dag 11: Kevelaer- Walbeck

Al voor zessen wakker. Heerlijk is dat, alles is nog stil. Volgens mij heeft het flink ge-onweerd vannacht. De straat en het bankje voor mijn ochtendsigaretje zijn nat. Ik ben wat vroeg dus de ontbijtmevrouw rent zich gedienstig de benen uit haar kont. Ik kan daar heel slecht tegen. Als ik vraag of het hard geonweerd heeft, zegt ze dat het helemaal niet geonweerd heeft. Dan heb ik het wrs gedroomd. Ze vertelt ook nog dat de komende tijd erg druk zal worden. Het pelgrimsseizoen begint op 1 mei. Ik vind het raar. Hoe kan je zoiets nu in een seizoen proppen? Na het ontbijt de rugzak op de rug. De vuilnisman haalt de vuilnis op en de bloembakken op het plein worden bewaterd. De kapellen zijn nog dicht.Op naar het postkantoor. De weegschaal is van slag maar wat heen en weer gedoe gaat de doos dan toch op de post. Behulpzaam denken ze mee over de route voor vandaag en met "alles gutes", neem ik afscheid van Kevelaer. De route wordt meteen goed aangegeven en dat scheelt. Na 10 minuten heb ik het al zo warm dat de rugzak alweer af moet want De jas moet uit. Ongekend toch? S' morgens om kwart over 9 in korte mouwen kunnen lopen? De ontbijtmevrouw kan veel zeggen maar het moet heel hard geregend hebben vannacht. Grote plassen liggen langs de weg. Het voetje doet het goed. Nergens last van. Kwestie van 'nergens op drukken' denk ik. Hoewel de schoen wel erg moeilijk aanging. Maar tot nu toe gaat het prima. Het eerste dorpje, Twisteden, heb ik al snel bereikt. Ik kan er de kerk bekijken maar ik hoef even geen kerken meer dus laat ik het rechts liggen. Wel heeft de brandweer een mooi ding op de kazerne hangen. Dus maar even een foto. Op naar het volgende dorp Lullingen. Nou dat wat het ook. Plots hielden de stickers op en moest ik het maar uitzoeken. Een behulpzame opa met kind wijst me de weg naar Lullingen maar ik voel al dat het niet goed gaat. En ja hoor via de rondweg kom ik in Lullingen. Het is zo'n lullige naam dat ik er een foto van heb gemaakt. Het is ook nog een lullig dorpje. Een erg drukke weg midden tussen 2 rijen huizen, een kerkje en een kinderspeelplaats. En natuurlijk geen stickers. Dus maar weer vragen. De eerste vrouw weet nergens van, heeft nog nooit van de pelgrimsweg gehoord. Maar ze roept er iemand bij die zegt alles van Lullingen te weten want ze is er geboren en getogen. Dat biedt hoop maar helaas ook zij heeft nog nooit van de pelgrimsweg gehoord. Op goed geluk steek ik het kruispunt midden in het dorp over en jahoor een pelgrimssticker. Dat geeft een mens moed. Ik bel nog even naar de vvv van Geldern. Allervriendelijkste Raimond heeft 2 telefoonnummers voor me van hotels in Walbeck. Iets anders is er daar niet. Jeetje, ik ben een toerist en verre van een pelgrim. Als ik dat ooit al was. Maar helemaal blij loop ik verder. Tot de stickers weer eens ophouden.En dan gaat het goed fout want ik belandt bij een drukke weg die ik zou moeten oversteken maar dat kan helemaal niet. Ik vraag het de boer op het land. Hij zegt dat hij niet snapt dat ik op dat punt belandt ben maar als ik naar kasteel Steprath wil, dan zit ik goed want das war immer gerade aus. Mooi dan maar na een 100 meter blijkt dat ik dit stuk vanmorgen ook gelopen heb. Kortom ik heb gewoon in de rondte gelopen en ben net zover als vanmorgen om een uur of 11. Ik kan wel janken. Loop ik daar midden in het bos, water op en geen googlemaps. Ik kom als nog bij kasteel Steprath maar hoe ze het in het routeboekje ook aanprijzen, je ziet het amper liggen en je mag het terrein niet op. Niet dat ik dat zou willen nu, maar toch. Het lijkt me ook meer een uit de kluiten gewassen boerderij waar ze een stoeterij van gemaakt hebben. Gelukkig zitten weer stickers her en der maar zo plots als ze er ineens weer zijn, zo plots houden ze ook weer op. Het gevolg is dat ik echt niet meer weet waar ik ben en ik wrs ineen zo afgelegen gebied zit dat de gps het ook niet goed doet. In eens zie ik "Villa Park Arcen". Krijg nou wat ik zit weer in Nederland. Ik heb geen grenspaal gezien. Aan de andere kant zijn ze zand en grind aan het opgraven en ook hier maken ze er natuurwaterplassen van. Erg mooi hoor maar daar heb ik nu niks aan. Het loopt al tegen 5 uur en ik heb geen flauw idee hoelang ik nog moet voor ik in Walbeck ben. Er staat een auto met Nederlands kenteken langs de weg. 2 mannen gooien emmers vol met grind. Ik vraag hen of ze weten hoever Walbeck nog is. Ze lijken zich rot te schrikken (beetje illegaal grindscheppen voor je eigen tuintje?) En de vrouw die er ook bij is gooit snel de kofferbak dicht. De mannen zijn zeer geïnteresseerd in mijn telefoon (dat je daar op kan zien waar je bent, de vooruitgang staat voor niets. Ik heb het idee dat ze mij bij de auto weg willen hebben zodat ik het grind niet zou zien. Aan deze lui heb ik niks dus maar weer verder op mijn gevoel. Bij een prachtig stuk zwemwater vraag ik het nog maar eens een keer en dan blijkt dat er tussen de 2 uitgegraven kuilen een pad rechtstreeks naar Walbeck loopt. Ik word er niet eens meer blij van terwijl het gebied prachtig is en heel veel kikkers een concert geven. Ik ben op kapot gesloopt, mijn voeten zijn aan de kook en mijn waterfles leeg. En gelukkig aan de piepkleine markt staat een dorpshotel van oudsher en daar zit ik nu te smullen van asperges terwijl de torenklok 20.00 uur slaat. Ik heb heerlijk gedouched, de voeten doen wrijfpijn, de blaar op de linkervoet zit er onveranderd nog steeds. Ik heb een klemblaar op mijn heup van de rugzak en 4-daagse uitslag op mijn onderbenen. Ik moet veel meer drinken onderweg. Maar nu eerst maar eens genieten van een prachtig dorpje overige grens met overheerlijke asperges in botersaus. Zittend tussen de net iets te iude yuppen met auto zonder dak en veel te jonge vriendin en ik geniet me gek. De sfeer is zo lekker, zo relaxed en dat allemaal ba het gedoe vanmiddag. Na 2 witte wijn word ik al rozig maar kan haast geen afscheid nemen van het pleintje en de sfeer. Hoe pelgrim-like.