10 mei 2017

10 mei 2017. Van Miramont-Sensacq naar Arzacq-Arraziguet. Slecht geslapen. Laurence ligt naast ons te snurken. We hebben het raam wel opengelaten maar met de luiken dicht maakt dat niet veel uit. Er is regen voorspelt en in de middag kan het gaan onweren. De ruimte tussen de stapelbedden is er klein en ik kan totaal niet uit de voeten. De meeste fransen zitten aan het ontbijt. Ik doe mijn dingetje buiten. Daarna een kort en snel ontbijtje. Elmira moet nog van alles regelen voor haar werk dus haal ik ondertussen de bestelde sandwiches. Er staat nu een vrouw in de winkel en die is volgens mij nog niet wakker. Ik moet haar wel 3x uitleggen welke sandwiches we besteld hadden. Ze moeten gewoon nog klaargemaakt worden. Hartelijk afscheid van de vrijwilligers en ik ga op weg. Ik loop voorop, de rest dreutelt achter mij aan. We zijn nog geen half uur onderweg of het begint al te regenen. Ik denk dat ik het met mijn pluutje wel red en loop lekker door. Bij een boerenschuur schuil ik even. De boer komt met een schop naar buiten en gooit iets in de sloot. Hij zegt dat ik wel 3 uur moet schuilen voor het droog wordt. Het maakt mij niet uit als ik maar geen cape aan hoef. Vincent en Laurence komen in cape voorbij maar willen niet schuilen. Wanneer het weer wat minder hard regent, ga ik weer op weg. het is heerlijk lopen, op naar Pimbo. Op het moment dat ik de muur zie waar de klokken van de kerk in hangen, kan ik me het plaatsje weer herinneren. Ik moet eerst nog een flinke steile heuvel op maar dan ben ik er ook. Vincent en Laurence zitten er te eten. Ik ga voor een bak koffie, heb immers brood genoeg bij me. Ik bezoek nog even de kerk. In mijn beleving was het zo ongeveer een ruine maar dat heb ik verkeerd opgeslagen. Het is een prachtige kerk. Mooie foto van het oude slot in de kerkdeur. Daarna flink dalen en ik hoor de torenklok slaan als ik alweer diep in het dal ben. De zon schijnt intussen en steekt enorm. Leuke goto's van vervallen boerenschuurtjes of verwijzingen naar Santiago. Maar er komen ook weer donkere wolken aan. Ik vertrouw het weer niet het rommelt in de verte dus zet ik de vaart er in ik wil voor de bui over zijn. Geen flauw idee waar Elmira nu is maar ze zal wel komen. Vlak voor Arzacq-Arraziguet moeten we nog eens een keer linksaf, zeggen de wit/rode tekens. Ik vermoed een omweg door een lommerrijk laantje of stukje bos en kies ervoor om de gewone weg te nemen. Die is vast korter en de pelgrimstekens staan hier ook op. Het is flink klimmen maar ik eindig uiteindelijk bij een flinke supermarchee waar ik eindelijk mijn pantysokken tegen ongerief in mijn schoenen kan halen. En natuurlijk een race naar het koffieschap. Helaas niet mijn smaak maar wel dat er een beetje in de buurt komt, denk ik. Daarna laat mijn richtingsgevoel me in de steek, ik herken het dorpsplein met chauffeurs plek maar zie de gite niet zo snel. Het begint dikke druppels te regenen dus vlucht ik de chauffeurs voorziening in. Het stinkt er enorm naar urine en ik zie Vincent ineens langsvliegen. Ook hij was in de supermarkt. Ik ren achter hem aan. Wat blijkt? Ik stond met mijn rug naar de gite. Ik ben net binnen en bog geen minuut later barst de bui los, inclusief onweer. Wat een geluk. Eerst maar eens uitgebreid lunchen. De koffie komt niet in de buurt van wat ik lekker vind. Jammer. De Yop is daarentegen niet te versmaden. De beheerster van de gite is er al en ik kan meteen inchecken. Ik slaap in kamer " Spanje", hoe grappig. Ik vertel dat ik 3 jaar geleden hier ook heb geslapen. De vrouw vraagt of ze de stempel mag zien en hoe toevallig, zij heeft mij toen ook ingecheckt.
Meteen maar wasje douchje en de zon begint weer te schijnen. Ik ga het dorp maar eens verkennen. Het stelt weinig voor. Een langgerekt dorp met heel veel voorzieningen maar totaal geen sfeer. In een barretje op het eind van het dorp zitten de moeder, dochter en zus/tante al aan het bier. Ze zien me maar geven geen sjoege. Dan maar niet. Ik bezoek de kerk die erg mooi is en kuier terug naar de gite. Daar kimt Elmira ook juist aan ze geeft het goed drooggehouden door van boerenschuur naar boerenschuur te lopen. We pakken in het dorp nog even een terrasje, als afscheid, morgen gaat ze terug naar huis. Er wordt voor morgen erg veel regen voorspeld. Ik besluit om te wachten tot Elmira op de bus stapt. Dan is de regen zo goed als over en loop ik gewoon een klein stukje. Wat een leven.
Het eten is prima. Een dpanjaard en fransman zijn aangeschoven alsook een duitse vrouw. Zij ontdekt dat het voor haar niet handig is im morgen 30 km te faan lopen. Ze wordt voorzien van allerlei adviezen. Elmira heeft een nederlandse vrouw ontmoet. De vrouw gast morgen ook met de bus van Claudine mee want ze vindt dat ze wat te veel op asfalt moet lopen. Het zal, ieder zijn camino.
We staan nog wat na te praten met de beheerster. Ze legt uit wat de functies van get multiculti gebouw is. Ze ontvangen per jaar 5 a 6000 pelgrims!! Wow dat zijn nog eens getallen. Ik had geen flauw.
idee. Maar dit aantal overtreft wel mijn verwachtingen. Vincent en Laurence vertrekken morgen om 7.00 uur ondanks de voorspelde regen. Ze moeten zich een beetje aan hun reisschema houden. We nemen hartelijk afscheid. Ik kruip ondertussen in bed. De nederlandse vrouw slaapt ook bij ons en nog een franse vrouw. Gelukkig mag het raam open. De franse vrouw zet het meteen op een snurken en de deur klappert flink op de wind. Ik kan er niet van slapen en prop een sok tussen de deur. De franse vrouw snurkt gewoon door. Wij kunnen er niet van slapen. Het gaat gewoon door de oordoppen heen. De nederlandse vrouw maakt de francaise wakker om haar te melden dat ze snurkt en voegt er aan toe dat het niet erg is. Is ze nu helemaal van de ratten besnuffeld? Het is wel erg. Wat een muts. Tegen 5 uur val ik in slaap.