dag 100: van Varaire naar Cahors

Donderdag 31 juli: van Varaire naar Cahors.
Om 6.00 uur op want ik heb om kwart voor 7 het ontbijt besteld. Staat de hele tent gelijk met mij op. Gelukkig is er voldoende ruimte voor mijn eigen plekje en iets voor 7 zit ik aan het ontbijt met hollands brood en echte koffie. Om kwart over 7 met zijn allen op pad en het tempo zit er goed in. De paden lekker glad en dat loopt een stuk lekkerder dan die losse hobbelstenen. Nog steeds lopen we over schapenkeutels over ommuurde weggetjes en worden telkens welkom geheten door een orkest van cycladen. In kolonne achter elkaar aan, de fransen weer druk met elkaar in gesprek. Het is mijn 100ste loopdag en ik word van alle kanten gefeliciteerd. Ik loop lekker. De hak heb ik keurig afgeplakt en ik voel er niets van. Het is lekker loopweer maar het wordt steeds warmer. Vroeg in de ochtend in je t-shirt lopen, heerlijk toch? Naarmate het pad onder mijn voeten doorschuift wordt de ondergrond weer steeds onregelmatiger en daardoor gevoeliger voor de voeten. Aan het eind van een bos staan een aantal mensen met eten en drinken (donativo). Zij zijn van een stichting die daklozen en mensen die niet goed voor zichzelf kunnen zorgen, opvangt. de stichting is opgezet door een franse vrouw die een huis in hetzelfde bos heeft waar ze de mensen opvangt. Ik krijg een boek aangereikt in het engels over de filosofie achter het geheel. Na een snelle bak koffie en 2 koeken en natuurlijk het kleingeld in de donativo-pot wandelen we verder. De mensen nemen erg vriendelijk afscheid van ons en zwaaien ons uit met het Ultreia!-lied. Kippevel over mijn hele lijf. Ik ben blijkbaar de enige want verder reageert er niemand van de groep. Ik moet er nog een hele poos aan denken.
Claudien en ik zijn amechtig op zoek naar een plek waar ze wat te eten hebben. En ja hoor langs de weg wordt reclame gemaakt voor een bar en ze hebben heel wat in de aanbieding. Over 3 km moeten we hem tegenkomen. Het zijn 3 lange warme kilometers en dan blijkt de bar gesloten. O, ik kan die fransen wel wat aandoen! Gelukkig is de voetbalkantine open en fungeert als rustplek voor iedereen die maar wil. Verse salades en de hele rataplan is voor handen. Heerlijk onder de bomen een uitgebreide lunch. Ik heb voor het eerst mijn schoenen overdag een keer uitgedaan. Wat een genot is dat toch telkens weer als de voeten weer zuurstof lijken te krijgen. Even niet denken aan het moment dat ze straks weer aanmoeten. Bij het afrekenen vraagt de man hoelang ik al onderweg ben. En omdat het mijn 100e dag is krijg ik een gratis ijsje waar veel rood fruit in zit. Heerlijk! En natuurlijk een stempel.
En dan de schoenen weer aan...... de eerste meters zijn hopeloos maar daarna gaat het weer. We lopen het plaatsje Flaujac-Poujols weer uit en komen via een paar ezels op een wat koeler bospad. Maar niet voor lang. Het pad gaat al snel over in een gortdroge vlakte met heuvels. Midden op de middag en geen schaduw te bekennen en dan ben ik nog vroeg op de middag. Claudien is inmiddels achtergebleven. Robert, de gastheer van gisteravond vertelde dat het heetste moment van de dag tussen 15.00 en 16.00 uur ligt. De hele vlakte loop ik alleen en ik kan nergens de grote stad Cahors ontdekken. Het moet wel heel diep in een dal liggen. Nou dat ligt het ook. Het laatste stuk moet ik evht heel steil naar beneden. Funest voor mijn knieeën en mijn tenen schieten bijna door de neus van mijn schoenen heen. Maar wel met prachtige uitzichten op de stad Cahors die duidelijk uit een oud en wat nieuwer gedeelte bestaat. De Lot kronkelt er 2x doorheen waardoor het 2 prachtige bruggen heeft. Mijn voeten houden het niet meer dus zoek ik een schaduwrijk plekje waar ik even kan googelen hoever het nog is. Ver kan niet want ik ben al in de villawijk aanbeland. Ik zit net op de deksel van een waterput als Claudien komt aanstrompelen. Helemaal oververhit en haar hoofd ingepakt in een sjaal. Zo loop ik er nog niet bij. Samen lopen we nog een 10 minuten steunend en kreunend bergaf. Maar dan is het dalen eindelijk klaar. De hitte van de stad is enorm en het verkeer raast overal rondom ons. De stad ziet er oud en arm uit. De eerste pharmacie gaan we binnen. Ik moet blarenpleisters en leukoplast en Claudien is door iets gestoken. Nu weet ik ook waarom er zoveel apothekers in Frankrijk zijn: men kiest er liever voor info te vragen bij een apotheker dan dat ze naar een dokter gaan. Meteen na de eerste brug is een brugwachtershuisje ingericht als pelgrimsonthaal. We krijgen er donativo drinken en een hapje en batuurlijk een stempel. Daarna steekt de vrouw van wal met alle bijzonderheden voor pelgrims. Zo is er een optreden of zoiets waarbij de kathedraal en de bruggen in speciale verlichting staan. Erg leuk maar tegen die tijd hoop ik toch echt in bed te liggen. Ik hoor het verhaal keurig aan en wordt beloond met een prachtige plattegrond waar ook de weg voor morgenvroeg op staat. Claudien hangt als een zoutzak op een bankje en zegt geen interesse te hebben in de informatie.Op naar het oude klooster dat nu een jeugdherberg is. Het is 29 graden in de stad en erg druk in de winkels en op straat. Ook veel nederlanders. Een frans jongetje probeert een Nederlandse man duidelijk te maken dat honden de winkel niet in mogen door op een verbodssticker te wijzen. Maar de man haalt ongeinteresseerd zijn schouders op en blijft in het magazin lezen dat hij in handen heeft. Tja nederlanders op vakantie.......
Het oude klooster ligt aan een soort park en heeft een oprijlaan. Mijn verwachtingen zijn hoog van een oud klooster maar het is een vervallen bende. Het is dan ook goedkoop. Er lopen veel oostblokkers rond en gezinnen met kinderen bivakeren er voor langere tijd. Ze hebben provisorisch een schotel uit hun raam gehangen. Het schreeuwt en rent allemaal door de gangen en worden vanuit diverse ramen tot de orde geroepen. Ik krijg voorlopig een grote kamer alleen maar tot 22.00 kunnen zich nog slapers melden. Douche en was en dan de stad in voor wat te eten. Claudien zit met een vriend te eten. Zij loopt een zelfbedachte route omdat ze nog maar een week heeft. Haar maatje liep vandaag voor het laatst. Zij hebben een afscheidsetentje. Muriel en Rene zijn ook zojuist in de jeugdherberg aangekomen. Muriel gaat morgen terug naar huis. René loopt door tot de Pyreneeën. Met de plattegrond in de hand kom ik bij de kathedraal via oude straatjes waar het riool enorm stinkt. De kathedeaal is erg oud maar ook erg mooi. Sommige delen zijn niet meer in gebruik vanwege te oud en wrs geen geld voor renovatie. In de kerk zitten een man en vrouw van de pelgrimsvereniging. Ik krijg een stempel en wordt gewezen op het klooster dat via een ingang in de kerk bereikt kan worden. Ook is er over een paar minuten een speciale dienst voor pelgrims. De kloostergang is mooi en achter het klooster zijn ze bezig om een podium op te bouwen voor het spektakel van vanavond. Het klooster zelf lijkt niet meer te bestaan. Als ik terug de kerk in wil is de deur op slot en door de dichtvallende tochtdeur is het aarde donker. Op de tast probeer ik aan de grendels iets te doen maar het werkt niet. Met behulp van het licht van mijn telefoon probeer ik iets kan een slot te vinden maar ik zie niks. En plots gaat de deur toch open. In de kerk is een viering aan de gang. Een jonge jongen leidt mij met anderen het priesterkoor in en zegt dat ik aan de overkant kan gaan zitten wat ik natuurlijk opvolg. En daar zit ik dan alleen aan de overkant. Links van mij staan 2 jongens en 2 meisjes die blijkbaar het koortje vormen. Het 4-delig koortje is wel heel erg gelovig, diverse keren kussen ze de vloer en gaan voortdurend op de knieen liggen op de hardstenen vloer. Ik voel me er totaal misplaatst in mijn korte broekje en hemdje en ik vind het allemaal wat overdreven. Muriel en René zijn ook binnenkomen wandelen en lijken ook wat onwennig in het priesterkoor te staan. Er volgt een mis achteraan en daarna worden alle pelgrims naar voren geroepen. Aan ieder van hen vraagt de pastoor waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. We krijgen de zegen en er wordt voor een veilige weg gebeden. De koorleden blijven de vloer maar kussen en gaan op hun knieen naar de pastoor. Zo kan het voor mijn gevoel niet bedoeld zijn. Ieder zijn camino.
Daarna snel wat te eten halen. Er is nog een broodjeszaak open en met wat vers fruityoghurt kom ik de avond wel door.
Moeders nog aan de telefoon, nee ik kom nog niet naar huis. Eerst naar de Pyreneeën en als er nog tijd is even naar Lourdes voor een rozenkransje in het medaillon van pa. Al snel vallen mijn ogen bijna dicht en om half 10 kruip ik er lekker in. Het raam wagenwijd open, ik word vannacht in ieder geval door de warmte niet wakker.