dag 117: van Aroue naar Ostabat

Zondag 17 augustus: van Aroue naar Ostabat.
Tegen 4 uur wakker omdat een van de 3 dames flink ligt te snurken. Ik probeer van alles maar het werkt niet en ik wil toch echt nog een poosje slapen. De vrouw schrikt wakker als ik haar aanraak. Het gesnurk is daarna wel afgelopen.
Om 6.00 uur gaat er een wekker maar het is nog pikkedonker. Tegen half 7 wordt het iets lichter en zit ik heerlijk buiten te genieten van de mistflarden tussen de heuvels. De snurkende vrouw maakt haar excuses voor afgelopen nacht en ik smeek haar bijna om mij ook wakker te maken als ik zou snurken. Ze antwoord er niet op. Eerst maar de voeten verzorgen, dat kost zo 20 minuten. Dag zeggen tegen Robin en op weg. Het is 8.00 uur en de mist heeft alles dicht getrokken en get is behoorlijk fris. Boven uit het bos komt een groepje luidruchtig naar beneden. Voor mij loopt een frans echtpaar. Het loopt heerlijk. Over de gewone weg langs mooie boerderijen die allemaal wit zijn met rode luiken. Alsof ik in de Alpen loop. Het luidruchtige groepje haalt me al snel in. Ze maken enorm veel lawaai met hun stokken en ze lopen gelijk een trainingsclub. De zon prikt door de mist heen en geeft een prachtig gezicht op de bergen. Ik geniet intens en zou hier altijd willen blijven staan; kijkend naar de optrekkende mist die de bergen prijsgeeft. Het is zo mooi, ik jan hetniet beschrijven. Om half 10 kom ik bij Chapelle d'Olhaïby. Een club fransen loopt gelijk met mij op en voor ik het weet zit ik in een mis in de kleine kapel. De tekst gaat in het frans maar het zingen in het baskisch. A cappella en meerstemmig. Zo ontzettend mooi en zonder dat er een koor is. Kippenvel gewoon. De mis is kort. De pastoor wordt geassisteerd door een echte bask: kort en stammig, breed hoofd en dikke buik. In de kerk zitten zo'n 40 pelgrims en misschien 10 parochianen. Maar dat zingen in de baskische taal: Geweldig. Na de mis spreekt de pastoor de pelgrims toe. Hij hoopt dat we allemaal eens terugkomen want een volle kapel is erg lang geleden. Na de kerk wensen de parochianen alle pelgrims een Buen Camino en beaucoup de courage. Zelfs al ik al weer onderweg ben draait een vrouw het raampje van de auto naar beneden om mij alle goeds te wensen. De drie kwartier in de mis heeft mijn voeten in ieder geval goed gedaan. Ik heb er weer flink de vaart in en het loopt heerlijk.
Tante gebeld. De verbinding is niet denderend hier tussen de bergen. En het wordt steeds warmer. Prachtige vergezichten trekken aan mij voorbij, dalen in de schaduw van wolken voor de zon. Het is overweldigend. Het is zondag en op de route is nergens een eet of drinkgelegenheid te bekennen. Ook geen mensen die een kraampje aan de weg hebben ofzo. Dus moet ik mijn laatste koekjes voor nood maar opeten. Ik ben vanmorgen helemaal vergeten iets vanuit de gite mee te nemen. Mijn hoofd staat s'morgens ook helemaal niet naar eten.
Tegelijk met andere wandelaars kom ik op een splitsing waar gite-eigenaren provisorisch een papier op hebben gehangen dat de GR65 is afgesloten en dat we noodgedwongen langs hun gite moeten. Ik stink er niet in en pak gewoon de GR65 richting Larribar. Een idyllisch dorpje met mooie witte kerk. Gesloten. Als ik het dorp uitloop nader ik een brug die gewoon weggevaagd lijkt te zijn. Evenals een hele rij bomen die met wortel en al uit de grond gerukt zijn. Windhoos?
Er is een andere brug die redelijk nieuw lijkt maar de oude ligt nog gewoon in de rivier. Later hoor ik dat de brug door de rivier verzwolgen is bij hoog water.
Daarna gaat het steil de heuvel op naar de kapel van Soyarza. Ik heb geen flauw idee aan wie de kapel opgedragen (volgens het boekje aan N.D. de la Garde) is maar het uitzicht boven op de berg is adembenemend. Ik heb er geen woorden voor. En kijkend naar al die hoge toppen die op een plattegrond worden weergegeven voel ik me intens gelukkig, nietig en klein ten op zichte van de bergen maar zo gelukkig, zo intens gelukkig en waarom? Dat is moeilijk onder woorden te brengen maar het feit dat ik dit mag en kan zien, het feit dat ik tot hier gekomen ben. IK BEN GELUKKIG!!!!! Het genieten gaat door merg en been, kippenvel en tranen.
De weg naar beneden gaat veel te snel, het gevoel dat het gelukkig voelen boven blijft liggen......
De angora-schapen steken hun koppen bij elkaar als rugby-spelers, mijn geluksmoment blijft bij hen. Ik kan het niet vast blijven houden, het blijft bovenop de berg. Misschien komt het bij me terug als ik weer thuis ben. Te overweldigend voor 1 moment.
Dalend en stijgend richting Ostabat. een boerderij met ganzen ( voor de paté) hebben geen weet van mijn geluksmoment, zij lijden (!) hun leven.
Vlak voor Ostabat gaat het pad een uitgeholde weg in dat even verder overgaat in een losse stenen weg die in een rivier ligt. Er is hier de laatste tijd erg veel water gevallen. Naar het centrum van het dorp is het een hele klim. Het schilderachtige kerkje blijkt gesloten en de gite wordt me gewezen door een gezelschap dat op het dorpsplein, zondagmiddag viert. Zoals zij het aanwijzen lijkt het een honderd meter maar dat valt vies tegen. Minstens een kilometer klimmen brengt me bij een prachtige gite waar Joceline al op het terras zit. Joceline is spaanse maar woont in Frankrijk. Ze werkt op een leefgroep met psychistrisch clienten. De gite gaat om 15.00 uur open en inderdaad er verschijnt een vrouw, het is een beetje lachwekkend want ze spreekt erg zacht en heeft zo'n onzekere houding alsof ze voor het eerst pelgrims ontvangt. Daarbij is ze met beide ogen zo scheel dat je niet weet tegen wie ze spreekt. Ze brengt ons naar de dortoirs en neemt onze credentials in. Niets wordt er uitgelegd, we moeten het naar uitzoeken waar wat is. Ik spring snel onder de douche en doe de was voor de grote meute komt. De was staat pal in de stralende zon en zal snel droog zijn. Elke dortoir heeft een balkon en in de tuin rondom staan ligstoelen en een jacuzzi. Lekker in de zon met de dames (Jocelyn, Francoise en Lidy) en David uit Duitsland. Dikke schik om nix en om alles. Het nachtelijk gesnurk blijft onderwerp van gesprek. 2 jonge meiden zeggen dat je iemand absoluut niet wakker kan maken als deze ligt te snurken. Je zou de snurker in verlegenheid kunnen brengen. Ze beamen wel dat als 10 man niet kan slapen omdat nummer 11 ligt te snurken, de boze gezichten en gefluister richting nummer 11 aan de ontbijttafel evenzo goed nummer 11 in cerlegenheid brengen. Toch zouden zij nooit iemand wakker maken. Het zal de koeltoer wel zijn.
Tegen 19.00 uur krijgen we sangria aangeboden. En jawel hoor de dikke man met baret is degene die zijn zangkunsten gaat vertonen. Hij zingt in het baskisch en dat gaat zo loeihard dat het pijn aan de oren doet. Hij houdt er ook een verhaal bij over de taal (het baskisch) dat de kinderen als eerste taal aanleren. De man houdt zo'n lang verhaal over de franse regering en de strijd van de basken dat de aandacht snel verslapt. Aan het eind zijn het dan ook alleen nog franse schoolreisliedjes met vingerknippen en handgeklap. Ik wacht het niet af evenals een stel bierdrinkende duitsers. Nog even genieten van de laatste zon en naar bed. Gelukkig mogen de ramen openblijven en snel val ik al in slaap.