dag 101: van Cahors naar Escayrac

Vrijdag 1 augustus van Cahors naar Escayrac.
Kreeg gisteravond om even over 22.00 uur alsnog een kamergenote. Ze deed heel stil en ik heb haar niet meer gehoord. Tot 4.00 uur, toen begon ze enorm te snurken. Als ik even kuchte was ze voor een half uurtje stil. Om 6.00 uur op. Kamergenote heeft de vloer naar de deur geheel in gebruik dus ik moet wel een klein lampje aandoen in de afgeschermde ruimte van de kamer waar de wastafel is. Nou dat stelt mevrouw niet op prijs. Luid en duidelijk maakt ze dit kenbaar. Ik geef haar terug dat ze de halve nacht heeft liggen snurken. Ook daar heeft ze een weerwoord op maar dat begrijp ik niet.
René en Muriel zitten ook beneden te ontbijten. Muriel gaat vandaag naar huis. René komt uit Canada (Quebec) en loopt naar Santiago. Hij is Franstalig maar het klinkt alsof hij uit Ierland komt. Zijn accent is voor mij onverstaanbaar. Om 7 uur sta ik buiten. Het is heerlijk fris. Een vrouw met een kleine rugzak staat ook buiten. We lopen samen op. Ze heeft die route al vaker gelopen. Nu loopt ze hem voor "een project van een vriend" zoals zij het omschrijft. Ze weet de weg en binnen 5 minuten zijn we over de mooie brug. Op een van de poorten zit de duivel. De brug heet daarom ook "Le pont diable". Het eerste stuk is steil omhoog soms zijn er traptreden aangelegd om het steile te breken. Gelukkig is het niet voor lang. De vrouw loopt erg langzaam en stoort zich enorm aan het afval dat langs die weg ligt en drukt het dan ook met haar stok onder het zand zodat het niet meer zichtbaar is. Ze vertelt een moeilijk leven te hebben en af en toe naar een psychiatrisch hospitaal gaat. Ze zal vandaag niet verlopen want ze heeft problemen met haar heup. Bij een pelgrimsgite met een overzicht van de hoogtverschillen geeft ze het advies om te overnachten in een klein maar erg rustig en fijn klooster. Ze wil wel even voor me bellen. Ik geef aan dat mijn tempo hoger ligt dan dat van haar. Ze heeft alle begrip en ik zet de sokken erin. En dan kom ik René ineens achterop. Vreemd hij is mij niet voorbijgegaan en toen ik wegging was hij nog aan het ontbijten. Hij heeft een telefoon geleend omdat de zijne het niet doet. Hij regelt net een slaapplaats in hetzelfde klooster als waar ik slaap. Samen lopen we op. Het tempo van René ligt hoog maar ik vind het wel prettig. We komen de eerste velden met zonnebloemen tegen. Pelgrims hebben er grappige gezichtjes in gemaakt. Ik schrijf dit verslag weer veel te laat want ik ben veel indrukken al weer kwijt. In Lascabane moeten we van de route afwijken om naar het klooster te gaan. We vragen een man die juist van zijn tuintje afkomt. Heel beslist wijst hij ons de richting maar even later komt hij ons achterop en wijst een stuk verder. Volgens mijn telefoon moeten we de eerste richting hebben maar ik kan het niet meer terughalen want ineens is er geen internet meer. René houdt een witte bestelauto met zwaailichten aan. We moeten verder het dorp uit en de borden volgen. Het klopt inderdaad maar het is een klere-eind berg op in de hitte. Het is drukkend warm. Die witte auto net zwaaien komt ons weer achterop om die weg vrij te maken voor een enorme haksel. Het oogstseizoen is in volle gang Na veel haarspeldbochten en gissingen welk groot gebouw in de verte het zal zijn komen we bij een heel klein paadje waar ik met mijn rugzak bukkend doorheen moet. Het brengt ons aan de achterkant van een redelijk nieuw gebouw. Achter een deur ligt een prachtige tuin en onder het afdak zit een man groente te snijden. Hij heet Patrick en is de hospitaliseros. Vriendelijke vrolijke man. Het is half 3 en officieel gaat de accueil pas om 3 uur open maar hij vindt het geen probleem. We krijgen heerlijk koele limonade aangeboden en we kunnen nog kiezen uit een stuk of 6 smaken. Hij brengt ons naar boven waar mooie kamertjes zijn met voorzieningen op de gang. Het is er keurig en heerlijk schoon. Na de douche en de was, trekt de zon weg. Ik wandel door de tuin net grote lavendelstruiken. Ze ruiken heerlijk. De pelgrims druppelen binnen en Patrick geeft aan dat er onweer komt. En inderdaad begint het in de verte al te rommelen. En even later komt de regen met bakken uit de lucht en knalt het onweer los. Een zuster van het klooster komt een praatje maken met Patrick. Ze heeft lichtblauwe kleding met een donkerblauwe hoofdbedekking. Patrick krijgt veel telefoontjes van pelgrims in noodweer onderweg. Hij moet telkens "nee" verkopen. Het onweert enorm en de ene klap op de andere volgt. Ik moet er niet aandenken dat ik nog onderweg zou zijn. Een aantal pelgrims komt nog binnen en druipen van de regen. En dan zie ik ineens Marion binnenkomen. Ook zij heeft midden in het onweer gezeten. De zusters hebben voor haar een uitzondering gemaakt. Ze mag als 9e gast op de gang slapen. In allerijl wordt er een slaapplekje gecreëerd voor haar. In het klooster wonen nog maar 3 zusters en het klooster bestaat zo'n 50 jaar. Het heeft veel weg van een oude boerderij die verbouwd is. Het pelgrimsonderkomen oogt nog erg nieuw. Het is er zo rustig en heerlijk stil, ik zou er wel vakantie willen houden.
Om 18.00 uur is de vesper in de kapel. De kapel is provisorisch en erg simpel. 2 zusters in het wit gekleed komen met de hond naar de kapel. Hij is het helemaal gewend en ligt rustig tussen de stoelen. Deze 3e zuster komt blijkbaar niet opdagen dus beginnen we zonder haar. En het heeft een wat zielige vertoning: 2 oude besjes die nog amper kunnen zingen in volle aanbidding. De oudste zuster zet de toon in met een mondorgeltje. Waarom weet ik niet want ze blaast lager dan dat ze zingt en de tweede zuster kan er helemaal niet bij. En toch heeft het wel wat.
Na de vesper gaan we aan tafel. Er zijn ook 2 Franse meisjes. ( Victoire en Isabelle). Ze spreken ook Engels en dat is wel net zo prettig. Het valt me op dat Fransen in de leeftijdscategorie 30-40 jaar geen Engels spreken. De ouderen kunnen het gewoon niet en voor die 30-40 jarigen lijkt het een kwestie van niet willen of misschien wel niet kunnen of durven. En ja hoor er staat weer kip op het menu, ik had al zo'n vermoeden. Gelukkig is er ook macaroni en daar probeer ik extra van te eten. We doen gezamenlijk de afwas. De 2 jonge meiden doen dit in rap tempo maar de overigen staan uitgebreid te kletsen en aaien wat met een theedoek over een bord. Kan ik het 3x zo snel en ze lopen gewoon in de weg. Geen initiatief in het schoonmaken van het gasfornuis of het aanrecht. Stelletje viespeuken! De zusters komen nog even groeten en worden uitgebreid bedankt voor het extra bed in de gang. Om half 10 is iedereen boven en een heerlijk rustige en koele nacht volgt. Wat een heerlijke plek is dit. Ik kan het iedereen aanraden!