dag 45: van Rilly-les-montagne naar Epernay

Donderdag 29 mei, Hemelvaart.
Excuses voor de soms vreemde woorden in mijn verslagen. Dat is de automatische aanvulling die mijn telefoon maakt. Vaak schrijf ik Door tijdgebrek de verslagen als ik al in bed lig, en ben dan zo moe dat ik er niet meer toe kom om de verslagen na te lezen voor ik ze plaats.
Vanmorgen half ik de wekker op 6.15 uur gezet. Zonder schoenen voelt mijn voet wel goed maar voor de zekerheid toch maar de nodige pillen ingenomen en dat is achteraf bekeken ook maar goed ook. We brengen de sleutel terug naar de madam die al in ochtendjas naar buiten komt. Het eerst vraagt ze of we de luiken dicht hebben gedaan en netjes de boel hebben achtergelaten. Ik roep om het hard dat we alles keurig hebben achtergelaten en madame deelt de credentials weer uit. Pppffff wat denkt ze wel niet! We gaan op pad maar ik kan erg moeilijk op gang komen. Mijn voet doet gewoon te zeer en ik moet erg opletten waar ik tussen de stenen en de modder mijn voeten neerzet. Ik zie niets van het prachtige bos waarin we lopen. Jan moppert wat voor zich uit over de modderpaden en is er tot mijn verbazing helemaal klaar mee. Ik hobbel als een kip zonder kop achter hem aan. Stilstaan is een crime want daarna moet ik weer op nieuw opgang komen. Na 2 uur is de pijn niet meer te harden en gaat er weer een halve medicijnkast naar binnen. Ondertussen ben ik Door mijn paracetamollen heen. En ik hobbel weer verder. Jan is de modder ondertussen zo zat dat hij voorstelt om een stuk af te snijden. Ik vind het helemaal goed als hij het maar niet voor mij doet. Hij zegt van niet en ik geloof hem. We komen in Germaine waar we even pauze houden. Ik doe nog maar een zooltje in de schoen en dat voelt wat prettiger voor even. Een oudere man is op weg naar de bakker en vraagt of we verdwaald zijn. Zo erg is het gelukkig nog niet. In Germaine zijn nog 2 oude openbare wasplaatsen. Ze zien er nog prachtig uit. Bij de 2 wasplaatsen is een kneuterig bakkertje waar we een heerlijk zondags gebakje halen. Daarna hobbelen we weer voort. Een stel mountainbikers onder de modder komen ons achterop en erg behulpzaam in het zoeken naar de kortste en veiligste weg naar Epernay. Ik blijf maar achter Jan en Marjan aanhobbelen. Uiteindelijk komen we bij Bellevue. Een prachtig uitzicht over Epernay is ons
deel. We doen gelijk de lunch en hobbelen weer verder met de kerk van Epernay als doel. We slingeren anderhalf uur naar beneden maar uiteindelijk zijn we dan toch bij de kerk. Die natuurlijk gesloten is. Ons slaapadres ligt hier niet ver vandaan. Eerst maar eens een terrasje. En dat blijkt nog een hele kunst. Want als je alleen wat wil drinken mag je nergens zitten. Belachelijk gewoon. We vinden alsnog een kroeg op de hoek want google-maps heeft in deze wereldstad geen bereik. Misschien dat de kroegbaas ons op weg jan helpen. Maar hij zegt dat het te moeilijk is om uit te leggen. Ik weet niet goed hoe ik deze man moet peilen. Hij zal toch wel een grapje maken? Gelukkig wel want als de gasten aan de bar vertrokken zijn komt hij naar me toe om de route uit te leggen. Al snel staan we bij hotel "Villa Saint Pierre" voor de deur. Maar omdat vandaag als zondag wordt beschouwd moeten we tot 17.30 uur wachten om in te checken. Das dik balen. Tegenover is gelukkig een bankje en dat wordt voor de komende 2 1/2 uur ons plekje. Ik heb besloten om voor 2 nachten tegen pelgrimsprijs te boeken en morgenvroeg eerst naar een dokter te gaan. Terwijl ik op het bankje zit, ontdekt Marjan een gebouw met veel kaartjes van dokters op de muur. Helaas zijn het geen huisartsen maar specialisten die niets met voeten hebben. Ik zie nog wel een potlood waar je terecht kan op afspraak. Dat dus morgen ook maar even proberen. Eerst maar eens zien of we een plekje in het hotel kunnen krijgen. Tot zover dus even.
Daar ben ik weer!
Om even over 5 komt een wat oudere dame ook eens naar de openingstijden kijken. En omdat wij toch de eersten waren, ga ik maar eens een praatje maken. De vrouw is Amerikaanse. Haar zoon is op dit moment in Lille om oude kameraden te bezoeken waarmee hij in Afganistan heeft gediend. Haar man en zij gaan nu bij hem langs en reizen dan door naar België en Nederland om nog meer oorlogsdagboek te bezoeken. Ze wordt helemaal lyrisch als ik haar vertel dat wij naar Santiago willen lopen. Zij kent het niet en vindt het onvoorstelbaar. Als rasechte Amerikaanse vertelt ze vol trots over haar kleindochter die ontzettend knap schijnt te zijn en voor fotomodel Door zou kunnen gaan maar zij bestuurt helikopters en dat zou hè volgens haar niet achter haar zoeken, aldus de vrouw. Terwijl wel gezellig de tijd volkeuvelen doet een man met slaperig hoofd de deur open. Wij mogen als eerste en dan blijkt dat er geen plek u in het hotel. Het is ook te zien in het boek dat voor ons ligt. De man is zo vriendelijk om een ander onderkomen te zoeken en als hij contact heeft geeft hij de telefoon aan mij. Het blijkt een exclusief hotel te zijn voor meer dan 100 euro per nacht. Dat vinden wij te duur. De man belt meteen een ander hotel "La Cloche". Zij hebben kamers vrij. Gelukkig maar. Wij er naar toe. In de kleine lobby komt een wat slordig uitziende man achter de balie en begint meteen over het karretje van Jan en Marjan. Het is ondenkbaar dat het karretje het hotel in mag. Ook als het karretje ergens anders staat wil de man het ook niet hebben ivm de veiligheid. We vragen ons af wat ze zeggen wanneer je met een joekel van een rolkoffer komt of met een kinderwagen. Die mogen dan zeker ook niet naar binnen. De man weet nog wel een ander adres. We lopen zo'n kwartier hevig gefrustreerd over "La Cloche" naar het volgende hotel. Na nog wat navragen komen We bij een soort Formule 1 hotel. Er staat een hele rij voor de balie. De meeesten hebben gereserveerd, waaronder een paar groepen uit Nederland. Ook hier geen plek. De jonge man achter de balie wil wel voor ons bellen. Hij belt voor mij het Campanille-hotel. Zij geven eerst aan een kamer voor 3 personen te hebben maar als ik vraag hoeveel die kosten hebben ze ineens alleen maar 2 persoons-kamers voor 77 euro per stuk. Ook dat wordt te gortig. Ik besluit terug te gaan naar "La Cloche", daar was in ieder geval ruimte voor mij. Daarnaast zit ik dan midden in het centrum en dat is voor mijn voet veel beter. Het afscheid van Jan en Marjan is plots en veel te kort. Midden op een spoorbrug wisselen we nog even email adressen uit. Ik ben overbluft door de situatie, kan niet echt meer goed helder denken over dat we elkaar niet meer zullen zien. Zo trek je meer dan een week met elkaar op en zo laat je elkaar weer los. Alleen strompel ik terug naar "La Cloche". Omdat het een extra lang weekend is is het wrs zo druk. In La Cloche weer dezelfde morsige man. Hij doet of hij hevig twijfelt of hij wel een kamer heeft. Maar als ik zeg dat ik graag 2 nachten wil blijven kan hij acuut ja zeggen. Ook heeft hij na enig nadenken een naam van een huisarts die vlakbij moet zitten. Hij krabbelt de naam op een briefje. Ik hoef alleen mijn naam op een vodje te schrijven en dan is de incheckprocedure al klaar de kamer is inderdaad erg klein. Op de mijne is absoluut geen ruimte voor een wandelkar. Ik spring meteen onder de douchen maar als ik klaar ben, zie ik dat de douchecabine lek moet zijn want er is water de kamer ingestroomd. Gelukkig douche ik nooit lang, dan was de ellende niet te overzien geweest. Ik besluit het gewoon te laten drogen. Als de benedenverdieping lekkage heeft, hoor ik het vanzelf. Ik prikbord eens 3 blaren lek onder mijn grote teen. Ondanks dat ik de hele dag met de neus op de grond heb gelopen heb ik dus toch nog op de binnenkant van mijn voet gelopen. Omdat het behoorlijk warm was vandaag, vooral in de middag hebben mijn voeten behoorlijk gezweet. De rare plek tussen mijn tenen ziet er dan ook helemaal verweekt uit. Eerst maar eens laten drogen, misschien ziet het er dan anders uit.
Ik hoop dat Marjan en Jan een plekje op de camping hebben gevonden en dat het niet te ver was. Het is nu iets over half 9 en ik heb moeite om de ogen open te houden. Toch maar slapen zo meteen. Slaap lekker!