dag 83: rustdag in Le Puy en Velay

Zondag 6 juli: rustdag in Le Puy en Velay
Het duurde even voor ik gisteravond in slaap ben gevallen en natuurlijk gelijk wakker met de vertrekkers. Een paar keer vriendelijk gevraagd of het wat stiller kon wat me niet in dank werd afgenomen. Vooral de Françaises vinden dat ze alle recht hebben om luid en duidelijk hun theatrale verhaal te doen of anderen daar nu last van hebben of niet. En dan commentaar leveren buiten het zicht vind ik laf. Gelukkig zijn ze allemaal tegen kwart voor 7 vertrokken voor de mis met pelgrimszegen. Ik doezel nog even door maar ben tegen 8 uur ook beneden. Op mijn dooie gemak kan ik mijn dingetje doen en om 9.00 uur vertrek ik de stad maar in. Het is al warm en de voorspellingen zijn niet best, ook niet voor morgen als ik weer vertrek. Ik besluit de heilige maagd op de rots te gaan aan beklimmen. Onderweg hoor ik een meisjeskoor zingen in de kathedraal. Even kijken. En dan blijkt het een jongetjeskoor te zijn. Jeetje wat zingen die hoog. Het waait enorm op de rots en hoe hoger ik kom, hoe harder het waait. De uitzichten zijn grandioos en niet mooi vast te leggen. Het blijkt dat je helemaal tot op nekhoogte in de maagd kan klimmen maar het ging me een beetje te ver om via de benen van Maria naar boven te klimmen. Maar het beeld is immens. En dan blijkt dat ik gigantische hoogtevrees heb. Op het platform waar een trap gemaakt is waar een knielend beeld staat, durfde ik echt niet op. Heb het ook naar niet gedaan. Ik ben het beeld binnengegaan en geklommen tot aan de voeten. Er zitten kleine raampjes in de jurk en daardoor hoor je de wind rondom het beeld gieren. Het lijkt wel een storm. Als ik bij de voeten ben, vind het wel genoeg. Om 11.00 uur is er een mis in de kathedraal. Een anglicaans choral uit Engeland begeleidt de mis. En dat zijn dus die jongetjes met die gigantische hoge stemmen. De mis is net begonnen als er een hele magere pastoor met een paars kalotje op binnen komt. Hij wordt kussend en omhelzend begroet door de overige celebranten die blij verrast lijken te zijn. De magere pastoor ziet er erg ziek uit. En dat blijkt ook zo te zijn. Hij houdt de preek en vertelt over zijn ziekzijn. Ik begrijp niet helemaal of hij nu ten dode is opgeschreven of dat de medicatie erg goed aanslaat. Na de preek gaat hij weer weg. Het koor zingt prachtig. Het laatste deel van de enorme trap is dichtgeklapt zodat er geen bezoekers de kerk inkomen . Tijdens de communie blijkt dat de kerk hierdoor veel te klein is geworden en dat er wel honderd mensen vanaf de trappen de mis volgen. Het valt me telkens op dat in de Franse missen de kinderen zo'n grote rol spelen. Kinderen van amper 5-6 jaar zijn er al misdienaar, zowel jongens en meisjes. Ze worden veelal door een non begeleidt. Ook is er altijd een kindernevendienst. Tijdens de dienst van de tafel hebben de kinderen hun eigen rol.
Aan het eind van de mis galmt het "Salve Regina" ouderwets door de kerk, zonder orgel, gewoon a capella en iedereen galmt mee. Kippenvel! Een club Amerikanen is ook in Le Puy neergestreken, allen tamelijk bejaard. Maar nog niet zo bejaard dat ze niet zouden begrijpen dat je in de kerk je pet afzet.
Na ruim een uur is de mis afgelopen en is het nog harder gaan waaien. De telefoon doet niets meer dus voicemail bellen lukt ook niet.
Eerst maar eens lunchen. En naast mij strijkt de bejaardenclub met Amerikanen neer. Tijdens hun lunch uiten ze hun ongenoegen over het feit dat ze werden aangesproken op hun petten. Hun mening is dat ze hun pet altijd dragen en dat ze het daarom raar vinden dat ze er op zijn aangesproken. En dat vind ik dan weer raar. Op het terras hebben ze wifi dus kan ik mooi het verslag van gisteren online zetten. Ineens hoor ik de kerkklok 15.00 uur slaan. Oeps, de tijd gaat wel heel snel. Ik wil nog naar de rots met de Michael-kapel. Het is intussen erg warm geworden en zwetend beklim ik de hoge trap. Het kapelletje is echt enorm oud. Prachtige fresco's op de ronde koepels. Een gids vertelt dat er een kruisbeelden uit de 9e eeuw (of zo) gevonden is in een ronde trommel, toen de kapel gebouwd werd. Het kruisbeelden had stoffen kleding aan en dat is allemaal ten toongesteld in het kleine kapelletje. Het stormt buiten en er kraakt van alles om mij heen maar de gids staat er heel rustig bij dus zo'n vaart zal het wel niet lopen. Als ik de kapel uitkom moet ik nog maken dat ik bij beneden kom want iets verderop is de lucht gitzwart. Alsof alle voorspelde onweersbuien voor vandaag zijn samengepropt en zich nu laten gelden. Snel loop ik terug naar de herberg. Waar ik begroet wordt door 4 mensen die tegelijk roepen: trop tard!
Ik begrijp niet goed waarom maar blijkbaar waren er vanmiddag een stel Duitsers en was het handig geweest als ik er geweest was voor het vertalen. Het zal.
Ik probeer mijn phone op te laden en het verslag van vandaag te schrijven. Het onweer is inmiddels losgebarsten en de riolering maakt overuren. Er komen wat nieuwe pelgrims binnen waaronder een Franse jongen die een beetje Nederlands zegt te kunnen. Ondertussen hoost het gewoon en valt af en toe het licht uit om een seconde later weer aan te floepen. Het stroomt binnen met nieuwe gasten. Ondanks dat de refugio niet is volgeboekt worden mensen in deze stromende regen niet opgenomen. Ik vind het een beetje vreemd. Een van deze hospita-dames heeft het koud en wil een kop soep. In die loop van de tijd wordt mij 14x gevraagd of ik ook soep wil. Ik word er helemaal kriegel van. Er komen wat meiden binnen uit Duitsland. Ook hun valt het op hoe hen die soep wordt opgedrongen. Al met al kunnen we er om lachen maar het geeft een beetje weer wat voor dames die hospita's zijn. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn maar toch. Tegen half 9 doe ik die maaltijd maar eens in die magnetron. En voor ik het weet is een van die dames me al voor en staat die magnetron op een halve minuut te ronken. Ze breekt uit in blinde paniek waardoor er ineens 3 hospi-dinges voor die magnetron staan en niemand weet hoe het ding te stoppen. Er blijven mensen binnenkomen en wij genieten met zijn vieren van die maaltijd en die drukte rondom ons. Er komt een stel binnen. Zij hadden gereserveerd en gevraagd of ze bij elkaar konden slapen. En dat was natuurlijk onmogelijk. Ze schrijven zich in (zijn beiden boven die 30) en worden naar de slaapzaal gebracht voor verdere instructies. Na een half uur komen beide weer beneden en hebben besloten toch elders een plek te zoeken zodat in 1 bed kunnen liggen. De 3 hospita's spreken hun ongeloof uit. Mogen ze gratis slapen en dan willen ze het niet. In de stromende regen vertrekken de 2. Volgens mij kan je een boek schrijven met leuke voorvallen, als je als hospitaliseros werkt. Om 21.00 uur vertrekt iedereen wel naar boven en al snel ben ik in diepe slaap.