dag 88: van Labros naar Nasbinals

Vrijdag 11 juli van Labros naar Nasbinals.
Heerlijk geslapen vannacht. Wel met oordoppen in want ook vrouwen kunnen snurken als dronken mannen, weet ik nu. Om 5 uur wakker, alles nog in diepe rust. Als die eerste dames uit de badkamer zijn sta ik ook op. Om kwart voor 7 ben ik beneden. Die kachel is vannacht leeggebrand en veel wat is nog niet droog. Ik probeer wat vuur in een houtvlot te krijgen maar zo hoopvol als het leek, het gaat weer als een nachtkaars uit. Mijn ontbijt is gebracht maar ik heb geen trek. Ik smeer het stokbrood op voor de lunch en geef de rest aan de anderen. Tegen half 9 ben ik wel klaar en ga op pad. De vier meiden zal ik vanavond weer zien, weet slapen in dezelfde gite in Nasbinals. Het is droog en ik wandel al niet akelig het kleine dorpje, Lasbros, uit. Het is een leuk klein dorpje. Eigenlijk een verzameling huizen. Het heeft geen kern en geen kerk. Over kleine landweggetjes kom ik een samenvoeging van een bos en een weiland. De koeien lopen onder deze dennenbomen en zijn waarschijnlijk de gnomen met hun bulten op deze ruggen wel gewend. Ze blijven rustig poseren voor een foto. Iets verderop die andere kant van Frankrijk: ze gebruiken hun land als een enorme schroothoop. Oudijzerboeren zouden hier goudgeld kunnen verdienen en het land zou alleen naar mooier worden. Zo ook de leegstaande huizen; die worden volgestouwd met alles wat ze niet meer gebruiken kunnen of zitten tot die nok toe vol met openhaardhout. Levensgevaarlijk. Hebben ze een oude auto? Dan wordt deze ergens geparkeerd en gebruikt als kliko. Geen haan die er naar kraait. Vreemd eigenlijk met al die Europese regelgeving omtrent afval etc. Zelfs oude koelkasten vind je overal buiten terug. Zo jammer.
Ik loop duidelijk in de Aubrac met zijn kenmerkende stenen. Jammer dat de zon
zich niet laat zien. Alles ziet grauw en telkens als ik een heuvel ook overkom denk ik te zien dat dorpjes wel in die zon liggen. Maar dat blijkt schijn. Veel koeien dragen vellen en die kalveren blijven gewoon bij die moeder lopen. Mooi gezicht. Op een kruispunt van paden u een kruis neergezet voor alle overleden pelgrims. Het is heerlijk lopen hoewel na 2 uur lopen deze oude blessure van anderen delen teen deze kop weer opsteekt. Nog even een paar dagen volhouden, in ieder geval tot op die camping. Gelukkig heb ik mijn oude schoenen nog. Als het droog weer wordt kan ik die mooi aan. De wind is fris maar door het lopen merk ik dat niet zo. Tegen half 12 krijg ik trek en dat komt mooi uit want een reclamebord verwijst naar een auberge waar ze aligot als repas hebben. Het dorp heet Rieutort d'Aubrac. Geen flauw idee hoe je dat uitspreekt. Ik verheug me helemaal op die aligot maar als ik de bocht omga en van alles verwacht, ben ik alweer aan het eind van het dorp. Niets restaurant en dus geen aligot. Dan maar dus lunch op een berg stenen langs dus weg, lekker uit die wind. Die cape kan even aan een boomtak om wat te drogen. Niet dat het erg heeft geregend, maar ook van laaghangende wolken word je nat. Ik check deze route even en het blijkt nog maar een uur lopen te zijn. Dan heb ik de vaart er flink ingehad. Heb toch al 25 km gelopen. Het terrein wad wel redelijk vlak maar er zaten toch ook beroerde paden tussen omdat deze beken buiten hun oevers waren getreden. Nou niet gek vind ik.
Tijdens de lunch maar een pcm. Ben benieuwd hoe de teen eruit ziet maar durf de schoen niet uit te doen. Deze wind wordt steeds kouder en ik trek deze cape aan tegen die wind. Een paar handschoenen was nu ook niet gek geweest. Al snel ben ik in Nasbinals. Hoevaak ben ik hier wel niet langs gereden maar ben nooit gestopt. Weet eigenlijk niet waarom. De politieschool houdt een oefening op een kruispunt dus neem ik keurig het zebrapad. Het is nog erg vroeg dus ga ik eerst naar die kerk. In die kerk staat een pellerine te zingen, zo godsgruwelijk hoog dat het bijna niet echt lijkt. En dat doet ze gewoon met haar rugzak om. Prachtig. Daarna denk ik deze weg te weten maar wat volgt is een enorme zoektocht naar het hotel waar ik de sleutel zou moeten halen. Ik loop het dorp al weer uit dus dat kan nooit goed zijn. Een grote groep pubers bestormt intussen die plaatselijke souvenirswinkel. En ik moet op zoek naar het hotel. Het enige wat op een hotel lijkt niet het juiste te zijn. En op die terugweg loop ik er zo tegen aan. Maar dan een toegangsdeur vinden is ook nog een opgave. Alles zit telkens om een hoekje. De deur van de gite is open. Het is een grote gite en de eigenaar komt pas om 18.15 uur. Ik lees ergens dat je moet wachten tot hij er is. Dus zet ik me maar aan die keukentafel en plan de route voor morgen. Ik ga het nooit halen om dit weekend op de camping aan te komen. Het is nog veel te ver en een slaapplaats vinden is dan een heel ander verhaal. Ik ga morgen 30 km lopen, in een keer door naar een klooster. Het heet Couvent de Malet. Meteen slaapplaats geregeld en de verslagen ge-update. Tegen 5 uur komt die volgende groep binnen en zo gauw het meDuidelijk is Hoe een en ander in deze giet er aan toe gaat, bemachtig ik het beste plekje qua bed. Daarna moet de rugzak in een enorme vuilniszak want net als gisteren zijn ze hier ook erg bang voor punaises de lit. Ik vind het altijd een heel gedoe maar nu mag de rugzak in iedereen naast mijn bed staan.
De club waarmee ik in een dotoir slaap (slaapzaal) zijn erg luidruchtig en overleggen niets. Vieze sokken hangen over de verwarming bij mijn hoofdkussen en omdat de verwarming loeiheet is, stinkt het binnen die kortste keren als deze neten. Ik zet een raam open naar dat wordt meteen weer gesloten want ze vinden het te koud. Ik ga het dorp in en zowaar vind ik aligot, dus toch nog aligot vandaag. Ik probeer een gesprekje aan te knopen maar blijkbaar hebben ze daar geen zin in en ze zetten zich aan de keukentafel. Ik geef het op. Ik wacht wel tot die 4 meiden komen voor wat gezelligheid. Eerst maar eens eten.