dag 30: van Namen naar Ahnee.

Woensdag 14 mei.
Gisteravond besloten om de route langs de Maas te blijven volgen. Deze is vlak en dat is voor mijn been veel beter. Het kost me moeite om de andere route los te laten. Die is immers veel mooier en avontuurlijker. Je komt dan veel meer door dorpjes en zo, veel meer stille landweggetjes en bossen. Vanmorgen twijfel ik weer of ik toch de mooiere en zwaardere route zal lopen maar bij het opstaan weet ik al dat ik voor de Maasroute moet kiezen, met pijn in het hart. Maar dat is ook de camino. Om 7.00 uur ging plots mijn wekker af. Het bloedheet op de kamer en er wordt flink gesnurk door de dames en een van hen heeft gisteravond de verwarming nog eens opengedraaid om haar handboekje te kunnen drogen. Vanuit mijn bovenste stapelbed heb ik prachtig uitzicht op de Maas die geheel in de mist ligt. De zo'n schijnt ook dus de mist trekt snel op. De dames hebben niet veel haast met opstaan terwijl ze rond half 8 weg zouden moeten. Ik hand gedacht hun voor te laten gaan net douchen zodat ik alle ruimte zou hebben om mijn been te koelen. Maar dat loopt vreselijk in de soep zo. Nadat nr 1 is vertrokken en de anderen geen sjoege geven klim ik met veel moeite uit mijn bed. Mijn toiletspullen zijn drijfnat geworden door de vorige tandenpoetster. Ik kan mijn draai helemaal niet vinden en besluit eerst maar eens te gaan eten. De zo'n schijnt intussen behoorlijk fel. Ik kan niet de rust vinden om de rugzak goed in te pakken maar om half 10 sta ik dan toch buiten. Zie verschillende pelgrimsreis op lantaarnpalen geplakt en even twijfel ik weer om toch de mooiere route te kiezen. Ik word uit mijn gedachten gehaald door een man die enigszins mank naast zijn fiets loopt. Hij vraagt of ik ook naar Santiago ga. Hij heeft 200 meter hiervoor ook een man gesproken die uit Nederland onderweg zou zijn. Hij vertelt nog meer maar dat kan ik niet kan volgen en hij spreekt nogal met consumptie. Hij wen staat me een goede weg en ik loop tussen veel ganzen en eenden over het pad van de Maas. Mijn sokken zitten niet lekker en mijn scheen voelt direct al niet goed. Ben vanmorgen ook vergeten om de pleisters te vervangen voor de blaar die ervan een poos zit en niets veranderd. Het lijkt prachtig weer te worden, ik zweet al flink maar de wind komt koud over het water. De eerste de beste kerk staat open naar in het portaal hoor ik al dat de mis al of nog bezig is dus laat ik het maar. Het lopen gaat echt slecht . Ik lijk wel niet vooruit te komen en hoe ik de schoenen ook opnieuw aan en uit doe, hij wordt het niet vandaag. En Diana ligt 29 km verder op aan hetzelfde pad waar ik de hele dag zal.lopen. Het pad is wel vlak, dat zou moeten schelen maar zo voelt het niet. In Welzijn vind ik een lekker bakkertje en even verder blijkt het aardbeien seizoen geopend te zijn. De aardbeienman (hij lijkt wel een schipper) kan me niet vertellen waar ergens een pinautomaat is en verwijst me naar de ijssalon aan de overkant. 300 meter terug is een pinautomaat. Dus ruim 1 km te veel gelopen en veel tijd verspeelt. In tour zouden voldoende voorzieningen zijn om te overnachten dus geen eruit ik dat ik daar ga slapen. Maar als er eerder iets is dat me wat lijkt stop ik eerder. Ik hand de abdij van Leffe al gebeld maar daar kon ik niet eerder reserveren dan half 2. Om half 12 heb ik de eerste paranorcetamols al op. Langs de kant zit een man met rugzak wat te lezen. Even later komt hij.mij voorbij als ik pauze hou. Hij is vanuit Nederland onderweg naar Vezelay en weet nog niet waar hij gaat slapen. Gisteren heeft hij meer dan 35 km gelopen en dat vond hijzelf ook wel wat veel. Hij heeft ook een tentje bijzijn maar er zou nog een flinke storing in aantocht zijn dus hij twijfelt wat hij zal gaan doen. Als een kievit loopt hij door terwijl hij toch wel een stukje ouder is dan mij. Later passeer ik hem weer als hij onder een brug staat en wijst op een fikse onweersbui die in aantocht is. Ik besluit samen met hem te wachten onder de brug maar de wind en de lekkages aan de brug zorgen er toch voor dat weekend onze regenkleding aanmoeten. Daarna gaat ieder in zijn eigen tempo van eerder. Hij veel sneller dan mij. Hij 65 en net met pensioen, ik al strompelend en stijf van de paracetamol achter hem aan. En dan belt broertje, zomaar maar zo leuk. Misschien heeft hij wel gelijk: op een mooie plek gewoon een week rust nemen. Misschien is dat wel de oplossing. Maar tot nu toe heb ik nog geen plek gezien waar ik een week zou willen blijven. En weer passeren de andere pelgrim en ik, elkaar en hij heeft zo juist een plek gereserveerd in een Refusio bij mensen thuis. Hij wil wel voor me bellen en doet dat meteen. Er is ook voor mij. Samen lopen wel de laatste 1,5 km als werkgever ineens politieauto's met zwaaien op de stoep zien staan. Een heel peloton politieagenten houden een ree in bedwang die door een auto is aangereden. Je vraagt je af hoe die ree op dat punt terecht is gekomen; aan de ene kant de Maas, aan de andere kant een jungle van wegen en beton. Onderwijl ijver een flinke onweerswolk die de achtervolging op ons heeft ingezet. Weet besluiten onder het viaduct de bui af te wachten. Het is een flinke bui en een half uur lang staan we te verkleumen van de kou en dekking te zoeken tegen de wind. Daarna nemen wel de kortste weg naar het slaapkamers en worden heel hartelijk en warm ontvangen. Een man en een vrouw die bezeten zijn van de camino ( hem zelf eens gefietst hebben, geloof ik) en er een hele bieb op nahouden niet et info over van alles rondom slaap adressen, afstanden en duurte etc. .ik krijg een mooie kamer op de eerste verdieping en Albert een kamer op zolder. Even heerlijk getoucheerd, mag van gastvrouw Christine mijn wad de oen en ze doet het voor mij in de centrifuge ik krijg een compact boor mijn scheen en lig een half uurtje op bed om alvast met het verslag te gaan beginnen. Maar het is al snel half 8 waar we een heerlijke, eenvoudige maar voedzame maaltijd krijgen. Er is speciaal voor ons 2 gedekt. We krijgen de fotoboek te zien waarin van elke pelgrim een foto bewaard wordt. Ook moeten we onze woonplaatsen markeren op de kaart van andere Nederland. Ik zie dat Petra Teeninga hier ook overnacht heeft (nog wel even 'n foto inleveren Petra!) .
Mijn was hangt in tussen op een droogrek in de keuken. Christine is ondertussen achter de naaimachine gekropen. Komende week gaan ze met een gezelschap naar Normandie om deel te nemen aan een cultureel evenement. Hiervoor naar zij allerlei kledingstukken. Wat een bezige bij die Christine, maar zo lief.
Ze zijn allebei een beetje Maria-minded. Er staat een mooi, modern beeld in de huiskamer maar achter in de tuin is een complete Maria-grot gebouwd.
Voor ik het Door heb is het 21.00 uur. En met een verse coolpack voor de nacht schrijf ik dit verslag. Mijn ogen vallen bijna dicht. Een vermoeiende dag naar ik heb intussen wel zo' 20 km gelopen en dat was niet mijn bedoeling. Morgen ga ik een kippe-eindje lopen naar de abdij van Leffe. Nu eerst slapen. Welterusten