dag 77: van Col du Beal naar Saint Antheme

Maandag 30 juni. Van Col du Beal naar Saint Antheme.
Heerlijk geslapen. Maar 2x wakker geweest. Ik heb nog geprobeerd om de schoen met ductape te maken. Om half 9 op stap en meteen de hellingen waar ik sinds gisteravond tegenaan kijk. Het valt nog mee. Na 10 minuten lopen ïs de tape alweer van mijn schoen en loopt het water weer naar binnen. Hopen dat er vanavond in Saint Antheme een goeie schoenenzaak is anders moet ik maar iets proberen met bisonkit of zo. Ik weet het anders ook niet. Het stijgen gaat gestaag en soms loop ik in de wolken die even snel komen als dat ze vertrekken. Bij een markering is het pad van de GR3 afgesloten. Ik zoek op mijn phone en kies de route van de phone. Die daalt lekker. Tot ik bij een oud boerderijtje kom waar de man zijn auto het hele pad verspert. Hij zegt dat er verderop helemaal geen pad meer is en dat ik terug moet omhoog tot de militaire basis. Ik zou zo langs het hek omhoog kunnen lopen, aldus de man. Nou gelukkig staat er een hek want de hellingen is zo steil dat ik het hek gebruik als trapleuning om me omhoog te trekken. Al snel zie ik de satelliettorens van de Franse defensie. Ze staan binnen een stevig hek. Ik moet ergens een opening vinden om over het schrikdraad te kunnen die de toegangsweg afschermt. Snel gevonden maar hoe kruip je elegant met rugzak onder stroomdraad door? niet dus. Ik volg intussen de GR3 weer en weet niet meer welke col ik nu wel of niet gehad heb. Wat ik wel weet is dat ik prachtige vergezichten zie van dorpjes in de zon terwijl ik boven in een frisse wind loop en soms zelfs in de laaghangende wolken. De natuur is prachtig. Hier en daar ontsiert met van die skiliften en zo, die als dode beesten aan hun station hangen tot het weer winter wordt. Ik ga van de ene heuvel naar de ander, er komt geen eind aan. Tot ik een weiland in moet en weg zijn weer de markeringen. Een paar honderd meter verderop komt een man aanlopen. Hij heeft visgerei bij zich. Hij weet dat ik de bergkam opmoet. De bergkam komt uit op bergweiden met loslopende koeien die al helemaal gewend zijn aan vreemdelingen met rugzakken. Ze kijken amper op of om. Zelfs niet als jonge kalveren aan de andere kant van het pad lopen. Verderop een kudde koeien met een joekel van een stier. Dit vind ik toch wat minder prettig en zet de sokken er stevig in. Verderop zie ik een mountainbiker aankomen. Gelukkig ik ben in iedergeval niet alleen hier. En ik zie ook een draad die het einde van de weide aangeven. Eenmaal achter het draad durf ik wel een foto te maken. Ik wil pauze houden bij een col met een klein restaurant. Maar als ik daar tegen 1 uur aankom, is het er uitgestorven. Het is immers maandag. Op het terras doe ik lunchen en droge sokken aan. Vanaf nu zal ik er voor moeten zorgen dat ik alleen maar op droge wegen loop.
Er hangt een dikke wolk boven de col maar diep in het dal schijnt volop de zon. Het is zover weg dat het niet vast te leggen is met de camera. Het is wel een prachtig gezicht. Als ik weer opgepakt heb, schijnt ook boven plotseling de zon. Dat kan ik wel gebruiken want ik heb het gewoon koud. Even flink warm lopen dan maar. En dan gaat de route toch ineens een pad in. Nu naar hopen dat het een droog pad is. Het gras is in iedereen droog. Plots sta ik oog in oog met een koe. Die dus gewoon losloopt. De koe is bang voor mij want ze rent telkens stukjes vooruit op het smalle pad. Tot zij overdwars gaat staan en niet van zin lijkt om die stand te veranderen. Dan kruip ik wel over het draad en ga met een grote boog achter haar langs. Het werkt maar intussen is mijn regenhoes wel aan het prikkeldraad blijven hangen.
Gelukkig maar een klein gaatje, dat kunnen de druppels nooit vinden. Het is een mooi pad, midden door kleine gehuchtjes en voortdurend langs riviertjes met watervalletjes. Ineens hoor ik een raar soort hoge piep. Een tweede piep probeert qua snelheid de andere piep in te halen. Blijkt het een motortje te zijn met daaraan een grote rode tas. Ik denk dat het een soort kabelbaaninspectie is. Het lopen op de gewone weg gaat moeizamer dan ik dacht. Mijn weke voeten van het water vinden het in ieder geval niet prettig. Ik loop door een omgeving waar veel aan bosbouw gedaan wordt. De huizen zijn er groot en goed onderhouden voor Franse begrippen. Tegen 4 uur ben ik dan toch in Saint Antheme. Geen flauw idee waar ik moet wezen dus eerst maar eens pauze bij de toeristenkiosk die natuurlijk gesloten is omdat het maandag is. Ik schiet een vrouw aan en die weet waar ik moet zijn want ze kent de eigenaar goed. Als ik bij het gebouw aankom, blijkt het een hotel te zijn die ook in mijn routeboekje genoemd wordt. Dat kan hem dus niet zijn. Ik loop terug naar de toeristenkiosk en vraag een man waar ik moet wezen. Beide adressen in mijn gids zijn van dezelfde eigenaar. In het hotel zit een man achter een tafel in een restaurant waarvan de tafels bont versiert zijn met gekleurde servetten. Ongeïnteresseerd sloft hij weg om de sleutel op te halen.
Ik krijg de pelgrimskamer. Die lijken en masse telkens geen uitzicht te hebben wanneer ze onderdeel zijn van een hotel. Ik laat de douche dit keer maar achterwege en de was is minimaal. Daarna een wandelingetje door het dorp. Alles is gesloten want het is maandag. Op de deur van de supermarkt staat expliciet vermeldt dat ze zondagmiddag ook gesloten zijn. Er is zowaar een begrafeniswinkel en een winkel met kunst. Alle overige winkelpanden staan leeg maar al met al lijkt het in het verleden een flinke regionale functie gehad te hebben want het dorp zelf is niet groot. De straten bestaan uit lapwerk van overgebleven teer dat telkens ergens in een gat gestopt is. Jammer. Wanneer ik terug kom staat een oudere vrouw mij argwanend te volgen. Zij blijkt ook in het hotel te werken. Wanneer ik vraag of het mogelijk is om geen vlees tijdens het diner te eten kijkt ze alsof ik een onfatsoenlijke vraag stel. Maar het kan wel. Het diner is om half 8. Ik zit keurig om half 8 aan tafel. De ongeïnteresseerde man vanmiddag sloft heen en weer in de keuken. Hij vraagt of het goed is dat er nog iemand mee eet. Het is ook een wandelaarster. Het blijkt de vrouw te zijn die mij vanmiddag de weg wees naar het hotel en er zo vol lof over sprak.
Ze wandelt veel in de omgeving en maakt dan natuurfoto's. We krijgen een voorgerecht in een klein schaaltje dat nog het meest weg heeft van een wat dunne ragout. Het is vreselijk zout en er zitten ondefinieerbare ingrediënten in. Ik vind het niet lekker en krijg ineens het vermoeden dat het zomaar kikkerbillen zouden kunnen zijn maar dan onherkenbaar. Gelukkig is er wijn om het weg te spoelen. De vrouw tegenover mij vindt het ook niet lekker en laat het merendeel staan. Gelukkig heb ik het al op. In de keuken gaat met regelmaat het piepje van de magnetron en de man blijft heen en weer sloffen. Dan komt er via op tafel en een schaal met aardappelen waar tomaten en wortels doorheen zijn gekookt. Die zijn wel lekker maar de vis is zo taai en droog dat ie ook met wijn bijna niet weg te krijgen is. Het dessert is een stuk gebak van kersen. Ook deze is erg hard en is met de bijgevoegde lepel nauwelijks te eten. Het lijkt wel of het nog uit de vriezer moest komen en in de magnetron is ontdooit en uitgedroogd. Echt een in elkaar geflanste maaltijd. Het kost dan ook amper wat. Daarna lekker naar bed. Even flink de voeten in de Gehwohl want je weet maar nooit wat voor weer het morgen wordt en hoe nat de voeten zullen worden. Ik heb besloten om 21 km naar Apinac te lopen over de gewone weg. Die zijn minder steil en hopelijk droog. Slaap lekker!