dag 104: van Moissac naar Espalais

Maandag 4 augustus. Van Moissac naar Espalais.
Om 3.00 uur vannacht heeft het flink geregend en om 6.00 uur is het nog niet helemaal droog. Ik klim over Marion heen en rook mijn sigaretje onder het afdakje van het tuinhuis. Alles is drijfnat. De keuken van de gite is bomvol en warm dus wacht ik maar even. Het ontbijt is uitgebreid met vers fruit en kwark met honing. Ik heb honger en eet bijna een half stokbrood met jam. René wil weten hoelaat ik vertrek maar ik heb geen flauw idee. Ik moet nog zien om vertrek klaar te worden. Marion komt ook binnen om te eten dus kan ik mooi de boel inpakken. Ik zie haar niet meer terug. Ik ben al helemaal klaar om weg te gaan als Marion de berg af komt lopen. Zij is ook vertrek klaar. Ze laat haar gebruikte spullen liggen zoals ze uit bed is gestapt. Ik ga het ook niet opruimen.
Er is vandaag de mogelijkheid om een variant te lopen. De variant loopt langs het kanaal en schijnt saai te zijn. Morgen moeten we ook kangs het kanaal. De oorspronkelijke route is ceel klim en daalwerk en dat zie ik in de regen niet zitten. Marion is zichtbaar teleurgesteld. Maar ik ga echt niet in de zweetcape klimmen en dalen. Dat heb ik voor Le Puy genoeg gedaan. We lopen de steile berg af richting station. Op de hoek zit de warme bakker voor mijn chocolatines en daarna gaan we op pad. Het is half 9. Marion zegt dat ze zich niet lekker voelt en daarom drinkt ze cola. en toch gaat ze de zware route lopen. Ik vind het prima. Langs het kanaal lopen we wel met 100 andere lopers. Bij de eerste brug neem ik de variant en loop ik lekker alleen. Het regent pijpestelen maar gelukkig is het windstil. Het zweten valt gelukkig mee. Rechts van mij een kanaaltje en links een erg groot kanaal. Ik loop over een verharde weg waar ook fietsers hun route hebben. Langs het pad grote oude bomen. Voor mij loopt een moeder met zoon. Beiden hebben een flinke rugzak maar lopen ondanks de flinke regen gewoon in hun bloesje en blijven dat ook doen. De weg is inderdaad saai. Er passeren 2 bootjes door het kleine kanaal. Een meisje zwaait heel vrolijk vanuit de stuurhut naar die rare meute met bulten op hun rug.
Alle plaatsjes liggen aan de andere kant van het kanaal dus passeer ik ze allemaal. Te veel gedoe om de natte zooi uit te krijgen en dan is het nog maar de vraag wat er in een plaatsje te doen is. Tot Pommevic. Daar wordt het nodige aangeprezen en moet ik het pad verlaten. De brug over en dan kan ik aan de andere kant verder. Het lijkt wat minder te regenen maar onder de bomen regent het nog net zo hard. Toevallig zie ik een kruis op een boom anders was ik er volledig langs gelopen. Ik moet een bocht maken weer over het kanaal heen en dan blijk Espalais nog maar 3 km te zijn dan ben ik om 12.00 uur al op de slaapplek. Het weggetje er naar toe is zo mogelijk nog saaier dan de weg langs het kanaal. En op de grens van Espalais slaat de klok 12x. Even verderop ligt Auvillar. Dat had ik er nog wel bij kunnen lopen. Het is maar anderhalve kilometer verder. Het zij zo. En de slaapplek voor vanavond ligt meteen aan het begin van Espalais. Uitnodigende teksten brengen me naar een prachtige plek. Een soort van halve kapschuur is aan een oud huis gebouwd en bied alles wat een pelgrim zich maar kan wensen. Een jongen komt meteen naar me toe en stelt zich voor als Sammy en hij is vrijwilliger/hospitaliseros. hij laat me de tafel met drinken zien en zal me zo rondleiden door het gebouw.
Ondertussen kookt hij voor de duitse moeder met dochter en kleinzoon terwijl dochter lesgeeft aan kleinzoon. Ze zijn vanmorgen helemaal verregend en laten op deze plek alles drogen. Het is erg druk met komende pelgrims die er lunchen, de boel even laten drigen en weer verder lopen. Het is allemaal heel erg gastvrij. Het bestaande huis is prachtig; grote kamers met verschillende soorten bedden. Een lekker chaotische keuken waar Sammy net een brood uit de oven haalt. De aanbouw een ook een dortoir met 8 bedden en een balkon met luie stoelen. Ik weet al meteen dat ik hier vanavond wil slapen. Alle bedden hebben een muggennet en vanaf het balkon is er een prachtig uitzicht. Een man uit Schotland volgt me op de voet. Een grote tattoo dat "Jezus is the Lord" op zijn onderarm en een t-shirt met een tekst dat scheiden niet goed is. Hij had vanaf Jeruzalem willen lopen maar had een stempel in zijn paspoort waarmee je niet welkom bent in Israël. Hij is daarom maar door de Balkan getrokken en uiteindelijk hier terecht gekomen. Hij is ooit verpleegkundige geweest en heeft 4 kinderen. Wat is de behoefte van iemand om ongevraagd zijn hebben en houden en plein public op tafel te leggen? Douchje en wasje. Sammy vraagt of ik mee wil eten. Hij heeft macaronie gekookt met allemaal spullen uit eigen biologisch rechtsgrdraaide tuin. Het duitse jongetje heeft een schaaltje aardbeien geplukt en deelt deze rond. Ze zijn heerlijk zoet veel zoeter dan bij ons. Ook zijn ze ovaal van vorm. Sammy legt uit dat het een ras is. Ik kan het niet helemaal volgenOndertussen komt René ook aan. Hij loopt 10 km door en blijft lunchen. Hij gebruikt nog even mijn telefoon want zijn prepaid doet niet wat het zou moeten doen. Zo heeft hij gisteravond zijn vader van 88 in Canada gebeld. Hij was er zo dankbaar voor. Het is ook het moment dat ik afscheid van hem neem. René met zijn vreemde accent, zijn stammige verschijning en forse manier van lopen. Irritante René vanwege zijn stiptheid, zijn scherp gevouwen broeken en zakdoeken en zijn neiging om aan iemands dagindeling te willen hangen. Hij is aandoenlijk in zijn onbeholpenheid. Hij zal me bijblijven.
Ondertussen is ook de eigenaar weer thuisgekomen. Hij maakt met iedereen een praatje en wil dat ik me thuis ga voelen. Nou dat voel ik me hier wel! Het huis heeft verschillende tuinen rondom waar je je heerlijk kan terugtrekken. Een kast vol met boeken, een kamer met muziekinstrumenten voor wie wil spelen. De lamp in een van de slaapkamers doet het niet omdat de muizen de kabel hebben doorgeknaagd. Ik vind het allemaal geweldig.
Marion is ook aangekomen. Zij heeft een "wonderful morning" gehad maar wil nu naar de dokter omdat ze denkt dat ze een tendinitis heeft. Ze belt de door mij uitgezochte donativo voor morgen en de schotse man wil er ook slapen. Ze wil liftend naar de dokter die in Auvillar woont en dat is 1,5 km verderop. Even later wil de eigenaar ,Vincent, haar er wel naar toebrengen.
Ik ga een kijkje nemen in het dorpje. Er is een postkantoor dat morgen om 8.45 uur open is. Eens kijken of het me lukt het een en ander te posten. Dat scheelt weer een paar gram.
Ik heb onderweg zitten denken dat er een reden moet zijn waarom ik dit keer Santiago niet haal. Het geeft me de mogelijkheid een jaargetijde te kiezen dat het in Spanje niet zo heel warm is. En bijvoorbeeld buiten de vakantie van de spanjaarden. Zo heeft elk nadeel ook weer een voordeel.
Er is in het dorpje verder helemaal niks. Het kerkje is mooi en stil. In het kleine parkje schrijf ik verder aan mijn verslagen. Weg van de drukte in de gite. De zon schijnt fel. Na een uur loop ik terug en is Marion ook terug van de dokter. Ze heeft van alles meegekregen omdat het blijkbaar toch een tendinitis is. Ze moet 1 dag rusten en daarna weer rustig opstarten. Dat wordt dus ook afscheid nemen van Marion. De schotse man slaapt morgen wel in de donativo met mij. Marion gaat annuleren.
Sammy gaat de stempels in onze credentials. Dat is een heel proces want hij heeft een speciale chinese steen waar een afbeelding in gehouwen is. In de uitsparingen moet een vettige substantie dat hij koopt in een chinese epicerie. Intussen heb ik internet en kan het verslag van gister online. Ik ben weer lekker bij. Ik maak een rondje door de tuin. Ze verbouwen hier alles zelf en we eten dus uit eigen tuin.
We kunnen allemaal helpen bij het koken want er moet zoveel groente worden gesneden, de berg is niet te overzien. Ik krijg de knoflook toebedeeld en kan je zeggen dat anderhalve kilo knoflook schoonmaken geen lolletje is. Met zijn allen aan tafel op zijn frans. Heb de pech dat degene die om mij heen zitten geen woord frans spreken en ook geen enkele poging doen om mij er in te betrekken. Ik weet niet welk accent ze spreken maar er is voor mij geen touw aan vast te knopen. Delen zijn de fransen ook niet goed in. De slaschaal gaat rond en iedereen schept driftig op en de schaal wordt gewoon leeg voor me neergezet. Ik vind het gewoon asociaal maar het zal hun cultuur wel zijn. Na de maaltijd gezamenlijk afruimen, ik en nog 2 anderen en de rest blijft gewoon zitten, drukken hun peuken uit op hun borden terwijl er asbakken genoeg voor handen zijn. Ik begrijp het niet. Ik ga naar lekker slapen. Hen lekker een plekje in de hoek bij het stopcontact en een muskietennet om mijn bed. Wat kan er nog verkeerd gaan?