dag 82: rustdag in Le Puy en Velay

Zaterdag 5 juli: rustdag in Le Puy en Velay.
Het laatste druppeltje slaapdronken deed wonderen. Heb van 22.00 tot 05.00 uur geslapen. Oordoppen in want Fransen maken geluiden uit alle lichaamsopeningen die ze hebben. Om 6.00 uur begint het opstaanritueel van iedereen die vandaag vertrekt. Veel rits- en plastic geluiden, gezucht, gesteun en ochtendscheten. Echtparen die elkaar en hun bagage inspecteren en herverdelen. Waarom moet dat allemaal op de slaapzaal? Om 7.00 uur wil iedereen bij de pelgrimszegen zijn dus het is al snel weer rustig. Ik val weer in slaap en om 8.00 uur ga ik er ook maar eens uit. Ik kom de drukke hospita op de gang al tegen en die houdt een heel verhaal over het ontbijt en dat de refugio van 10 tot 15 gesloten is en ik me dus moet zien te vermaken. Als ik beneden kom is de andere hospita er ook weer en die wil me meteen aan het brood hebben. Gisteren werd mij gezegd dat ik tot 10.00 uur kon ontbijten. Maar vandaag denken ze daar blijkbaar anders over. Ik wil eerst mijn koffie met sigaretje en hoor de hospita tegen de mannelijke hospita (hospes?) zeggen dat ik snel moet komen eten want nu weet ze niet welke confiture al in de koelkast kan. Dus komt ze me halen van de binnenplaats. Het is nog maar net 9.00 uur. Stelletje autisten. Ze hebben gisteren toch zelf gezegd dat ik kon eten tot 10.00 uur? Of heb ik nu autistische trekken? De hospita met een beetje Engels begint over het roken dat dat zo slecht is. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik maak haar duidelijk dat ik geen beesten vermoord om vlees te kunnen eten, ik betaal keurig belasting, ik drink zelden te veel, heb geen strafblad, scheid keurig mijn afval en krijg nooit een bekeuring. Laat mij lekker roken! Zo das klaar voorlopig. 2 dames die het gesprek blijkbaar hebben meegeluisterd vertellen elkaar dat roken niet op de camino thuishoort. Het is niet des pelgrims maar ik zou ze van de trap willen schoppen. De dames begrijpen niets van de camino. De camino is van mij, het is mijn camino. Ik val niemand lastig met mijn roken dus bemoei je met je eigen zaken en doe niet zo arrogant door mij te vertellen wat ik zou moeten doen of laten op mijn camino!
Gelukkig zijn de dames uit het zicht anders hadden ze de volle lading van me gehad. Dit soort dingen moet je me niet flikken in de vroege ochtend. Wanneer ik weer bovenkom is iedereen aan het schoonmaken en de lucht van chloor en Jif vult het trappenhuis. Ik probeer alles mee te nemen dat ik mogelijk nodig zou kunnen hebben tot 15.00 uur en ga op weg naar de Declathon. Met de phone is het makkelijk te vinden. En dan begint het passen en meten. Geen enkel paar zit natuurlijk zo lekker als mijn oude maar ik moet toch iets. Ook de maten wijken af. Ineens heb ik maat 41. Conclusie: op de camino ga je op grotere voet leven. Het prijsverschil tussen de schoenen is erg groot. Ik ga maar voor de duurdere van het meest bekende merk: Iowa. Ik weet het anders ook niet. Het liefst had ik ze nog wat breder gehad aan de voorvoet maar dan moest ik een maat 42 nemen en dat was weer te groot voor mijn steunzolen. Dilemma's, dilemma's. Ik dus met maat 41 naar buiten en ze meteen maar aangedaan om in te lopen. Ze lopen van geen kanten maar het vooruitzicht dat ze ooit eens net zo lekker gaan zitten als mijn oude, geeft moed.
Op mijn dooie gemak wandel ik terug naar het oude centrum. Soms met een mooie uitkijk op het Mariabeeld en de Michel-kerk op de rots. Of een bruidspaar dat zich gewillig in allerlei standen laat zetten door een fotograaf in het stadspark. Er is toevallig markt maar eigenlijk verkopen Afrikaanse kooplui er hun prullaria zoals je dat vaker ziet op toeristen plekken. Moslimvrouwen kopen er hun gewaden en kapsters bieden aan om je haar in kleine vlechtjes te zetten. Van dat alles hoef ik niets dus zoek ik een terrasje voor de lunch en voor een grote bak koffie. Heerlijk! Het is al bijna half 3 als ik maar weer eens opstap. Ik vrees het ergste voor mijn zwakke teen. Misschien vanavond een natte krant in de schoen om op te rekken? Dat maar ff doen. Doe ik er vanavond wel weer droge kranten in.
Ik beklim de trap van de kathedraal nog een keer. Het blijft indrukwekkend. Er wordt nog een keer getrouwd maar dan bij de mairie. De bruid wordt gebracht in een uitgerekte limo. De chauffeur legt ter plekke de rode loper uit. In Frankrijk zijn ze blijkbaar niet zo aan de tijd want een half uur later is de bruid nog steeds bezig om iedereen te zoenen. Ondertussen hebben zich op het plein voor het gemeentehuis allemaal oldtimertjes verzameld. Er loopt een vrouw in middeleeuwse ( kan ook 18e eeuwse zijn) kleding rond. Ik doe vast boodschappen voor vandaag en morgen. Als ik in de refugio terugkom is er een Nederlandse vrouw aangekomen uit Veenendaal. Hè hè eindelijk iemand uit Nederland. Ze laat zich voorlichten over goedkope slaapplaatsen door de mannelijke hospi-dinges. Ze heeft al meerdere camino's gelopen maar dan in Spanje. Haar Spaans is veel beter dan haar Frans
Een gaan vanavond samen eten in de refugio. Ik heb heerlijke aligot gehaald. Ik schrijf vast mijn verslag terwijl Selesta uit Veenendaal nog even wat foto's schiet in de stad. Daarna lekker buiten zitten kletsen onder het genot van een rode wijn. Tegen 21.00 uur ook maar eens eten en mijn aligot is verrukkelijk maar die van Guy is zoveel beter! We zijn net klaar met eten als een andere pelgrim binnenkomt en vertelt dat er een prachtig concert is op de trappen van de kathedraal. Samen met Anne-Marie van de refusio lopen we er snel heen. Op de trappen heeft zich een grote groep mensen verzameld en een band. Een pastoor (jeetje wat een knappe vent) vertelt over het ontstaan van de kerk, de symbolen en zijn deel wordt telkens afgesloten met een gedicht dat prachtig wordt voorgedragen. Aansluitend speelt de band een nummer. Na elke sessie gaat het hele gezelschap een etage hoger tot we in de kathedraal zijn en daar een rondgang maken. De kerk is schaars verlicht en dat maakt van het geheel iets moois. Niks zwaar gedoe over geloof naar een lichte touch is er wel. De gedichten zijn prachtig. Vooral het verhaal de pelgrim; zijn vreugde, zijn angsten, zijn vallen, zijn opstaan. Zijn winsten en verliezen, zijn tranen, zijn honger, zijn lijden. Het is zo mooi verwoord in het Frans en wordt daarna als muziek weergegeven door een klarinet en een gitaar. Echt kippenvel!
De uitleg over het raam waardoor altijd daglicht lijkt te schijnen, ook in de nacht. Ontluisterend!
Het loopt al tegen 23.00 uur als We weer buitenstaanders in een stikdonker en doodstil stadje. We lopen stil Door de smalle straatjes en ik zie pelgrims van eeuwen geleden in hoeken en gaten liggen slapen. Ik waan me eeuwen terug. De stilte wordt verstoord als We de refusio naderen. De andere hospita heeft de ramen van de ontvangstruimte opengezet en niet met veel theater maakt ze ons duidelijk dat we stil moeten zijn want op de 2e verdieping liggen er al wat te slapen. Ze doet zo druk dat ze op de 2e verdieping ondertussen wel wakker moeten zijn. Ik neem afscheid van Selesta. Het was een warme ontmoeting, kort maar waardevol. Selesta is er van overtuigt dat we elkaar weer tegen zullen komen. Ik ook. Zij gaan aan morgenvroeg de pelgrimeren halen en weer op pad. Ik blijf nog een dagje/nachtje.