19 april 2017

Woensdag 19 april 2017. Van Le Souile naar Conques. Gisteravond om half 11 weer wakker geworden omdat 2 dames ook hun bed opzochten. Hun kamer en de mijne wordt alleen gescheiden door een gordijn. Alle lampen gingen aan en hun monden stonden niet stil. Ik begrijp dat niet.
Om 1.00 uur weer wakker. Moet naar het toilet maar dan wordt het hele huisje wakker. Dan maar niet. Om 5.00 uur hou ik het niet meer. Het begint al te schemeren en ik kies voor het buiten toilet. Het is erg koud buiten en ik duik daarna nog ff terug. Om 7.00 uur moet het dan toch maar gebeuren. Een sigaretje in de tuin en alleen maar rust. Ergens hoor ik een beekje en voor de rest alleen maar vogels. Heerlijk. Op naar de warme kachel en koffie. De eigenaar en de hospitalieres zijn er en we kletsen wat weg. Ik heb geen honger maar voor de vorm toch 2 dunne plakjes stokbrood met jam. Als ik klaar ben komt de rest binnen. Dat geeft me mooi de ruimte om mijn eigen ding te doen. De rest zit allemaal nog binnen als ik klaar ben om op pad te gaan. De engels sprekende hospitaliere komt afscheid nemen, wenst me alle goeds en ik mag bellen als er problemen zijn. Lief mens! Half in tranen loop ik het paadje af, de ochtend frisheid tegemoet. De weg splitst zich bij de bloempotmannetjes. Het is maar goed dat ik mijn pyjamatrui heb aangedaan want het is echt koud. Het eerste stuk is heerlijk langs het water tot in Espeyrac. Het voelt als alleen op de wereld en dat voelt ongelooflijk goed. Mijn rechter kleine teen voelt niet helemaal goed maar misschien zit het tjuubje er niet goed omheen. We zullen zien hoe het vandaag gaat. Een klein plaatsje. Op het plein staan een aantal wandelaars die ik ken van dagen hiervoor. Een van hen wordt door een auto afgezet door de gastheer. Ze geeft zich blijkbaar verslapen. Ik piep snel de kerk in. Daarna naar de uitgebreid aangegeven epicerie. Maar dat is een grote camino crimineel. De prijzen voor een broodje zijn niet des pelgrims. Maar ja je weet niet wat er verder die dag nog op je pad komt qua eten. Dus spek ik de verkeerde kas. Jammer. Via de begraafplaats verlaat ik het dorpje. Klimmend langs een boerderij, vanuit een grote schuur loeien de koeien alsof er echt iets loos is. Ik denk dat er wel 100 in de stal zijn. Ze gaan te keer als een oordeel. Even twijfel ik of ik zal gaan kijken, het is een gruwelijk geluid dat nog een hele poos in mijn hoofd hangt. Het gaat ook niet weg door een heerlijke geur die verspreid wordt door een molen die noten olie maakt. Het ruikt echt heel lekker. Via de tuin van particulieren (zou je in Nederland eens moeten proberen) gaat het pad verder. Ik loop weer heerlijk alleen. Het is echt koud, (het is 2 graden boven 0, dat is al 2 graden meer dan een uur geleden) vooral als de wind net achter een heuvel vandaan komt.
Even na 10.00 uur ben ik in Senerque. Met het kerkje met het zand in het lood ipv glas in het lood en het blauwe Mariabeeld in het hoekje. Het blijft mooi. Zo koud als het nu is, zo heet was het 3 jaar geleden dat ik hier was.
Om 11.00 uur loop ik het departement Aveyron binnen. Het departement van de camping. Ik kan het nog niet helemaal terugvinden maar het zal. Ik loop in een straffe wind langs de openbare weg. Hier en daar wat koeien en een plukje bomen.
Vlak voor 12.00 uur kom ik aan in Saint Marcel. Nog nooit van gehoord dus de kerk maar even in om te kijken wie het is. Ik heb een foto maar ik ken hem niet. Het kerkje is klein maar erg mooi. Iets verderop is een bankje pal in de zon en daar eet ik mijn veel te duur gekochte sandwich op. De pyjamatrui kan nu wel uit. Maar als ik weer eenmaal loop valt het toch weer tegen. Ik troost me met de gedachte dat ik het zo tijdens de afdaling naar Conques wel heel warm zal krijgen. En om kwart voor 1 sta ik aan het begin van het pad waar iedereen het over heeft: zwaar en erg moeilijk voor voeten en knieen. Dat is mijn ervaring ook maar binnen het halve uur ben ik al beneden. Ik begrijp er niets van. Kun je nagaan wat hitte en vermoeidheid met een mens doet (3jaar geleden althans). Ik blijf netjes de blancetrouge volgen en kom aan de andere kant van het dorp uit. Nou ja dat had ik me ff anders voorgesteld. Dus mijn eigen route maar naar de abdij. Ik bel aan en wordt vriendelijk welkom geheten door een mevrouw die snel nog even een papiertje op de deur plakt dat de receptie tot 14.00 uur afwezig is. Ze plant me op de binnenplaats en zet me aan de limonade. Het is er erg koud en winderig en ik raak helemaal verkleumd. Dan komt er iemand thee brengen en vraagt of ik al ben ingecheckt. Nee dus maar ik kan nu wel weer in en uitlopen want de deur is gewoon open ook al is het nog geen 14.00 uur. Intussen heb ik wat bagage ontdekt maar mijn rugzak zit er niet tussen. Ik vraag mevrouw nummer 3 of zij weet of mijn rugzak is aangekomen. Ze zal gaan kijken...... nooit meer teruggezien. Een aantal broeders komen voorbij en knikken vriendelijk. De laastste vraagt of ik al ben ingecheckt. Nee dus.... hij zal even navragen.....
Nooit meer teruggezien. Dan komt mevr nr 4. Zij zoekt mijn naam op een lijstje, vult een papiertje in en zet me weer op de binnenplaats omdat er nu ook koffie is. Intussen zit ik al een uur te koukleumen en ben nog geen streep verder. Ondertussen komen er allemaal andere wandelaars binnen die inchecken en vervolgens een kamertje ingaan. Ik kan wel janken van de kou. Dan komt hospitaliseros Didier. Hij vraagt naar de stand van zaken en roept mevr nummer 5 erbij. Die hoort alles aan en verdwijnt samen met Didier..... nooit meer teruggezien. Dan komt er een man binnen die ook in Le Soulie sliep. Ik leg hem desgevraagd uit hoe het gaat. Hij loopt naar de balie en doet zijn beklag. En het werkt. Ineens zijn alle 4 de vrouwen er weer en ze vallen nog net niet op hun knieen met excuses. Een hospitaliere neemt me aan de hand: inchecken, naar het betaalkamertje, de toren in naar de bagageruimte en weer helemaal naar beneden voor mijn slaapplek. Heerlijk een kamertje voor mij alleen. Ik ben er helemaal blij mee. Ik besluit eens geen wasje en douchje te doen. Ik ga meteen de toerist uithangen. In iedergeval een plekje zoeken waar ik in de zon kan zitten om op te warmen. En waar kan je dat beter dan met je rug tegen de stadsmuur op het muurtje van het kerkhof. En het uitzicht is prachtig. Rondje door het dorp (en wat souveniertjes voor op de koelkast) en de kerk en terug naar mijn kamer. Onderweg kom ik Julienne nog tegen. Hij heeft de afdaling ook gemaakt en het viel hem ook mee. We spreken af om straks wat te gaan drinken. Ik maak nog een bocht in het dorp, pak een terrasje maar Julienne komt niet. Dan niet. Op mijn kamer werk ik mijn verslagen bij tot ik de torenklok hoor luiden. Bijna 18.00 uur. Ik ben nog net op tijd voor de Vesper. Een pater deelt dekens uit in de kerk. Het is er inderdaad koud. De Vesper is indrukwekkend. Een broeder zingt a capella zo maar alleen in die hele grote kerk, zo mooi, gewoon kippevel. We worden uitgenodigd om mee te gaan naar de doopvont en worden met wijwater besprenkeld. Ik vind het indrukwekkend. Daarna is het tijd voor het avondeten. De priester van de Vesper houdt een komisch woordje maar ik begrijp er niets van. Hospitalier Didier houdt een huishoudelijk praatje over lakens, bagagekluis etc en daarna kunnen we eten. Voor de niet vleeseters is er apart gekookt. Zonder te vragen heb ik dus een vegetarische maaltijd en het smaakt goed. Julienne zit naast me het is zijn laatste avond, morgenvroeg vertrekt hij terug naar Parijs. Hij is acteur/komiek van geroep net als zijn vader. Over ongeveer 6 maanden komt hij op Kanaal plus in een heel klein rolletje. Ik heb geen idee of ik dat kan ontvangen. We zullen het zien. Als afscheid geven we hem een concert waarbij de wijnflessen als instrumentale ondersteuning worden ingezet. We nemen warm afscheid van elkaar. De rest van de ongeveer 80 man gaat naar de pelgrimszegening in de kathedraal met aansluitend het verhaal over de timpaan. Ik heb vandaag genoeg gekerkt en besluit niet te gaan. Als ik tegen 21.00 uur nog ff buiten ben, hoor ik het orgel in de kathedraal luid spelen. Het is stil in Conques. Tijd om te gaan slapen. Welterusten, bonne nuit.