dag 67: van Athez naar Larochemillay
Door: helma
Blijf op de hoogte en volg helma
20 Juni 2014 | Frankrijk, Larochemillay
20 juni van Athez naar Larochemillay.
Lekker geslapen. Nog een paar keer van bed gewisseld maar ze kraken allemaal even hard. Om 7 uur op en lekker bakkie in de ochtendzon die al flink warm is. De omgeving is prachtig zo in de heuvels. Vandaag lange tocht voor de boeg. Ik maak een bakkie nep-moccona voor Patricia. Ze zit er wat moedeloos bij. Elke keer als ik haar vraag wat haar plannen zijn geeft ze een ander antwoord. Ze helpt me nog even om te zien welke kant ik op moet, 4 zoenen en haar excuses voor de dag van gisteren. Het zij zo vandaag een nieuwe dag. Volgens haar moet ik het dorp doorlopen en de weg volgen. Dat doe ik dus maar mijn gevoel zegt dat het niet klopt. Ik ben het dorp al uit en er is geen 3-sprong. Het volgende dorp ligt een kilometer verder op en daar is een vrouw met een scheve mond hout aan het verzamelen. Zij zegt dat ik Door moet lopen. En inderdaad kom ik op haar aanwijzingen de Tau weer tegen in combinatie met de pelgrimsmarkering maar de beschrijving met het routebeschrijving klopt helemaal niet. Zo moet ik niet beginnen. Ik loop weer terug en bij een huis wijst een man mij naar de weg naar Velee. En dat is dus helemaal terug naar Arthez, langs de school waar ik Patricia haar kleren nog zie hangen en bij de 3-sprong een paadje in. Daar is ook de rondritten markering weer maar meteen wordt het alweer dubieus. Ik moet de middelste van de 3 wegen nemen, de weg waarlangs grote stenen liggen. Maar de weg met de grote stenen is de meest rechtse weg en daar staat een kruis door de markering. Dus dan toch maar de middelste weg. Het is een hele klim en ik moet tot een boom met 3 punten. Die kan ik nergens vinden maar ik blijf de roodwitte markering volgen. Het duurt erg lang en ik heb het idee dat ik er of Veel langer over doe of dat ik faliekant verkeerd zit. Nou dat laatste blijkt want als ik eindelijk een paar huizen zie weet een vrouw mij te vertellen dat ik flink noordwaarts zit en wel in Roussillon-en-Morvan. Helemaal de gekeerde kant dus. Midden in het dorp staan wegwijzers maar geen enkele zegt mij iets. Een man met 2 zilverkleurige voortanden wijst me de weg en ik kom op een grotere doorgaande weg uit. Aan de overkant zie ik weer de roodwitte markering dus dat zit goed. Maar wat ik er maar nooit aan begonnen. Het eerste deel is een mooi paadje waar op een gegeven moment een riviertje langsstroomt. Even verderop op de steile heuvel staan waarschuwingen voor vallen en verboden voor allerlei dingen. Het blijkt een waterval te zijn die gebruikt wordt om elektriciteit op te wekken. De waterval wordt steeds groter en het pad steeds smaller tot er eigenlijk geen pad meer is maar alleen maar grote stenen waar af en toe een markering op staat. Tot het moment dat de markering aangeeft dat ik de waterval over moet steken. Het lijkt bijna onmogelijk maar gelukkig heb ik mijn stokken en voor het eerst zijn ze enorm nuttig. Onvoorstelbaar dat een pelgrimspad hier loopt. Ik haal op deze manier vanavond nooit het slaapadres. Voor ik de stokken van mijn rugzak heb en alles wat maar in het water kan vallen heb vastgemaakt probeer ik dan toch maar over het water te komen. Maar goed dat ik die stokken heb want anders wat het nooit goed gekomen. Ik neem me voor om van deze klauterpartij te genieten. Wanneer het klaar is moet ik maar zien hoe ge verder moet vandaag. Het blijft klimmen en niet zo'n beetje ook niet. Ik ben bekaf en mijn benen zijn overdadig voorzien van schrammen. Het lawaai van de waterval gaat me irriteren, natuurlijk is het mooi zo'n klimpartij over rotsen naar het begin van een waterval maar niet met een rugzak op je rug. En dan moet ik weer over de waterval. Mijn stokken zijn te kort voor de diepte en over de stenen lopen is levensgevaarlijk vanwege uitglijden. Verderop ligt een dikke boom over de waterval. Ik denk dat het slimste is om over die boom naar de overkant te kruipen en dat doe ik dan maar. Plat op mijn buik over de lengte van de boom. Het verbaast me hoe makkelijk het eigenlijk gaat. Het klimmen daarna vind ik niet meer leuk. De stenen zijn zo groot dat ik er met rugzak niet op kan komen. Na een uur lijkt het pad wat verder van de waterval te fan lopen en ik ben blij toe. Tegen half 1 ben ik weer op een gewone weg maar het is er oorverdovend stil. Ik heb geen flauw idee welke kant ik opdoet. Ik volg de zon maar want ik moet in iedergeval naar het zuiden. Gelukkig komt er een auto aan en die wijst mij op de kaart aan waar ik ben. Ik heb zojuist de Gorges de la Canche beklommen en ik ben wel wat naar het zuiden afgezakt maar nog geen 10 km terwijl de dag al half om is. De routewijzer zegt dat Larochemillay nog 21 km. Dat zou betekenen dat ik het nog kan halen voor vanavond. Ik besluit de route der route te laten en gewoon over de gewone weg naar mijn slaapadres te lopen. De weg is redelijk vlak maar de bochten hebben ze waarschijnlijk bij googlemaps niet meegerekend. Ik loop anderhalf uur en ik ben nog niemand tegen gekomen. En toch is het een redelijk grote weg.En dan lijkt het erop dat er een invasie van Nederlanders naar hier is afgereisd. De ene auto na de andere met een Nederlands kenteken. En plots steek ik zomaar mijn hand naar een van hen op en voor ik het weet biedt het jonge stel aan om me een eindje verderop af te zeeën. Ze zitten vlakbij in een clamping (soort half kamperen) en brengen even hun kinderen naar het huisje. Ik loop vast Door en de man komt me dan achterop. En inderdaad. Hij brengt me 7 km verderop. Dan hoef ik de slingeren niet te lopen en is het nog maar 2 uur lopen. Ik ben helemaal blij en snap nog niet helemaal goed hoe het zo ineens kwam maar ze kwamen op mijn pad en waarom dan ook niet? Ik haf anders mijn voeten totaal kapot gelopen na die ruige klimpartij en ik wil niet weten hoe morgenvroeg mijn voeten eruit zouden zien. Ook de laatste 2 uur lopen is nog veel voor mij. Ik moet me meer aan de 20 a 25 km houden. Dat is gezonder voor mij. Nu ik de route uit het boekje niet heb gelopen mis ik wasrschijnlijk prachtige paden en dergelijke maar de uitzichten die ik nu heb zijn ook niet misselijk. Prachtig gewoon. De Morvan is xo obtzettend mooi. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen hier naar toe komen. De man die me vanmiddag meenam vertelde dat veel dorpen leeggelopen waren en dat ze blij waren dat een Hollands stel hier dat clamping is begonnen. Want toeristen hebben ook hun spullen nodig waardoor bakkerijen en kleine kruideniers open konden blijven. Na nog wat pauzes en een allerlaatste steile klim kom om klokslag 17.00 uur aan in Larochemillay. Een dorp bovenop een rots bij een kasteel dat ik van ver al kan zien. Het is een heel erg oud dorpje en ik kom uit op het plein voor de kerk en aan mijn rechterhand zie ik de grote villa "Les trois sycomores". Wat de 3 huppuldepupbomen betekent. Onder de bomen staat een zitje. Als ik net wil gaan zitten om de sleutelhouder te bellen komt er al een man op me toe lopen. Hij weet ook iemand die de sleutel heeft maar ik wil het liever doen met degene waarover ik afspraken heb gemaakt; Ian uit Engeland. Hij zal er binnen 5 minuten zijn en laat me het prachtige appartement zien. De eigenaresse zit op dit moment in Engeland en heeft volgens Ian heel veel tijd gestoken in het opknappen van het gebouw waarna 2 flinke appartementen in zitten. Ik heb een compleet appartement voor mezelf. Alleen de koelkast is niet gevuld. Dus maar wat noodrantsoen vanavond. Ian vraagt of hij wat eten voor me kan brengen of wat lekkers. Ik kan even niet wat bedenken maar even later komt hij terug om de boiler in te stellen en heeft 2 chocobroodjes meegebracht. Erg lief. Ik jan kiezen uit 2 slaapkamers. Ian waarschuwt voor de kerktoren. Die slaat op 1 minuut voor en 1 minuut na het hele en halve uur. Ik hoop dat ik er doorheen kan slapen. De boiler moet eerst nog opwarmen maar het water uit de kraan is wat lauw zodat ik snel mijn waste doe. Het douchen moet maar even wachten. Ik probeer de route voor morgen te regelen en het slaapkamers en dat lukt meteen. Ik keg al mijn kaarten op de grond om enig idee te hebben hoe ik zal gaan maar ik raak telkens getoond overzicht kwijt en besluit het gewoon pedagogisch te bekijken. Nog even mijn verslag eruit doen en dan is het alweer bijna 22.00 uur. Weer te laat naar bed. Welterusten!
Lekker geslapen. Nog een paar keer van bed gewisseld maar ze kraken allemaal even hard. Om 7 uur op en lekker bakkie in de ochtendzon die al flink warm is. De omgeving is prachtig zo in de heuvels. Vandaag lange tocht voor de boeg. Ik maak een bakkie nep-moccona voor Patricia. Ze zit er wat moedeloos bij. Elke keer als ik haar vraag wat haar plannen zijn geeft ze een ander antwoord. Ze helpt me nog even om te zien welke kant ik op moet, 4 zoenen en haar excuses voor de dag van gisteren. Het zij zo vandaag een nieuwe dag. Volgens haar moet ik het dorp doorlopen en de weg volgen. Dat doe ik dus maar mijn gevoel zegt dat het niet klopt. Ik ben het dorp al uit en er is geen 3-sprong. Het volgende dorp ligt een kilometer verder op en daar is een vrouw met een scheve mond hout aan het verzamelen. Zij zegt dat ik Door moet lopen. En inderdaad kom ik op haar aanwijzingen de Tau weer tegen in combinatie met de pelgrimsmarkering maar de beschrijving met het routebeschrijving klopt helemaal niet. Zo moet ik niet beginnen. Ik loop weer terug en bij een huis wijst een man mij naar de weg naar Velee. En dat is dus helemaal terug naar Arthez, langs de school waar ik Patricia haar kleren nog zie hangen en bij de 3-sprong een paadje in. Daar is ook de rondritten markering weer maar meteen wordt het alweer dubieus. Ik moet de middelste van de 3 wegen nemen, de weg waarlangs grote stenen liggen. Maar de weg met de grote stenen is de meest rechtse weg en daar staat een kruis door de markering. Dus dan toch maar de middelste weg. Het is een hele klim en ik moet tot een boom met 3 punten. Die kan ik nergens vinden maar ik blijf de roodwitte markering volgen. Het duurt erg lang en ik heb het idee dat ik er of Veel langer over doe of dat ik faliekant verkeerd zit. Nou dat laatste blijkt want als ik eindelijk een paar huizen zie weet een vrouw mij te vertellen dat ik flink noordwaarts zit en wel in Roussillon-en-Morvan. Helemaal de gekeerde kant dus. Midden in het dorp staan wegwijzers maar geen enkele zegt mij iets. Een man met 2 zilverkleurige voortanden wijst me de weg en ik kom op een grotere doorgaande weg uit. Aan de overkant zie ik weer de roodwitte markering dus dat zit goed. Maar wat ik er maar nooit aan begonnen. Het eerste deel is een mooi paadje waar op een gegeven moment een riviertje langsstroomt. Even verderop op de steile heuvel staan waarschuwingen voor vallen en verboden voor allerlei dingen. Het blijkt een waterval te zijn die gebruikt wordt om elektriciteit op te wekken. De waterval wordt steeds groter en het pad steeds smaller tot er eigenlijk geen pad meer is maar alleen maar grote stenen waar af en toe een markering op staat. Tot het moment dat de markering aangeeft dat ik de waterval over moet steken. Het lijkt bijna onmogelijk maar gelukkig heb ik mijn stokken en voor het eerst zijn ze enorm nuttig. Onvoorstelbaar dat een pelgrimspad hier loopt. Ik haal op deze manier vanavond nooit het slaapadres. Voor ik de stokken van mijn rugzak heb en alles wat maar in het water kan vallen heb vastgemaakt probeer ik dan toch maar over het water te komen. Maar goed dat ik die stokken heb want anders wat het nooit goed gekomen. Ik neem me voor om van deze klauterpartij te genieten. Wanneer het klaar is moet ik maar zien hoe ge verder moet vandaag. Het blijft klimmen en niet zo'n beetje ook niet. Ik ben bekaf en mijn benen zijn overdadig voorzien van schrammen. Het lawaai van de waterval gaat me irriteren, natuurlijk is het mooi zo'n klimpartij over rotsen naar het begin van een waterval maar niet met een rugzak op je rug. En dan moet ik weer over de waterval. Mijn stokken zijn te kort voor de diepte en over de stenen lopen is levensgevaarlijk vanwege uitglijden. Verderop ligt een dikke boom over de waterval. Ik denk dat het slimste is om over die boom naar de overkant te kruipen en dat doe ik dan maar. Plat op mijn buik over de lengte van de boom. Het verbaast me hoe makkelijk het eigenlijk gaat. Het klimmen daarna vind ik niet meer leuk. De stenen zijn zo groot dat ik er met rugzak niet op kan komen. Na een uur lijkt het pad wat verder van de waterval te fan lopen en ik ben blij toe. Tegen half 1 ben ik weer op een gewone weg maar het is er oorverdovend stil. Ik heb geen flauw idee welke kant ik opdoet. Ik volg de zon maar want ik moet in iedergeval naar het zuiden. Gelukkig komt er een auto aan en die wijst mij op de kaart aan waar ik ben. Ik heb zojuist de Gorges de la Canche beklommen en ik ben wel wat naar het zuiden afgezakt maar nog geen 10 km terwijl de dag al half om is. De routewijzer zegt dat Larochemillay nog 21 km. Dat zou betekenen dat ik het nog kan halen voor vanavond. Ik besluit de route der route te laten en gewoon over de gewone weg naar mijn slaapadres te lopen. De weg is redelijk vlak maar de bochten hebben ze waarschijnlijk bij googlemaps niet meegerekend. Ik loop anderhalf uur en ik ben nog niemand tegen gekomen. En toch is het een redelijk grote weg.En dan lijkt het erop dat er een invasie van Nederlanders naar hier is afgereisd. De ene auto na de andere met een Nederlands kenteken. En plots steek ik zomaar mijn hand naar een van hen op en voor ik het weet biedt het jonge stel aan om me een eindje verderop af te zeeën. Ze zitten vlakbij in een clamping (soort half kamperen) en brengen even hun kinderen naar het huisje. Ik loop vast Door en de man komt me dan achterop. En inderdaad. Hij brengt me 7 km verderop. Dan hoef ik de slingeren niet te lopen en is het nog maar 2 uur lopen. Ik ben helemaal blij en snap nog niet helemaal goed hoe het zo ineens kwam maar ze kwamen op mijn pad en waarom dan ook niet? Ik haf anders mijn voeten totaal kapot gelopen na die ruige klimpartij en ik wil niet weten hoe morgenvroeg mijn voeten eruit zouden zien. Ook de laatste 2 uur lopen is nog veel voor mij. Ik moet me meer aan de 20 a 25 km houden. Dat is gezonder voor mij. Nu ik de route uit het boekje niet heb gelopen mis ik wasrschijnlijk prachtige paden en dergelijke maar de uitzichten die ik nu heb zijn ook niet misselijk. Prachtig gewoon. De Morvan is xo obtzettend mooi. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen hier naar toe komen. De man die me vanmiddag meenam vertelde dat veel dorpen leeggelopen waren en dat ze blij waren dat een Hollands stel hier dat clamping is begonnen. Want toeristen hebben ook hun spullen nodig waardoor bakkerijen en kleine kruideniers open konden blijven. Na nog wat pauzes en een allerlaatste steile klim kom om klokslag 17.00 uur aan in Larochemillay. Een dorp bovenop een rots bij een kasteel dat ik van ver al kan zien. Het is een heel erg oud dorpje en ik kom uit op het plein voor de kerk en aan mijn rechterhand zie ik de grote villa "Les trois sycomores". Wat de 3 huppuldepupbomen betekent. Onder de bomen staat een zitje. Als ik net wil gaan zitten om de sleutelhouder te bellen komt er al een man op me toe lopen. Hij weet ook iemand die de sleutel heeft maar ik wil het liever doen met degene waarover ik afspraken heb gemaakt; Ian uit Engeland. Hij zal er binnen 5 minuten zijn en laat me het prachtige appartement zien. De eigenaresse zit op dit moment in Engeland en heeft volgens Ian heel veel tijd gestoken in het opknappen van het gebouw waarna 2 flinke appartementen in zitten. Ik heb een compleet appartement voor mezelf. Alleen de koelkast is niet gevuld. Dus maar wat noodrantsoen vanavond. Ian vraagt of hij wat eten voor me kan brengen of wat lekkers. Ik kan even niet wat bedenken maar even later komt hij terug om de boiler in te stellen en heeft 2 chocobroodjes meegebracht. Erg lief. Ik jan kiezen uit 2 slaapkamers. Ian waarschuwt voor de kerktoren. Die slaat op 1 minuut voor en 1 minuut na het hele en halve uur. Ik hoop dat ik er doorheen kan slapen. De boiler moet eerst nog opwarmen maar het water uit de kraan is wat lauw zodat ik snel mijn waste doe. Het douchen moet maar even wachten. Ik probeer de route voor morgen te regelen en het slaapkamers en dat lukt meteen. Ik keg al mijn kaarten op de grond om enig idee te hebben hoe ik zal gaan maar ik raak telkens getoond overzicht kwijt en besluit het gewoon pedagogisch te bekijken. Nog even mijn verslag eruit doen en dan is het alweer bijna 22.00 uur. Weer te laat naar bed. Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
