dag 73 van Arfeuilles naar Lavoine

Donderdag 26 juni van Arfeuilles naar Lavoine.
Lekker geslapen. Kopje koffie in de morgenzon en opgewarmde pains de chocolat zijn niet lekker. Om half 9 afrekenen en stempel bij het kantoortje waar ik me gisteren moest melden. Even naar de bakker voor een verse pain de campagne, nog even de kerk in en om kwart voor 9 al steil de hellingen op. Maar het is heerlijk lopen langs weilanden, boerenerven en door bossen. Ik zie ook steeds meer kruizen langs de wegen of zomaar midden in een bos. Ik maak een binnendoorweggetje dat 20 minuten korter is. Wel grappig om langs vakantiehuusjes met nederlanders te komen en "hallo" te roepen.
Ik wil lunchen in Saint Clement maar vlak daarvoor zie ik picknicktafels langs een riviertje. Verderop zijn boswerkers aan het zagen en branden. Ze houden zo half wat pauze en een man komt naar me toe voor een praatje. Hij zegt dat er veel mensen op weg naar Santiago langslopen. Hij wenst
mij bon courage. In Saint Clement is niets te beleven behalve op de afgesloten speelplaats waar de kinderen spelen en de juffrouwen in de zon zitten. Daarna Usher even flink zoeken naar de GR3 maar met een omweg kom ik er toch weer. Nu moet ik 12 km door het bos en ik weet nu al dat het te veel is. Het eerste stuk is ongeveer een uur klauteren, het zweet gutst overal maar daarna gaat het weer redelijk horizontaal. Maar helaas even later is het nog veel erger. Losse keien die met een waterstroom (sneeuw ?) Meegesleurd lijken en na het smelten van de sneeuw zijn blijven liggen. Ik kom niets op niemand tegen, alleen een stuk of 10 windmolens. Het bouwen van deze molens heeft er wel voor gezorgd dat er mooie brede lanen zijn aangelegd. Ze hadden de heuvels er ook wel uit mogen halen van mij. Bij de laatste molen staat een groep van wel 40 mensen die ook op pad zijn. Met en zonder stokken maar allemaal even vriendelijk groeten. Als ik het bos uit ben denk ik dat ik er al ben maar de weg klopt niet meer met de kaart dus loop ik ook nog een 3 km om. In eens zie ik een reclamebord van een aubergine die in het routebeschrijving van Leper gemeld wordt. Maar geen flauw idee hoever ik ervan af zit. Een man op racefiets die door de hellingen toch niet vooruit komt weet dat de auberge nog anderhalve kilometer is en de skihut moet daar ergens achter liggen. Hij schat het op 5 km. Ik kan wel janken, mijn voeten willen niet meer en gaan telkens een andere kant op dan mijn lijf. Iets verderop is een man zijn gazon aan het maaien. Hij zegt dat het een anderhalve km zal zijn. Als ik de oprit weer afloop komt zijn vrouw de oprit net weer op. Ze heeft boodschappen gedaan en vraagt of ik hulp nodig heb. Ik vraag haar ook nog eens naar de weg maar de vrouw zegt dat het veel verder is. Dan vraag ik haar in een opwelling of ze me wil brengen. En dat wil ze wel. Ben ik blij dat ik dat gedaan gebruik want het is nog wel 7 km met 2 flinke bergen. De vrouw, ik schat gaar een jaar of 70 cross er flink op los. Met 1 hand aan het stuur neemt ze de bochten en ondertussen wil ze alles van me weten. Na weet ik hoeveel bochten scheurt ze de parkeerplaats van de skihut op. Ze winst me bon courage en ik krijg amper de kans om iets terug te zeggen want ze scheurt alweer weg. Daar sta ik dan bovenop een berg waar in de winter wrs geskied kan worden. Opzet kantoortje zit een jongen en hij weet van mijn komst. Hij schrijft keurig een rekening van 12 Europa uit. Hij leidt me door de skihut en legt uit dat het eten vanavond wordt gebracht. Ik ben zo moe dat ik niet eens meer kan bedenken wat ik moet doen. Na een uur trek ik een beetje bij en weet nu heel zeker dat ik niet meer dan maximaal 25 km moet gaan lopen. En met de komende bergen en andere collen al helemaal niet. Met ruim 44.000 stappen op de teller x 40 cm is het te veel voorbij. De slechte hellingen met klimkeien en losse stenen waren er debet aan, denk ik. Dan maar een paar kilometer in de auto. De vrouw van de dikhuiden heeft gisteren aangegeven dat als ik het voor 7 uur niet zou halen, ik haar moest bellen dan zou ze mij komen halen. Nou het is even anders gegaan. Het zij zo. Douchje en waste en improviseren te genieten van mijn plekje op de berg. Maar het lukt me niet. Het lopen ging zo lekker en dan toch lukt het niet. Ik probeer het los te laten het is niet anders. Het eten wordt kant en klaar met kippenpoten gebracht. Inclusief het ontbijt (koffie in een kannetje, kan zo in de magnetron) en de lunch voor morgen. En dat voor nu maar 20 Euro. Zelfs een kannetje wijn zit erbij. Het is toch fantastisch? De kippenpoten heb ik uitgezet in de natuur. De rest is erg lekker. Ook de appeltaart met vanillesaus gaat er in als warme appeltaart met vanillesaus. Daarna even broertje bellen zo tussen de verjaarsvisite door. Daarna maar eens alle achterstallige foto's online zetten want de wifi werkt uitstekend. De afwas doen en verslagje van vandaag schrijven. Het wordt al wat donker en ik wil naar bed, ben bekaf. Morgen gelukkig maar 18 km. Dus lekker kalm an. Slaap lekker!