dag 76: van Notre Dame l'Hermitage naar col de Bea

Zondag 29 juni.
De 75e dag van Notre Dame l'Hermitage naar Col de Beal.
Slecht geslapen. Het slaapdrankje is op rantsoen want bijna op. Zo ongeveer om het uur wakker en dat maakt alleen maar moeier. Om 7.00 uur dan ook maar meteen uit bed. Om 8.00 uur is er voor mij gedekt in de eetzaal. De non die nog even wat warme broodjes met sukade komt brengen is als een schim. Ze beweegt zonder geluid en ze zegt niets. Nadat ze de keuken heeft afgesloten is het muisstil. Er hangt een dikke mist boven de berg waar ik zo naar toe moet ik ben te moe om te eten en met flink wat koffie spoel ik een stukje stokbrood weg. Het broodje met warme sukade ruikt misselijkmakend op de vroege ochtend. Jammer, ze heeft er vast haar best op gedaan. Als ik weer naar boven loop hoor ik de nonnen zingen in de kapel en om 8.20 uur loop ik het brede bospad op wat ik gisteren ook liep naar de pelgrimskapel. Ik neem even een kijkje op het kleine kerkhof. Het is er sober en er liggen niet veel mensen. Wel veel mannen die abt zijn geweest of zo. En dat voor een nonnenklooster. Al snel na het kerkhof wordt de brede laan weer een klimpartij met rotsen en boomwortels. Ik mag niet klagen, het is droog. En dan kom ik op hetzelfde veldje uit waar ik gisteren ook op uitkwam en toen dacht dat ik er al was. Op de kaart staat de GR3 niet voor de 2e keer aangegeven. Ik begrijp er niks van. Na een uur klimmen wordt het gelukkig ook weer dalen. Ook nu weer hele bomen over het pad waardoor ik er weer in buikligging overheen moet. Het is vooral erg modderig en binnen de kortste keren heb ik modderklompen aan mijn schoenen. Chamba is een klein dorpje waar erg waakse honden achter me aan rennen om vervolgens door krijsende vrouwen teruggeroepen te worden. Ik verheug me op het uitzicht van col de Loge. Onverwachts neemt de GR3 een piepklein paadje in Chamba binnendoor. Het ziet eruit of het heel lang geleden is dat er iemand heeft gelopen; het is bijna dichtgegroeid. En het is gruwelijk nat en drassig. En langzaam voel ik het water mijn rechterschoen binnenlopen. Het is zoveel dat het gewoon sopt. Vast gisteren lekgelopen op die scherpe rotsen. Straks maar de schade opnemen, col de Loge is niet ver meer. Om half 12 ben ik er dan. Het is een troosteloos verlaten ski-oord. Geen markering, geen bordje met "gefeliciteerd dat u dit hoogtepunt hebt gehaald". Het zonnetje is het inmiddels gelukt om door de wolken te breken en ik neem de schade aan mijn schoen eens op. Er zit inderdaad een openingetje bij mijn kleine teen. De binnenkant van de hak is totaal versleten. Ik ben toe aan nieuwe schoenen. Ik hoop dat ik er Le Puy en Velay mee kan halen. Als het droogblijft moet dat lukken. Ik probeer een en ander wat in de zon te laten drogen. Maar als de wolken terugkomen heb ik het gewoon koud. Een thermometer geeft aan dat het krap aan 11 graden is. Dus na een hapje en drankje doe ik droge sokken aan en weer op stap de volgende en laatste col is nog 8 km lopen. Dan kom ik mooi op tijd aan. Ik ben nog geen 10 minuten weer op pad of het regent. Het is niet veel maar genoeg om nat te worden. Dus maar weer onder de cape. De regen lijkt muggepies. De cape blijft in de aanslag. Nog een beetje klimmen en klauteren maar eigenlijk valt het wel mee in vergelijking met gisteren. De aanwijzingen zijn goed te volgen. Totdat ik een draad over moet naar een weiland met koeien. Ik zie nog 1 markering en dan houdt het op. In de verte zie ik een soort van zendmast zoals ik die ook bij de vorige col zag. Daar zal ik dan wel heen moeten. Plots zit ik in een dikke mist en begint het weer te regenen. Ik kan niet zien waar ik loop of waar ik heen ga. Mijn phone heeft geen enkel bereik. Ik probeer terug toegaan naar het draad waar ik overheen ging maar in de mist zie ik niks en weet ik ook niet waar ik ongeveer ben. Jankend en half struikelend lijk ik rondjes te lopen. Nergens zie ik de koeien waar ik langsliep, dat kan ook niet want daarvoor is de mist te dik. Dan ineens wel bereik op de phone. Ik ben niet ver van het pad af maar om er op terug te komen is niet makkelijk. Er is niks te zien dan heide, koeievlaaien en half opgegeten kleine boompjes. Even plotseling als de mist kwam, is het ook weer weg en zie ik 2 mensen over een hekje klimmen. Ik zwaai naar ze maar ze reageren niet. Wanneer we dichter bij elkaar zijn zeg ik dat ik verdwaald ben. De man maakt excuses want hij spreekt geen Frans. Het stel komt uit Tsjechië en zijn van Col du Beal komen lopen. De man zegt dat het nog geen 200 meter is. Helemaal blij loop ik verder; de weg geeft je echt dat wat je nodig hebt. Ik prop nog snel de regencape terug en zet er flink de pas in. Ik hoor donderen achter mij en er ontwikkelt zich een enorme bui. De twee Tsjechen lijken er niet van onder de indruk want ze staan rustig foto's te maken van koeien. Ik moet nog 1 km bergop en dan moet ik een zijn. En inderdaad ik zie de zendmast. Wat gaat een mens rare rondjes lopen als toe niet weet waar die is en niet kan zien waar die naar toemoet. Het onweer wordt heviger en weer zet ik het op een rennen. Het lukt me niet om de regen voor te zijn. Met een oud regenkeepje dat ergens ingepropt zit probeer ik de laatste honderd meters te overbruggen. Het knalt om mij heen van het onweer. En dan zie ik de gite. Het lijkt er druk want er staan veel auto's. Druipend van het regenwater ren ik de eerste de beste deur naar binnen. Daar zitten mensen te eten en ik wordt bekeken als een buitenaards wezen. Een broodmagere vrouw vraagt wat ik wil. Ze knikt instemmend maar moet eerst nog een bestelling doen. Ik sta een kwartier te druipen en te koukleumen. Maar dan neemt ze me mee naar de gite. Een grote groep is vanmorgen net vertrokken en er is nog niets opgeruimd. Ik vind het prima, ik wil mijn natte kleren en vooral mijn schoenen uit. De slaapzaal die er het friste uitziet is voor mij. Ik kan kiezen uit het lekkerste bed. Vannacht ben ik alleen op de berg, het echtpaar dat de boel bestiert woont hier niet. Ze vraagt of ik morgen naar Saint-Antheme ga lopen. Ze zegt dat het 39 km is. De eerste 5 km is stijgend, daarna is het alleen maar dalend. 39 km is veel te ver voor mij. Maar volgens mij klopt die 39 km helemaal niet. Het is 8 uur lopen en grotendeels berg af. Ik denk dat ik het ga doen. Het zijn verharde wegen en dat scheelt ook weer.
Het lijkt dat ik goed Internet bereik heb maar wanneer er een regenbui opkomt is het bereik weg. Opkomende buien lijken op of er iemand vuurtje aan het stoken is en voor je het weet is er een dikke mist dat je geen hand meer voor ogen ziet. En dat gaat in en heel rap tempo. Het blijft een raar fenomeen.
Ik heb alle tijd voor het verslag van gisteren en vandaag. Om 19.00 uur is het diner. Ik probeer het verschillende keren online te zetten maar het lukt niet en als ik dan naar buiten kijk, hangt er weer een bui. Ik hoop dat het morgen beter is en dat er geen mist is.
Het restaurant is zo goed als leeg. Er zit een plaatselijk clubje of zo. En als ik binnenkom praten ze meteen over Santiago en de vele mensen die er naar toe lopen. Het zal wel een soort dialect zijn want ik kan alleen sommige woorden begrijpen. Ik krijg het ontbijt voor morgen mee. En als ik nu betaal kan ik morgen de sleutel op de koelkast leggen. Nu maar hopen dat er morgen niet al te veel mist is. Christien, de vrouw van de gite, wil wel even voor me rondbellen en regelt na 2 telefoontjes een slaapplaats. De man van de slaapplaatsen zegt dat het maar 28 km is. Ik weet het niet meer. Ik zal wel zien. Het clubje aan de bar is zeer geïnteresseerd in mijn tocht er worden foto's gemaakt van van mijn credential en de boekjes worden van voor naar achter doorgenomen. We mogen gewoon aan de bar roken en de sterke drank wordt fors ingenomen. Vriendelijke mensen. Christien belt nog even iemand voor de voetbaluitslagen nederland-mexico en ze staan voor na een penalty. De mannen aan de bar denken dat Nederland wereldkampioen wordt. Het zou leuk zijn maar voor mij betekent het niets. Tegen half 9 ga ik terug naar de gite en probeer helder te krijgen hoeveel km het nu eigenlijk is voor morgen maar het bereik is weer erg slecht. Alleen appjes komen binnen maar de route planner doet helemaal niets. Vanavond maar slaapdrankje gedaan. Wil wel weer eens goed slapen. Ik krijg nog mee dat Nederland uiteindelijk heeft gewonnen. Das mooi dan kunnen we rustig gaan slapen. Welterusten.