dag 66: van Chevigny naar Arthez

Donderdag 19 juni.
Heerlijk geslapen en vol goede moed opgestaan. De benen voelen goed. Ik feliciteer Patricia met haar verjaardag. Ze zoent me terug met heel veel baardstoppels. Om 8.00 uur heeft de campingbaas het ontbijt voor ons klaar en om 1 minuut voor 8 komt hij aanrennen. Hij serveert binnen 5 minuten het ontbijt en stapt dan in de auto om brood te halen voor de campinggasten. Hij zal met 20 minuten terugzijn. Patricia kan zolang niet wachten. Ik ga de rekening gekregen samen met onze credential en stede Patricia voor dat ik de overnachting zou betalen. Hier wilde ze niets van weten. Wanneer ik bij het huisje terugkom is Patricia al vertrekklaar. Tot mijn verbazing geeft ze een grote witte hema-onderbroek, die cerre van schoon is, aan gaar staf gehangen om te drogen. Het moet niet gekker worden. De campingbaas had me een kortere route uitgelegd over de camping. Dus lopen we langs de kantine en de campingbaas roept Patricia terug want ze hadden nog niet betaald. Ik begrijp er niets meer van. We hebben dus allebei een rekening gekregen.
Het is erg mooi weer en meteen al erg warm. Op de camping verblijven hoofdzakelijk Nederlanders maar die moet je s'morgens niet groeten. Er kan amper een hoofdknik vanaf. De Fransen zijn daarentegen veel gemoedelijker en wensen je van alle goeds toe. Het gras is nog erg nat maar de zo'n brandt flink en de jas kan uit. Weet zullen eerst een deel van mijn route lopen, dan een deel van de route van Patricia en op het laatst dezelfde route want beide routes komen uiteindelijk samen. Het lopen gaat goed. Weet lopen over een brede weg wisselend in schaduw en zo'n. Patricia heeft een Veel trager tempo dan ik en ik loop telkens vooruit tot een volgende splitsing. Patricia heeft met haar zoon afgesproken dat hij haar schoenen komt brengen om 11.00 uur in Prunnelle. Om kwart voor 11 zitten we op het bankje van Prunnelle in wat je het centrum zou kunnen noemen. Er komen immers 4 paden bijelkaar op een punt waar 4 huizen staan. De zoon komt om 11 uur met schoenen en gebak. De zoon vertelt dat Patricia een beginnend wandelaar is en dat ik haar er helemaal uit zal lopen. Het gebak is heerlijk, de andere schoenen zitten goed aan de voeten en we kunnen weer verder. We volgen de route van Patricia, waarbij we de tekens van de Tau volgen. Ik voorop en Patricia steeds verder achterop. Het duurt steeds langer voor ze weer bij me is en het gaat irriteren. Ze stopt tig keer om de route te controleren en haar tempo wordt steeds trager. Als ik achterom naar haar kijk lijk ik achtervolgt te worden van een hele oude vrouw die hangend aan haar staf probeert overeind te blijven. Dapper probeert ze vol te houden dat ze afgelopen maandag niet sneller liep dan nu en keurig midden op de middag op haar slaapkamers aankwam. Ik dank dat het onmogelijk is maar laat het zo. Wanneer het wel heel erg lang duurt voor we het bos weer uit komen en we bordjes zien met plaatsnamen die ons naar het noorden hebben gebracht, bekruipt ons vermoeden dat er ergens iets niet goed is gegaan. Er komt een trekker aan en de man bevestigd inderdaad dat we wel 5 km uit de route zijn. Het is onmogelijk want ik heb keurig alle Tau-markeringen gevolgd. Het gezicht van Patricia staat op onweer. Het blijkt dat de Tau-markeringen meerdere kanten opgaan en dat je naast de markeringen ook je routebeschrijving moet hanteren. Dat heb ik niet geweten en Patricia heeft niets gezegd en de routebeschrijving er niet bijgehouden. We moeten minstens 5 km terug. Het is ondertussen al half 2 en ik vind het wel tijd om te lunchen. Patricia wil nog even verder strompelen want van zitten wordt ze stijf. Ik laat haar maar en ik kuier weer voor haar uit. 20 minuten later wil ze ineens wel lunchen en ze gaat zo'n 20 meter van me afzitten. Wanneer ze uit is gegeten bepakt ze zichzelf weer alsof ik er niet ben. Haar onderbroek is inmiddels in de rugzak verdwenen, gelukkig.
Patricia wil in Anost een auto zien te regelen die haar naar Athez brengt want zover kan ze echt niet lopen. Wanneer werd eindelijk uit het bos zijn komen we in een dorp dat nog wel 5km van Anost afligt. Patricia heeft intussen haar water op en roept bij huizen of er iemand aanwezig in. Dan zie ik een man op een oprit in de auto zitten wachten op zijn vrouw die net aankomt lopen. Patricia strompelt nog erger op de vrouw toe die meteen overloopt van medelijden. Ze overlegt met haar man en ze willen ons wel naar Anost brengen. In de auto praat Patricia met het echtpaar en ze heeft bedacht dat ze mij in Anost afzetten om de boodschappen te doen voor het avondeten en dat ik daarna de laatste 5km naar Athez loop met de boodschappen. Ik vind het prima. Even lekker alleen anders bega ik een moord. Ze zetten mij uit de auto en nemen mijn rugzak alvast mee. Patricia wil ook nog dat ik medicijnen voor haar meebreng bij een homeopathische apotheek. Paracetamol wil ze niet want dat is niet gezond. Nee maar mijn wandeling vergallen wel. Ik heb het helemaal gehad met haar en haarHomeopathische gedoe. Ik doe de boodschappen en moet ruim een half uur wachten voor de bakker weer om 4 uur opengaat. Gelukkig is er nog wel brood. De route die ik daarna alleen Door het bos loop ik prachtig en ik ben blij dat ik hem alleen kan lopen. Om half 6 ben ik Arthez en vind de gite d'etap. Het in een schitterend oud schoolgebouw waarin een refugio is ondergebracht. Op de bovenverdieping blijkt iemand te wonen. De gehele beneden verdieping in voor ons. Het ziet er fantastisch uit. Helemaal blij maak ik mijn bakkie nep-moccona en geniet in de zon. Patricia biedt aan om het eten te verzorgen maar om half 8 maakt ze nog geen aanstalten dus doe ik het maar nadat ik onderdak voor morgen heb geregeld. Ik ben nog druk aan het eten als Patricia aan het afruimen slaat. Ik begrijp niets van deze vrouw en het in goed dat onze wegen morgen scheiden. Tegen 9 uur zoeken we ons bed op. Ik verander 3x van bed want de een kraakt nog harder dan de ander. Daarna nog even het dagverslag en dan lekker slapen. Morgen voor 8 uur wil ik lopen.