dag 49: Epernay

Maandag 2 juni.
Nog maar eens een rustdag in Epernay. Wakker door boem-boem-muziek. Zucht. Ontbijtje en de teen opnieuw ingepakt. Het lijkt wel of er een grote bloedblaar opkomt. Als die net zo mooi opdroogt als de vorige dan doe ik het ervoor. De schoen past wat beter dan gisteren. Nu heb ik gisteren ook wel erg weinig gelopen. Misschien dat dat toch werkt. Ik kies mijn plekje bij de fontein, het is al lekker warm. een man met rugzak staat net op van een terras. Even hebben we oogcontact. Ik twijfel of ik hem aanzal spreken, hij heeft ook een schelp. Ik besluit het maar niet te doen. Ik heb ook zo'n looserverhaal te vertellen.
Boodschapjes doen en lekker in het grote park in de zon. Ik ben straks het lopen met de rugzak helemaal verleerd en om aan de steile heuvels maar helemaal niet te denken. Ik kan niet wachten tot ik weer op pad kan. De rust en de ruimte van de bossen en velden.......
Tegen 13.00 uur krijg ik trek maar de vele
restaurants hebben een gigantische
menu in de aanbieding en zakenlui zitten er uitgebreid te eten.
Ik kies voor het populaire terras waar half Frankrijk neergestreken lijkt te zijn.
Opvallend is dat er erg veel Engels wordt
gesproken.
Bejaarde Engelsen met hun nieuwe vlam op liefdesavonturen naar Champagne-stad Epernay. Een groep Amerikaanse meiden die een nieuw liedje horen op hun telefoon en het helemaal "amazing" vinden. Zakenmensen die telefoneren met hun mond vol, oudere dametjes die mooi zitten te wezen terwijl ze vanachter hun te grote bling-bling zonnebril de hele wereld observeren. Collega's doen snel hun lunch, vriendinnen ontmoeten elkaar. De gewone werkman die ik vanmorgen bijvoorbeeld de vijver bij de fontein zag ontdoen van ongeregeldheden, ontbreekt in dit bonte gezelschap. En zo gaat het hier blijkbaar elke dag. Op de rotonde blijft het verkeer ogenschijnlijk rondjes rijden en te dure auto's zonder dak eisen noch steeds de aandacht op. En dat allemaal in een niet eens zo grote stad als Epernay.
Om kwart voor 2 loopt het terras zo goed als leeg. Om 2 uur gaan de winkels en kantoren weer open. En ik mag gewoon blijven zitten en genieten van wat en wie ik allemaal zie.
De obers verzamelen de peper-en zoutvaatjes en schoppen net zolang tegen een stoel tot deze volgens hen rechtstaat. Het is duidelijk een terras waar snel veel en makkelijk omzet moet worden gemaakt. Dat geeft niet want de salade is overheerlijk. Een grand-creme als toetje en ik ben bijna een Française. Op mijn voeten na dan want dames op leeftijd kunnen hier nog steeds op de meest onmogelijke hakken rondlopen, zelfs op onmogelijke sierbestrating. Dat lukt mij op mijn "prachtige" platte sandaaltjes nog niet eens.
Langzaam wordt het kouder en er wordt regen voorspelt. Ook woensdag, als ik weer wil gaan lopen gaat het veel regenen. Omdat ik niet te veel wil lopen, breng ik de middag luierend door met tv en Internet.
Het avondeten doe ik boor de verandering eens op het terras. En terwijl ik de noten van Sint Jacques kraak, schrijf meteen mijn verslagje. Er zitten in de verte inderdaad buien maar in de stad schijnt nog gewoon de zon. Nog 1 dagje....... en ondertussen struikelt de leerling-ober bijna over een poot van een stoel...... ach Epernay heeft toch wel wat.