11 mei 2017

11 mei 2017. Van Arzacq-Arraziguet naar Larreulle. Ik heb echt heel slecht geslapen.
Het regent pijpestelen. Ik hoor Vincent nog een laatste groet roepen. Die zijn op weg. Ik zit met een duitse man in de ontbijtzaal naar die is inmiddels half geplunderd. Voor Elmira is niets meer over. Gelukkig heb ik mijn eigen "koffie" en wat oud brood van gister. De schoonmaakploeg is inmiddels gearriveerd en het dagelijkse pelgrimsverblijf is al weer tiptop in orde. Daar kunnen we onze tijd wel doorbrengen. Ik probeer de achterstallige verslagen bij te werken maar de app werkt niet mee. Ondertussen valt de ene bui na de andere. Elmira doet nog ergens een bakkie met de nederlandse vrouw die samen met de duitse op de bus van Claudine wachten. Claudine is een rugzakvervoerder die ook mensen meeneemt, mits het in hun zone is daarbuiten zouden ze taxibedrijven in de wielen rijden en dat mag niet. De nederlandse moppert dat Claudine ruim een half uur te laat is. Maar als de bus er dan eindelijk is moet mevr eerst nog naar de wc. Ik krijg kriebels van dit soort types. Ondertussen lijkt het steeds langer droog te blijven en ik denk dat ik ook maar eens opstap. Warm afscheid van Elmira: ontmoeten en loslaten. En dan nog de juiste weg vinden. Tot 3x toe word ik de verkeerde kant opgestuurd. Maar een man met baskische pet heeft het bij het juiste eind. Ik moet om een vijver heen lopen en wanneer ik op de helft van de vijver zit, brandt de zon er stevig op los al snel moet het vest uit. Ik loop over mooie landweggetjes en door stukjes bos.Ik geb prachtige uitzichten over de bergen maar langzamer hand pakken zich weer wolken samen. Ik vind het geen keuk stuk om te lopen naar Larreule. Het steil heuvels op en net zo steil er weer af. Ik snap niet dat ik hier 3 jaar geleden geen moeite mee had. Het zijn wel prachtige vergezichten maar die donderwolken boven mijn hoofd maken het voor mij niet erg aangenaam. En als je dan ook nog zo steil moet klimmen en dalen valt het helemaal niet mee.
Eerst door een dorpje dat Louvigny heet. Een heel klein dorpje maar met een prachtig klein kerkje en alle voorzieningen die een pelgrim nodig heeft. Hoe is het mogelijk dat zo'n kleine gemeenschap zo iets kan dragen. Het kerkje lijkt wel nieuw of het is zo pas helemaal opgeknapt. Ik kom langs de pelgrimsboom van Le Vigne, die herken ik dan wel. Bij de ingang van Larreule is een gerenoveerde wasplaats en even verderop is een abdijkerk. Ik heb niet zo zin om die te bezoeken en loop door. Nog geen 100 meter verder ben ik bij de gite. En op het moment dat ik de binnenplaats op stap weet ik dat ik hier eerder ben geweest. Ik weet het zeker, ik kan het alleen nog niet plaatsen. De eigenaresse heet Patricia en spreekt alleen een zwaar dialect. Later op de avond blijkt dat ze wel engels kan als het op betalen aan komt. Ze is bezig een net aangelegd zwembad schoon te schrobben. Haar moeder komt binnen met een mand vol uien uit de tuin en 2 gevilde hazen in een theedoek gerold. Ik moet er niet aan denken. Boven is een grote zolder met 10 bedden en erg veel ruimte rondom de bedden. Midden op de zolder een badkamer, douche en toilet. Het ziet er allemaal erg mooi uit. En het uitzicht door het enige raam is magnifiek: op de Pyreneeen. Er zijn al 2 dames gearriveerd en ik ben nr 3. Later komt er een groep van zo'n 15 wandelaars binnen. Hun koffers stonden allemaal in de schuur. Zij slapen allemaal beneden in 2 persoonskamers. Ze komen ergens van een eiland uit de Stille Zuidzee (ben de naam ff kwijt) ze spreken engels en frans. Een van hen heeft een Nederlandse achternaam waarvan hij ook niet weet hoe die daar aankomt. Met de komst van de groep is het met de rust gedaan. Het is een gekakel tot en met. Ik probeer boven mijn verslagen bij te werken maar het internet is bagger. Om 19.00 uur kunnen we aan tafel. Het is een hele stoelendans want de groep wil bij elkaar zitten en stel je voor dat daar plots een nederlandse tussenzit. Gelukkig komt een van mijn kamergenoten naast mij zitten. Zij kan handenenvoeten engels en dat is tenminste iets. Er is ook nog een jongeman (eind 20) binnengekomen maar ook daar komt geen woord engels over de lippen. Een dame uit het grote gezelschap vraagt aan de fransen rondom mij waar ze de camino begonnen zijn en hoever ze gaan lopen. Mij slaat ze gewoon over terwijl ik het gesprek prima kan volgen. Het is dus niet alleen de mentaliteit van de fransen maar ook van wandelaars uit de Stille Zuidzee. Ik ben blij als het eten is afgelopen. Ik geniet nog even van de prachtige bergen. Betaal en krijg een stempel. Ik weet nu zeker dat ik hier eerder geweest ben: s'ochtends tijdens een grote koffiebehoefte. De kerkklokken in de omgeving waren toen helemaal van slag en toen krijste Patricia ook zo hard naar haar man als dat ze dat nu ook doet. Patricia verkoopt ook spullen die handig zijn voor onderweg. Ik zou wel een extra tshirt willen dan hoef ik niet elke dag te wassen. Maar ze neemt niet eens de moeite om mij een tshirt te laten zien. Ze vertelde vanmiddag nog wel dat de route voor morgenmorgen een makkelijke vlakke route is. Er zijn alleen geen voorzieningen onderweg.
Ik gok erop dat ik morgen nog wel een bed vind en heb geen zin om te boeken. We zullen zien. Met wat snoepjes val ik heerlijk in slaap.