dag 74: van de skihut naar Chabreloche

Vrijdag 27 juni van de skihut naar Chableroche.
Veel wakker geweest vannacht. Eerst kon ik niet slapen omdat mijn benen niet stil wilden liggen. Daarna van een tintelende grote teen en als toetje beestjes in mijn kuiten. Om 23.00 uur wakker, om 01.00 u wakker en om 04.00 uur nog een keer.
Ik had de wekker om 7.00 uur gezet maar toen heb ik hem nog maar een uurtje gegeven. En om half 9 schrik ik wakker. De zon lijkt nog niet te schijnen. Er was onweer voorspelt rond 8.00 uur. Het is inderdaad niet zonnig. Ik kan het ontbijt niet wegkrijgen, de koffie lijkt wel slootwater. Nu snap ik waarom de Fransen hun stokbrood met confiture soppen in hun koffie; dat geeft de koffie nog wat smaak! Om half 10 ben ik op pad en het begint meteen met een steil keienpad waar ik na 10 minuten een vrolijke wandelroutes achterop kom. Als ik van elke foto die ze van mij maken 10 euro zou krijgen, hoef ik nooit meer te werken. Als een volleerd fotomodel met rugzak poseer ik met hoed, zonder hoed, zwaaiend maar vooral met een big smile. En natuurlijk de ge-eikte vraag: "tout seuleman?" Courage en zo en ze kennen Nederland ook wel van de bloemen. Ik heb even wat toeristische info gegeven en de nadruk gelegd op het prachtige Salland dat zoveel meer heeft te bieden dan de bloemen in het westen van het land. Tja als je de kans krijgt moet je het doen. Ze kennen het voetbal van Nederland en natuurlijk Maxima en Le Roi die zijn broer verloor. De club wandelt telkens zo'n 20 km met elkaar. Het tempo is zeer divers en het mijne past er niet tussen. Wanneer zij halt houden om de groep weer te verzamelen loop ik alleen verder. De steile berg op. Op weg naar 2 collen. Ik vraag me af waarom ik me telkens druk maak over mijn was. Mijn shirt is binnen een halfuur al weer drijfnat.
Na een uur bergop door dennenbossen staat er een bordje met de verwijzing naar de eerste col. 30 minuten buiten de route. Das nou jammer. Ik had me zo verheugd op een prachtig vergezicht maar om daar 30 heen te lopen en dan weer 30 minuten terug naar de route vind ik een hachelijke zaak. Er is immers onweer voorspeld. Dan ga ik maar voor de volgende col die heeft ook een makkelijkere naam, col Charmante of zo iets. En dan gaat de zo'n ook nog schijnen en ik ga voortdurend bergaf. Dat loopt toch een stuk frisser. Het onweer of ander ongerief in de lucht is nergens te bekennen. En ik blijf maar berg-af gaan. Zo hoog zal de Charmante col dan ook wel niet zijn. Plots geeft de markering aan dat ik rechtsaf moet. De kaart en de phone geven aan dat col Charmante nog een stuk rechtdoor is. Volgens de kaart en de phone komen later beide wegen weer bij elkaar dus ik loop Door om toch bij de col uit te komen. Na een poosje snap ik ongeveer waarom ze de route hebben omgelegd. Er lijkt wel een aardbeving geweest te zijn. Bomen hangen schots en scheef over elkaar heen en dreigen met kluit en al zo het pad op te schuiven. Met alle gevolgen van dien. Ik ga ervan uit dat mijn gewicht niets aan de situatie zal veranderen en daal steeds verder af. Het andere pad voegt zich weer bij de mijne en ik heb geen col gezien. Ik begrijp het niet maar het zal wel. En dan zie ik een ree/hert staan grazen. Op nog geen 50 meter van mij vandaan. Ik kan rustig foto's maken van het grazende dier. En dan kijken we elkaar minutenlang recht in de ogen. Waarna het besluit om toch een veiliger heenkomen te zoeken. Rennend en met een soort blaffen verdwijnt het tussen de grote varens door. Het bos wordt wat opener en geeft prachtige uitzichten over de andere dennenbossen met al hun verschillende kleuren. Zo mooi dat ik het nooit mooi op de foto kan krijgen.
Ik kom weer in de bewoonde wereld maar niet volgens de route op de kaart. Gelukkig wijst de phone mij de weg. Het is inmiddels half 2 en ik moet nodig eten. Bij een vergaan zwembad aan het begin van Chableroche staan picknicktafels. Uitgebreid gegeten en gerust. De plek is zo'n beetje de plaatselijke hangplek want het rijdt kleine Renaultjes enzo af en aan om het vlees van de aanwezige meisjes te keuren die er net door hun moeders zijn afgezet. Tegen half 3 pak ik mijn boeltje maar weer op. Het is nog maar 1 km naar het hotel met pelgrimskorting. Aan de bar hangt de plaatselijke jeugd en de barvrouw pakt zonder te groeten een sleutel van het sleutelbord en zegt: "deuxieme etage, chambre 5". Het is een kale kamer, echt iets voor pelgrims maar de badkamer is weer heel luxe. De verhoudingen begrijp ik niet altijd. Eerst maar eens wat puzzelen voor morgen. Niemand te bereiken. Morgen zit er niks anders op dan 27 km te lopen. En er wordt diverse malen onweer voorspelt. Eerst maar douchen en de was. Daarna boodschappen doen en proviand inslaan voor 3 dagen dan weet ik zeker dat ik genoeg heb. Helemaal blij dat ze mijn nep-moccona hebben en met 30 zakjes ga ik weer terug. Nog even langs de kerk. Geen bijzondere kerk maar in ieder geval wel open. Ook hier geen mogelijkheid om kaarsjes te branden.
In het routebeschrijving staat dat als je geld wilt pinnen dat je dat hier moet doen want voorlopig is er geen mogelijkheid meer. Maar de bank is inmiddels opgedoekt. Gelukkig heb ik van de week nog gepind. Terug in het hotel lukt het me om voor zondag alvast een slaapplaats te regelen. Nu de zaterdag nog. De verbinding wordt verbroken en daarna wordt er niet meer opgenomen. Ik ga maar naar beneden om het verslag te schrijven. Het hotel ligt aan een drukke doorgaande weg en er wordt veel met kleine autootjes de bocht omgescheurd. Het lijkt een plaatselijke sport. Tegen 18.00 uur wordt het fris en verhuis ik naar mijn bed. Ik ben moe, ondanks dat het vandaag een makkelijk dagje was. Waarschijnlijk zit gisteren nog in mijn lijf en ik ben vanaf Vezelay al voortdurend aan het lopen, zonder rustdag. Ik hoop dat ik kan door lopen naar Le Puy en Velay dan kan ik daar 2 rustdagen nemen. Dat lijkt me een heel goed idee.
Om half 8 vanavond kan ik eten ( lekker zonder vlees en zonder ei, dat was geen probleem). Morgen om 8.00 uur ontbijt en dan een lange dag met veel bos. Nu maar hopen dat het onweer meevalt. In de bossen wordt ik erg veel gestoken Door een soort erg grote mug. De jeukbulten zijn enorm en gaan na een week vervellen. Vandaag de lange broek maar aangedaan en dat ga ik morgen ook doen.
Zo direct nog even bellen voor slaapplaats voor morgen daarna eten en lekker vroeg naar bed.
Dat is nu shit, geen slaapplaats op het eind van de dag. Tijdens de lekkere maaltijd (je krijgt als pelgrim toch een andere behandeling dan de overige gasten) probeer ik nog een chambre d'hote of b&b te vinden die dicht bij de route ligt. Maar de afstanden zijn te groot. Daarom de route maar verschoven. Morgen een korte dag naar Notie Dame -de l'Ermitage en dan zondag een langere route met de 2 hoge cols erin. Ik hoop dat het gaat lukken. Misschien is de verdeling zo als die nu is wel beter ivm de onweersvoorspellingen. Ik weet het niet. We zullen het gaan zien. Volgens mij waren de voorspellingen voor zondag beter. Heb ik voor niets voor 3 dagen rantsoen ingeslagen. Het is jammer maar het is niet anders. Ik ga eens opzoeken hoe hoog de cols zijn die ik zondag moet nemen. En dan toch echt slapen. Welterusten!