer geweest en het is in de omgang geen aardig mens. Ze praat op een toon alsof ze tegen je blaft en denkt zelf dat ze erg lollig is. Een van die 4 meiden gruwelt ervan en samen moeten we ons lachen inhouden. Tijdens en na het eten schrijf ik mijn verslagen bij en doe nog een blok hout in de kachel anders wordt al die was helemaal niet droog voor morgenvroeg. Het is intussen bijna half 10. Tijd voor mij om te gaan slapen. Er is toch geen bereik om de verslagen online te zetten. Welterusten!