dag 71: van Silgny-sur Roudon naar Loddes

Dinsdag 24 juni van Saligny-sur Roudon naar Loddes.
Ben boor de wekker wakker maar nog zo moe. Ik blijf nog een poosje doezelen en hoor dat Adriaan ook opstaat. Al ik beneden kom is hij waarschijnlijk al vertrokken. Ineke en Christine zorgen voor een stevig ontbijt met zelfgemaakte brood en eindelijk weer eens gewoon kaas. Blijft toch wel het lekkerst. Mijn was is heerlijk droog en na de plichtplegingen van betalen en stempelen ga ik tegen half 10 op stap richting het dorpje voor brood. Meteen bij binnenkomst van het dorpje staat een enorm kasteel. Je mag er niet in, het is privé bezit. Maar prachtig onderhouden of gerestaureerd. Het is een lief boerendorpje. Omdat ik niet verkeerd wil lopen en Oost en West nog steeds niet beheers als de zon niet schijnt loop ik bij de kapper binnen waar een man onder handen genomen wordt. Hij en de kapster wijzen me de weg. Een allerliefst bakkertje voorziet me van een stokbrood en pain au chocolat voor tussen de middag. Het is heerlijk wandelweer, lekker fris Door de regen van gisteren en dat loopt lekker. Ik moet eerst de weg terug vinden naar de GR3. En dat gaat redelijk makkelijk. Ik heb de hele de tijd want de mensen van het logeeradres zijn pas tegen 18.00 uur thuis. Wanneer ik eenmaal op de GR3 zit bedenk ik me dat ik ergens gelezen heb dat er de dagen geen banken zijn. Ik wil ergens kunnen pinnen en eens fatsoenlijk inkopen kunnen doen. Ik besluit van de route af tegen en naar Le Donjon te lopen. Vandaar kan ik de route weer makkelijk terugvinden. Het is wel een flink eind en eigenlijk zou ik moeten pauzeren om te eten. Dat wil ik in Le Donjon doen maar half 3 wordt veel te laat. Dus maar een stekkie onder een grote boom tegenover een prachtig gerenoveerd landhuis. De tuinman doet intussen gewoon zijn werk en houdt geen siësta. Het is behoorlijk warm en de weg valt tegen. Vlak voor Le Donjon wordt het erg druk op de weg en moet ik telkens in de berm. Dat schiet niet op. Maar tegen 15 00 uur ben ik er dan toch, tenminste aan het begin van het stadje. Er staat een bankje bij het kerkhof en daar moet ik even afkoelen. Ik ben drijfnat van het zweet en mijn neus zit verstopt door de warmte. Door een straat met prachtige oude huizen kom ik in het centrumpje waar grote vrachtwagens dwars doorheen denderen. Er is een kerk en een Crédit Agricole. Helemaal goed! Aan de overkant kan ik mijn sigaretjes aanvullen en in het supermarktje hebben ze kleine potjes met confiture. Helemaal blij drink ik een liter vruchtenyoghurt op en loop de laatste 8 km naar Loddes. Ik dank een handige weg gevonden te hebben maat dat is het toch niet. Het blijft een erg drukke weg en ik besluit via map een weggetje te nemen dat niet op mijn kaart staat maar maps kent het wel. Ik ben blij als ik de grote weg af kan maar mis de koude wind die de auto's maar vooral de vrachtwagens maken. In de snikhete zon daal ik af door de vallei. Dit zelfgekozen pad van mij is prachtig. Ik loop veel onder de bomen en vier erven van boerderijen. Het lijkt soms de GR3 wel. Het echt een erg mooie route met prachtige uitzichten. Als het meezit zal ik om ongeveer half 7 in Loddes zijn. Wanneer ik Loddes nader en het precieze adres op zoek ben ik er al veel sneller. Het gast adres ligt in Les Tissiers. Helemaal mooi want dat is nog maar een kwartiertje. Ik steek een dalend landweggetje in met een magnifiek uitzicht onder de bomen door. Ik heb net mijn fototoestel weer opgeborgen of ik hoor een auto mij tegemoet komen. Ik kruip in de berm en plots vliegt er een prachtig jong vosje letterlijk voor mijn voeten langs en de auto moet er voor remmen. Het oudere echtpaar trekt verbaasde gezichten. Hoe is het mogelijk? Het liep bijna over mijn schoenen. Natuurlijk ben ik te laat voor een foto. Wel jammer. Even verderop staan prachtige koeien met erg mooie horens dromerig bij een waterpartij. Als een schilderij. En dan ben ik er. Agnes komt me tegemoet lopen. Ze zijn net thuisgekomen. Ze wonen in een prachtig oud boerderijtje maar het is aan de binnenkant helemaal verbouwd. Oliver is al even hartelijk als Agnes. Wat een welkom. Het is een groot erf met veel stallen en als ik zeg dat ik ook van het platteland kom ben ik meteen dikke maatjes met Olivier. Hij brengt me een grote kom koffie en in de tuin die uitkijkt op de groentetuin keuvelen we gezellig. De groeten van Joke en meteen wordt haar boek opgehaald en wordt het verhaal van de familie gedeeld meet behulp van foto's blijkt het gezin behoorlijk internationaal georiënteerd te zijn. De 4 dochters hebben allemaal een partner uit als werelddelen. Ze hebben allemaal goede banen. Het lijkt een succesverhaal. Maar succes kan alleen bestaan bij de gratie van de minder succesvolle gebeurtenissen. Zoals de ziekte van Olivier. Hij is moeten stoppen met zijn boerderij. De stallen waren net allemaal vernieuwd en gemoderniseerd. De specie van een meetbaar lijkt nog niet eens opgedroogd. Hoe triest. Medicijnen maken dat Olivier niet meer alert genoeg kan reageren in deze omgang metdieren. Het werd te gevaarlijk waarop besloten moest worden te stoppen met de boerderij. Hij verhuurt het land maar zijn eigen vee is weg. Maar alles staat er nog als op de dag dat de laatste koe vertrok. Maar zo schoon en opgeruimd, daar kan menig boer in Frankrijk een voorbeeld aannemen. Wanneer we op het erf staan hoor ik bellen rinkelen. Het zijn kopieerden van een speciaal ras. Olivier rijdt me er na het eten naar toe. We eten heerlijk in de tuin nadat ik me gedoucht heb. Ik slaap beneden omdat de bovenverdieping een opknapbeurt krijgt. We eten heerlijke salade uit eigen tuin met diverse soorten kaas. Ik eet me ongans zo lekker als het is. Als toetje eten we kersen die eerst van de boom geplukt worden. Dit is even in Frankrijk. Met zulke lieve hartelijke mensen. Ik kan het niet uitleggen maar het voelt alleen maar heel erg goed. Agnes vertelt dat zij geen geld vragen voor het overnachten. Zij zien mij als een lichtje in hun hart. En daar komen de tranen. Onvoorstelbaar Hoe deze mensen mij kunnen raken. Olivier vertelt dat zijn grootvader in de oorlog is omgekomen en dat zijn familie uiteraard is gevallen na het overlijden van zijn moeder. Hij is als enige boer geworden. De rest van de familie grossiert in veel en grote huizen, in vakanties naar oorden waar niemand ooit van gehoord heeft. Zij zijn ook in staat geweest om het familiebezit over te nemen. Hij laat het me allemaal zien als we in zijn rode bestel Renault over de boerenwagens crossen. Daar waar ik vanmiddag foto's maakte van mezelf in 2 verkeersvliegtuig, daar bij dat enorme landhuis, dat is het familiebezit geweest. Nu zijn het buitenhuis van zijn broers en zussen. Het zijn prachtige huizen die bijna een dorpje opzichte vormen. Hij wijst me het raam waar zijn opa kantoor hield en hij laat zien 2-jarig zijn oma de samen met de kleinkinderen naar de prachtige zonsondergang keek, net als wij doen. Wat zou Papa dit enorm mooi gevonden hebben om op deze manier te kunnen genieten van een man die het gans niet makkelijk heeft en veel overeenkomsten met Pa heeft, rijdend Door het Franse land met de verhalen die erbij horen. Olivier brengt me bij de koeien met de bellen. Wat een prachtig geluid in de stille avond. Elke bel vertegenwoordigt een bloedlijn. Wanneer de bellen qua vorm verschillen is er op geen enkele manier een overeenkomst tussen de draagsters ervan. Olivier vertelt van de verschillende boeren en hun eigendommen en ook van de buurman die het vee van Olivier heeft vergiftigd. Olivier kan het nog niet bevatten dat iemand dit uit jaloezie doet maar het heeft er al met al wel voor gezorgd dat hij het niet meer kon maken en uiteindelijk heeft moeten stoppen als boer. Hoe gruwelijk.
We genieten samen van de prachtige zonsondergang en de geur van het land, de bomen. Hij laat me een kapelletje zien. Het is gebouwd Door een familie als belofte dat hun familielid zou terugkeren uit de oorlog. Helaas is de deur compleet vastgeroest en kunnen we niet naar binnen. Terug op het erf maken we een rondje langs de lege stallen. Oliviers hart noemt en ik voel met hem mee. En weer die tranen. Ik gun deze mensen zoveel. Maar zij willen niets dan een lichtje voor een ieder zijn en ervaren pelgrims op hun weg als lichtjes. Het geloof is voor Olivier erg belangrijk en hijst een bescheiden gouden kruisje zendt om zijn hals hangt. Hij gaat morgen met mij naar de kerk in Loddes en zal daarna een stukje met me oplopen want de GR3 is opgebroken vanwege werkzaamheden aan de weg. Het schijnt er erg gevaarlijk te zijn en er zijn geen markeringen meer voor de route. En dan komt hij met zijn credential. Die mag ik hebben. Hij zal hem nooit gaan gebruiken en daarom wil hij hem aan mij schenken omdat de mijne vol is. En daar zijn de tranen weer. Hoogste tijd om te gaan slapen.