dag 91: van Pont-de-Salars naar La Deveze

Maandag 14 juli: van Pont-de-Salars naar camping La Deveze in Salles Curan.
Het regent de hele nacht pijpenstelen en als ik wil ontbijten ook. De eerste mannen komen er hun ochtendkoffie halen en zowaar voor het eerst zijn er ook 2 vrouwen onder hen. Het loopt al tegen 9.00 uur als ik vertrek. Nog even langs de kerk. Al snel heb ik de weg richting Salles Curan te pakken. Hij stijgt behoorlijk en dat is flink zweten in de cape. Er wordt hard gereden op de weg en in de regen is dat geen pretje; de bermen zijn smal en zompig van al het water dat er gevallen is. René en Marijke zijn al bijna op de camping en ik ploeter voort in de regen. Af en toe laat de zon zich zien maar dat is voor heel even en wordt meteen weer gevolgd door een flinke bui. René is intussen al op de camping aangekomen en ik moet nog een uur volgens de routeplanner. Dat is een tegenvaller. Ik loop er veel langer over dan de eerst aangegeven 3 uur. Het is immers maar 15 km. De heuvels en vele bochten worden door Google waarschijnlijk niet meegeteld. Dan stopt er ineens een auto en zwaait Guy vanuit het raam. Wat een verrassing, wat ben ik blij hem te zien. Hij ziet er goed uit, sterk vermagerd maar hij oogt niet ziek. Ik kan niet geloven dat hij zomaar voor me staat. Hij zegt dat de weg die ik nog moest lopen geen leuke weg is en bovendien gevaarlijk . Ik heb hem maar niet verteld hoe vervelend ik het stuk vond dat ik al had afgelegd. Ik hadden anders nog een uur moeten lopen en dat klopt dan wel weer met die route planner. Het is inderdaad nog een roteind naar de camping en als we er aankomen zijn daar René en Marijke. Wat heerlijk om hun weer te kunnen zien en vast te kunnen houden. En dan Nicole die even hard moet huilen als ik. Veel te lang niet gezien in deze voor hen dubbel zo moeilijke tijd. Ook Romuald en Audrey zijn even hartelijk als altijd, onderdeel van het ontvangstcomité. Weer een mijlpaal bereikt: ik ben op de camping. En de zon schijnt eindelijk eens goed: niet gevolgd door een bui. Een kopje koffie op het terras en samen naar het meer. Wat een feest. Het voelt onwennig, ik zal die komende dagen niet lopen, geen rugzak op mijn schouders maar genieten van familie, Guy en Nicole en de camping. Woensdag komen Henry, Hanny en de jongens en ik ga nadenken wat ik wil: stoppen en op die camping mijn verlof afmaken, terug naar huis of doorlopen. Ik weet het nog niet. Het weer afscheid nemen maakt de keus wel moeilijker. We zullen het zien. De tijd brengt de oplossing.