dag 84: van Le Puy en Vela naar Saint Private d'Al

Maandag 7 juli: van Le Puy en Velay naar Saint Privat d'Allier.
Ik heb de wekker op half 6 gezet maar om 5 uur al klaar wakker. Mooi op tijd voordat iedereen wakker is en geen ruimte meer overblijft voor mijn ding zo dat ik geen last heb van de drukte. Ik gooi alles in die herbergmand en op de tweede overloop naar beneden pak ik op mijn dooie gemak alles in. Om kwart over 6 ben ik klaar en wil naar buiten maar die buitendeur naar de binnenplaats is nog op slot. Ook de deur naar de huiskamer is op slot terwijl er tafeldekgeluiden hoorbaar zijn. De buitendeur mag zowaar open en in de regen doe ik mijn ochtendsigaretje. Die lucht ziet erg donker en dat belooft weinig goeds voor vandaag. Nog voordat het half 7 is roept die mannelijke hospita me al naar binnen en ik mag alvast mijn bakkie koffie maken. Meteen daarna stromen de anderen ook binnen. Om 7.00 uur begint de pelgrimsmis en ineens is iedereen weg. Het is 5 voor 7 en ik moet opschieten wil ik nog op tijd komen. Raar iedereen zit al in de kerk, ik heb ze niet weg zien gaan. Het is een gewone ochtendmis en ik schat dat er zo'n 100 mensen zijn. Na de mis staan we rondom het beeld van die heilige Jacobus. De pastoor vraagt uit welke landen de pelgrims komen. En als enige kom ik deze morgen uit Nederland. De pastoor zegent ons en deelt een medaille uit. Ook krijgt iedereen een plastic rozenkrans en een kaartje met een gebed voor onderweg. De hekken naar de trappen gaan open en eigenlijk is het de bedoeling dat wel allemaal die trappen aflopen maar het regent zo hard dat iedereen nog druk is met regenkleding en van een massaal vertrek is dan ook geen sprake. Ik ben er klaar voor. De regen komt met bakken uit die lucht maar ik ga toch maar op weg. Ik sukkel op mijn nieuwe schoenen achter een groepje aan. Het ziet er niet uit. Allemaal quasimodo's en onherkenbaar voor elkaar. Het regent zoveel dat er een geul water langs de trappen naar beneden loopt en het wordt alleen maar erger. Het eerste stuk is flink stijgen en het groepje valt al snel uit een en ik hobbel in mijn eentje mee. Door het stijgen en zweten loopt het water over mijn rug en na een halfuur kan ik mijn vest wel wringen. Dat ze hier nu nog nooit een oplossing voor gevonden hebben. Als we eenmaal de stad en bijsteden voorbij zijn komen we in een prachtig heuvellandschap en gaan we over kleine paadjes die veranderd zijn in beken. De nieuwe schoenen zijn in iedergeval waterdicht. Die proef hebben ze ruimschoots doorstaan. Een Duits meisje dat meeloopt heeft minder geluk, haar ene schoen is een vergiet. Het is zo jammer dat het regent want die omgeving is prachtig maar die wolken hangen laag en we moeten goed uitkijken waar weer kopen om niet uit te glijden op de glibberige ondergrond. Op sommige plekken is het zo erg dat er sinds gistermiddag allemaal omleidingen zijn neergezet omdat deze paden zijn veranderd in kolkende riviertjes. Het is stil onderweg. Iedereen is verscholen in zijn/haar regenkleding maar als we een gezin met 3 kleine kinderen en een ezel achterop komen zijn de oh's en ah's niet van de lucht. De ezel wil niet en het kleine kind zit er bovenop te bibberen van de kou. Natuurlijk is dit met een ezel leuk naar met 3 van deze kleine kinderen in dit weer is toch wel van een geheel andere orde. Tegen 12 uur komen we een pelgrimsbar tegen. Ik heb wel trek en besluit te stoppen voor dat moment. Misschien niet handig want straks moeten die natte kleren weer aan maar daarna hoef ik nog maar 5 km dus ik zie wel. Het Duitse meisje met kapotte schoen besluit ook te stoppen. Zij loopt haar eerste dag en heeft last van haar knieën. We zitten samen aan de bar en het is een komen en gaan van druipende pelgrims. Een stel grootouders zit er met 2 kleinkinderen te lunchen. Ook zij lopen de camino. Allebei de kinderen dragen een klein rugzakje waarop een schelp genaaid is die bijna groter is dan die rugzakjes. Hoe jong begin je? De bar is drijfnat en de ramen dichtbeslagen. De verwarming is uit en de barman doet goede zaken. op tv is het journaal dat meldt dat op de grens België/Frankrijk noodweer is geweest met flinke hagelstenen en bomen die omgewaaid zijn. Er is veel schade. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn al niet veel beter. Het duitse meisje vertelt dat ze werkzaam is als pastor in een gemeente en ook als pastor is van een school. Ze lijkt me nog zo jong. Al pratende ontdekken we dat ons beider vak veel raakvlakken heeft, vooral op het vlak zoals wij allebei ons vak beleven . Leuk! Ik had graag nog met haar verder gekletst maar zij blijft in de gite die bij de bar hoort slapen en ik heb een bed gereserveerd in Saint Privat d'Allier. Op de radar zie ik dat het rond 14.00 uur droog zal zijn. Maar om kwart over 1 ben ik wel klaar en dan miezert het nog een beetje. Het valt me mee hoe vervelend het voelt met de natte kleren en mijn voeten houden het ook goed in die nieuwe schoenen. We lopen in een soort trein richting Saint Privat d'Allier. Telkens plukjes wezens met enorme bulten op hun rug, dan weer lopers alleen. Het is druk in Saint Privat met zoekende pelgrims naar hun gereserveerde slaapplaatsen of die op de bonnefooi zijn gegaan. Ik moet nog anderhalve kilometer. En dan is het ineens droog. Deze laatste anderhalf kilometer is prachtig. Over een pad met keien dat nu veranderd is in een wilde beek. Heerlijk alleen, niemand om me heen. Waar ik slaap is een gehucht met 3 huizen. Het heet Combriaux. Het heeft geen huisnummers alleen een postcode. De post wordt dan ook op een centrale plek in de bussen gedaan. Ik bel aan maar er wordt niet open gedaan. Intussen kijk ik prachtig neer op Saint Privat. Wat een heerlijke plek hebben deze mensen. Van de overkant komt een oudere man aanlopen om zijn vuilnis in die centrale containers te doen. Hij vraagt of hij kan helpen en voor ik het weet loopt hij terug naar huis om te bellen maar dan gaat alsnog de deur open. Een kleine Engels sprekende man heet mij welkom en bedankt de man van de overkant. Een warm welkom met koffie aan die keukentafel. Die man, Elfed, is van oorsprong een inwoner van Wales. Zeg nooit dat hij uit Engeland komt want dat zou hetzelfde zijn als dat hij mij een Duitser zou noemen. Hij is getrouwd met een Française, Pascale. 9 jaar geleden zijn ze met het gezin geëmigreerd naar Frankrijk. Die oudste zoon studeert in Oxford maar is nu voor vakantie in Frankrijk. Elfed is handelaar in antiek maar heeft vorig jaar al zijn voorraad verkocht toen hij dit oude huis kocht en het helemaal heeft opgeknapt. De hele bovenverdieping is tot gite-d'etap gemaakt. In totaal 12 slaapplaatsen voor mensen op de camino die letterlijk langs zijn huis loopt. Ik kan morgenvroeg gewoon op dezelfde weg weer verder. Pascale is vorige week 50 geworden en werkt bij een onderwijsinstelling of zo iets. We zitten wel 2 uur heerlijk te kletsen over van alles. Ik mag bepalen wat er gegeten wordt en hoelaat. Heerlijke plek dit. De slaapplaatsen zijn geweldig, de bedden erg goed. Ik ga naar eens douchen. Het is wel oppassen want die hanebalken zitten erg laag. De route voor morgen is maar 19 km maar het is erg veel klimmen en dalen dus laat ik het naar zo. Er zijn genoeg slaapmogelijkheden dus ik ga niet reserveren. Tegen 20.00 uur een heerlijke maaltijd met de specialiteit van deze streek: hele kleine erwtjes, ik kan nu even niet op de naam komen. We blijven nog lang nazitten maar om 22.30 uur en de nodige wijn, is het voor mij die hoogste tijd om naar bed te gaan. En ik val als een blok in slaap.