dag 3: prikkeldraad en brandnetels

Al rond 6 uur in de morgen wakker. Heerlijk dat ik me nog tig keer kan omdraaien maar om 8.00 uur is het echt tijd om op te staan. gastvrouw is al druk aan het rommelen in de tuin. Om 9.00 uur mijn langverwachte kopje moccona. Er is niets beters dan dat. Om half 10 op stap richting de IJssel. Zutphen is werkelijk erg mooi. Een jongen op een fiets roept hard : " heej een schelp!". Grappig. Ik volg de loop van de IJssel en dat doen veel hondenbezitters blijkbaar ook. Het is druk op het pad. Een ouder echtpaar wijst naar mijn schelp en houden me staande. Ze hebben zelf ook de camino gelopen vanaf Sint Jean Pied de Port. Ze wensen me alle goeds. Leuk! Uiteindeiljk kom ik bij een flinke brug over de IJssel. Na veel geslinger kom ik onder de brug bij een bankje. Het is nog vies koud, althans de wind is koud maar het bankje staat uit de wind en in de zon. Broertje belt nog even, zo lief. De camino is loslaten, ook als het me lief is. Het zal er allemaal nog zijn als ik terugkom. Dit ga ik doen en ik doe het alleen. Broertje bedankt, jouw camino komt nog!
Na een flinke helling kom ik dan eindelijk bovenop de grote brug over de IJssel. Het waait er flink en ik vind het niet prettig om boven op de brug te staan. Ik word misselijk als ik naar het water beneden kijk. Zou dit nu hoogtevrees zijn? Onderaan de brug loop ik weer lekker in de zon. In een weilnad zit een boer met vrouw en kinderen koffie te drinken. Vredig tafereeltje. Ik zwaai en zij zwaaien terug. De vrouw veraagt of i ktrain voor de 4-daagse. Ze nodigt mij uit op de prachtige boerderij. Wanneer ik mijn bewondering uitspreek voor het mooie bedrijf, zegt ze dat het niet lang meer zal duren. De boerderij wordt afgebroken om ruimte te maken voor de rivier. Wanneer? dat weet nog niemand. Maar de dreiging is erg dichtbij, het struikgewas is overal al verwijderd. Ik voel mee met de vrouw, je hele hebben en houden loslaten, alles waar eeuwenlang jouw familie heeft gewoond en gewerkt en het bedrijf gemaakt heeft tot wat het nu is, moet verdwijnen. Het lijkt me verschrikkelijk. Het is meer dan een stuk land en wat stenen op elkaar. Gevoelswaarde betaald zich niet uit in geld maar betekent zo veel meer. Ik hoop dat het hen goed gaat, waar dan ook, ooit als de rivier zijn ruimte krijgt.
Ik wandel door richting Doesburg. Het is heerlijk weer. Ik volg keurig het boekje en loop lekker in de zon op plekjes waar je normaliter niet zou komen. Zo ook over een weteringswal, de eenden, zwanen en waterhoentjes schrikken van mijn komst en vliegen telkens een paar meter vooruit over het water. En dan houdt ineens de weteringswal op. Zo maar, een groot hek en veel prikkeldraad. Ik ben nergens bang voor en kom hoe dan ook over het hek maar eigenlijk schiet dat niet op. En moet ik weer terug. Dit ging niethelemaal zoals gepland want de brandnetels zie ik over het hoofd. Grgrgrgr. Wat nu? Het hele stuk terug is geen optie, dat is een halve dag lopen. Dan maar de eerste debeste waterweg een stukje terug. Het is wel om maar het kan niet anders. En dat lukt! ik kom waar ik wezen wil. En om 17.00 uur kom ik aan via een prachtig hofje bij een eeuwenoud pand (1400 nogwat) waar ik vannacht ga slapen. Het gastgezin is nog niet thuis. Ik zit net op het stoepje of de gatvrouw stapt net uit de auto. Ze is vol verontschuldigingen, bang dat ze mij heeft laten wachten. Ze opent voor mij de deur en ik word bevangen door wat ik zie, ik waan me eeuwen terug, wat een prachtig huis. Hoge plafond, trapjes en brede deuren. Het is vroeger van de kerk geweest, daarna voor velerlei activiteiten gebruikt en als laatste gerestaureerd en bewoonbaar gemaakt. Nou dat is zeker gelukt. Ik mag op de zolder slapen, helemaal boven in en uit het dakraam kan ik bijna de toren van de grote kerk aanraken. Een foto hiervan lukt niet want het dubbele glas in het dakraam is niet helemaal gelukt.Ik heb een riante badkamer voor mezelf en ben er helemaal blij mee. Ik ben moe en wil het liefst meteen naar bed. Ik regel alvast een onderkomen voor morgennacht (millingen aan de rijn) en ga nog even naar beneden naar het gastgezin. We kletsen wat over het huis, hun vriendin waar ik gister heb geslapen en over hun werk. Het is gezellig, net zoals het huis, wat zou ik hier graag willen wonen. Ik val wat later als een blok in slaap en hoor het gebeier van de klok in de toren niet eens. De klok schijnt wat van slag te zijn nu er een roofvogel in zit te nestelen, dan slaat hij wel en dan weer niet. Morgen toch maar even een foto maken van de toren. Hij is zo machtig en groot als je er zo dichtbij bent.