dag 31: van Ahnee naar Dinant

Donderdag 15 mei.
Ik ben een paar keer wakker vannacht door het koelelement op mijn been. Het is de eerste nacht dat ik geen gel heb gesmeerd en het voelt niet goed. Als ik om 7.00 uur Albert roep zitten de tranen erg hoog en als ik beneden kom en Christine vraagt hoe het gaat, gaan alle sluizen open. Er komt geen eind aan. Christine biedt aan om haar arts te bellen en ik weet dat het niet anders kan. Dit gaat niet vanzelf meer over. Mijn lichaam laat me weer in de steek. Ik vind het vreselijk om te moeten bekennen dat mijn lijf soms niet van mij lijkt te zijn, dat ik het niet kan sturen zoals ik wil. Nadat ik besef dat het niet anders kan doen een kopje koffie en een sigaret wonderen. Met een vers koelelement ga ik samen met Albert aan het ontbijt. Christine heeft ondertussen de huisarts gebeld en om half 9 begint het spreekuur. Albert biedt aan om mee te gaan. Hoewel ik het in eerste instantie heb afgeslagen denk ik dat het wel prettig is dat hij meegaat. Hij net ff wat beter in het Frans als het niet om huis en tuindingen gaat. De huisarts heeft praktijk letterlijk in de achtertuin van Christine en Jacques. Na even wachten arriveert een een meisje dat de arts blijkt te zijn. Ze neemt de tijd en vindt dat mijn been er vreemd uitziet. Ik denk dat de roodheid mede veroorzaakt wordt door het vele koelen en de irritatie die je ziet als de warmte niet weggaan. Het rode jeukt soms erg. Daarnaast zit er binnen in mijn been wrs een ontsteking want de rode plek voelt sinds vanmorgen erg warm aan en dat is eigenlijk voor het eerst. Met behulp van een vertaalprogramma op haar computer doet ze erg veel moeite om het ons allemaal uit te leggen. Ze neemt het allemaal erg serieus en dat voelt wel zo goed. Ik krijg ibuprofen, maagbeschermers en een cortison tegen de uitslag. Met de lijst aan medicamenten gaan we meteen door naar de apotheek. Ik heb al giga bedragen in mijn hoofd waarmee de medicijnen betaald moeten worden maar het valt allemaal reuze mee. De dokter kostte 24,50 en de pillen 30 euro. De dokter mag ik doen op naam van Christine die daar een deel van kan declareren. Ik betaal haar 6 euro want die krijgt ze niet vergoed. Wanneer we terug bij Christine zijn besluit Albert met me op te lopen naar de abdij van Leffe. Na de verplichte foto's met Jacques gaan we dan op pad. Het is inmiddels 10.00 uur. Ik heb nog een lunchpakket meegekregen van Christine die alweer druk in de weer is met de 5 kinderen die ze dagelijks opvangt aan huis. Jacques wijst ons een pad van zijn huis naar de Maas. Aan de overkant is een politiecontrole en er wordt erg hard geschreeuwd door iemand die blijkbaar niet blij is met de bon of zo. We lopen aan een stuk door. Hoewel er om 8.00 uur nog een dikke mist was is deze helemaal opgetrokken. Ik heb meteen maar alle medicijnen genomen en ik denk dat het allemaal tussen mijn oren heeft gezeten want sinds dagen voelt mijn been goed. We zijn amper op het jaagpad aangekomen of worden ingehaald door een fietser. In onvervalst Vlaams vertelt hij dat hij ook in Santiago is geweest, maar dan met de fiets. Hij is nu op een soort van bedevaart waar hij zo'n 10 dagen over zal doen. Met een bonne route en ultreia nemen we afscheid. Het weer is wisselend. De zon schijnt soms erg fel naar er kan ook zo een erg koude wind opsteken. Om half 12 zijn we in Dinant. Op zoek naar de abdij. We hebben mijn routebeschrijving gevolgd en de stickers maar nergens zien we de abdij van Leffe aangegeven worden. Als Albert 2 Nederlanders (op de fiets naar Parijs) aanschiet, blijkt dat we bij Sluis 4 meteen linksaf hadden gemoeten. Albert wil zich even beraden en daarom pakken we een koffie in een etablissement van vergane glorie. De scheuren zitten in de zitting van een stoel en in mijn stoel ligt voor een weeshuis aan voedsel tussen de zitting en de rugleuning. De koffie is er wel lekker. Albert besluit niet terug te lopen naar de abdij waardoor het betekent dat we afscheid gaan nemen van elkaar. Dat doen we onder het Mariabeeld van de Notre Dame van Dinant die helaas gesloten is. Bonne route, ben camino Albert! Wie weet komen we elkaar nog tegen. Ik wens je alle goeds! Ik ga op zoek naar de abdij. Ik had me er veel van voorgesteld maar veel verder dan een prachtige kapel met nog mooiere Maria beelden kom ik niet. Ik probeer een achteringang maar kom uit bij de bieb van de abdij. Dan maar onder de poort door waar ook het water uit de muur stroomt. Een bordje geeft aan dat het water tijdelijk niet drinkbaar is en in meerdere talen dat in 2014 geen rondleidingen worden gegeven. Bij de bel zijn allerlei instructies over wanneer je wel/niet mag aanbellen en na een flinke ontrafeling blijkt dat er nu (12.30 uur) wel gebeld mag worden. Dus dat doe ik maar. Via de intercom vraag ik om een stempel waarop een vrouw in het Vlaams antwoord dat ze er aankomt. Ze heeft de stempels al in haar hand en op een pallet met printpapier drukt ze een half zichtbare stempel in mijn credential. Nou dat was dus de abdij van Leffe. Daar Albert niets aan verloren. Nu op zoek naar een hotel. Dinant is echt een toeristisch stadje en dat is aan de prijzen van onderkomen af te lezen. In een smerig koude wind probeer ik wat meer duidelijkheid te krijgen maar de goedkopere onderkomens liggen minimaal 10 km buiten de stad. Dat is me nu echt te ver. Omdat ik het erg koud heb zoek ik een terrasje in de zon en uit de wind. Het dichtstbijzijnde hotel is een ibishotel. Dat moet dan maar. Misschien kan ik wel een kamer krijgen met zicht op de Maas. Voor mij aan de balie staan 2 meiden in fiets-outfit. Ze spreken met accent dat me heel bekend voorkomt. Ze komen uit de regio Meppel en hadden het plan om in een week naar Parijs te fietsen maar hebben de afgelopen 4 dagen alleen maar regen gehad. Er zaten dagen tussen dat ze voor 10.00 uur het water al in hun schoenen hadden staan. Parijs gaan ze niet halen. Ze proberen nog wat mooi weer te pakken in Dinant voordat ze weer naar huis gaan.
Ik kan niet voor 2 nachten boeken. Evt is er morgen een kamer geannuleerd dan kan ik evt morgen nog bij boeken. Ze hebben een kamer met zicht op de rivier. Helemaal blij doe ik kamerdeur open maar het is een tegenvaller: ik kan idd nog net een stukje van de rivier zien maar mijn raam zit op de hoek van het gebouw. De zon is er al geweest. Het is dus donker en erg koud. Das dan weer jammer moet ik als pelgrim naar niet al te hoge eisen stellen. Eerst maar even de lunch doen. Op Facebook lees ik dat Petra Teeninga na 4 maanden lopen, prachtige verhalen en foto's de camino heeft verlaten. Ze heeft alsnog een dermate grote blessure dat ze besluit om naar huis te gaan. Ik vind het zo sneu voor haar en ik schaam me een beetje dat ik vanmorgen zo moest janken vanwege het besluit om toch naar de dokter te gaan. De dokter had ook kunnen zeggen dat ik beter naar huis zou moeten gaan. Ik lap weer op voor 30 Euro aan pillen en mag hopelijk nog veel verder lopen. Arme Petra, ben wel blij voor haar dat ze blij is met het besluit en het goed voelt om weer thuis te zijn.
Ik heb nu een uur gerust en ga eens even een stukje stad verkennen. Ik kan toch niet gaan shoppen dus zal ik me beperken tot winkels bekijken en veel lekkers in mijn mond stoppen!
Als ik morgen niet een kamer aan het water kan krijgen dan ga ik verder de route op. Tenminste als mijn been net zo goed voelt als vandaag. Met alle info van Christine en Jacques moet het.mogelijk zijn om slaapplaatsen te vinden niet al te ver uit elkaar. Misschien dat ik dan over de grens de avontuurlijke route weer kan volgen. Ik ga nu de stad in. De ND is aan de zijkant nu wel geopend. Een sobere maar mooie kerk met prachtig glas in lood. De stad stelt qua winkels niets voor. Het is ook te koud en ik ben eigenlijk te moe voor iets. Nog even snel een foto van de Nederlandse bijdrage aan saxofoons op de brug, wat avondeten halen en dan lekker luieren op mijn kamer. Ik hadden eigenlijk de bedoeling om de route alvast een beetje te verkennen op papier maar ben er niet aan toegekomen. Erg leuk dat mensen reageren op mijn reisverslagen. Erg leuk! Dank je wel!