14 april 2017

Vrijdag 14 april 2017. Goede Vrijdag. De wekker op 7 uur gezet en eerst snap ik niet goed wat ik hoor. Ik heb dus heerlijk geslapen. Er is geen eigenaar in ee gite dus zelf maar een bakkie gemaakt. In de ochtendzon met een sigaretje gelukkiger kun je me niet maken. Het stadje ontwaakt. Buurman de bakker is al open en het loopt er in en uit met werklui die nog snel ff brood halen om mee te nemen naar hun werk. Ik maak mijn rugzak klaar om met de le malle postale mee te kunnen, pak mijn dagzakje en ga lekker bij de buurman langs voor verse croussants en sandwiches met Cantalkaas. En dan op pad. Om 8.00 uur ben ik onderweg. Heerlijk wandelweer maar frisjes. Het gras lijkt bevroren maar ik kan het niet goed zien. 2 ezels staan de plukjes wandelaars uit te kijken. Dat ze veelvuldig op de foto gezet worden lijkt hun niet te deren. De zon piept tussen struiken en dennebomen door waardoor de damp opstijgt. Prachtig om te zien. Het pad is redelijk vlak en ruikt heerlijk naar dennenhout. Hier en daar is het drassig en waar het te erg is, zijn mooie vlinders neergelegd. Ondanks dat ik de rugzak niet bij me heb, hebben mijn voeten het zwaar. Als ik maar niet dezelfde blessure krijg als 3 jaar geleden. De 22e wil ik in Caraire aankomen maar dat gaat in dit tempo niet lukken. Ik besluit gewoon mijn tempo aan te houden en wanneer ik halverwege komende week bij Decazeville en Figeac ben dan neem ik gewoon een taxi. Dat deden ze in ee middeleeuwen ook: op stap met een knapzak en meelifren met een boerenkar. Dat bedacht hebbende geeft rust en loopt een stuk lekkerder. Grote roofvogels boven mij lijken het op mijn rattekoppie gemunt te hebben. Ik weet niet welke vogels het zijn maar ze zijn erg groot. ondanks de moeilijke voeten heb ik het tempo er wel mooi 8n want tegen het middaguur hoef ik nog maar 10 km. ik lunch lekker in de berm, in het zonnetje met de rug tegen een elektriciteitshuisje. De meeste wandelaars zijn op het terras, even daarvoor neergestreken. Maar het staat me tegen het is de vercommercialisering van de camino en ik heb mijn eigen hapjes bij me. Aan de overkant is een weiland bezaaid met kleine narcisjes. Zouden dit wilde zijn?
De typerende stenen muren als weiland afrastering in de Aubrac had ik gister al gezien maar nu is er het echte werk. Onbegrijpelijk dat deze huer zijn beland. Het geeft een heel apart gezicht op de heuvels. De vergezichten zijn adembenemend. De zon is fel maar de wind is snerpend koud. Mijn oren doen er pijn van. Gelukkig heb ik de rugzak niet want nu kan het vest veel makkelijker aan of uit. Er groeien en bloeien overal al bloemen ondanks de koude wind: de fentiaan, kleine viooltjes en van die witte die veel op sneeuwklokjes lijken maar het niet zijn. Groepjes lopers halen elkaar in op de smalle met losse stenen vezaaide paden. Tot er foto's gemaakt worden want dan haalt de een de ander weer in. Het lijkt wel een spel. Ook zijn er de sportievere types, die lijken aan het snelwandelen te zijn waarbij ze driftig met hun stokken op de stenen tikken. Maar de meesten hebben toch wel moeite met de losse stenen. Ze doen gewoon extra pijn aan de voeten. Een paar koeien kijken dromerig van zich af, waarschijnlijk wandelaars gewend...... . en daar is dan plots zomaar een slang. Meer dan een meter lang. Hij kruipt wat moeizaam naar de andere kant van de weg.Nog nooit zo maar een slang gezien in het wild.
De heuvels trekken valt me vandaag mee. Als de voeten nu ook eens normaal willen gaan doen....... Klokslag 3 uur hebben we Nasbinals in het zicht. Het licht klein en verscholen achter een heuvel. Ik weet de weg nog precies, de winkel met aligot zit nog op dezelfde plek. Eerst maar even de kerk binnen. 3 jaar geleden was een pelgrim hier zo prachtig aan het zingen dat het bijna niet echt leek. Maar het is stil in de kerk. Goede vrijdag even na 3 uur. 2 hoogbejaarde mensen zitten in stille aanbidding voorin de kerk. Op de trappen wachten pelgrims om opgehaald te worden door hun gastvrouw/man. Tegelijk met mij arriveren Philippe en zijn vrouw bij de gite. Er is niets veranderd. Alleen moet nu de rugzak ( die van mij is keurig in de hal afgeleverd) niet alleen in een vuilniszak hij moet ook nog in de veel te kleine hal achterblijven. Het geeft veel gedoe want iedereen gaat meteen in de hal zijn halve rugzak leeghalen waardoor niemand meer een kant op kan. Ik maak maar een bakkie moccona klaar en nestel mij met sigaretje heerlijk in het zonnetje en wacht tot de rust is wedergekeerd. Ik krijg 2 kamergenoten. Een stelletje die samen 5 dagen gaan lopen. Zij heeft een zus die met een erg grote Nederlander is getrouwd en in Den Haag woont. Hij heeft ook de route door de Morvan gelopen en vergelijkt zijn stempels met die van mij. Het koppel houdt beiden een handgeschreven dagboek bij waarin ook de financien tot op de cent worden genoteerd, inklusief de kassabonnen. Ik doe een rondje dorp en haal boodschappen voor morgen onderweg (want er zijn geen voorzieningen) en koop aligot met sla voor vanavond.
Om 18.00 uur komt de eigenaresse de financien afhandelen in ruil voor een stempel. 14 euro voor bed en bad.
Tije is op Sardinie en voetbalt zijn wedstrijd tegen AC Milaan. Ben zo trots op hem. Ik hoop dat hij er enorm van kan genieten.
Normaal gesproken eten fransen altijd laat op de avond maar vanavond houden ze meer de hollandse tijden aan. Dat geeft een gekakel en gedoe in het toch al kleine keukentje. Iedereen heeft last van elkaar. Gelukkig ben ik snel klaar en kan ik genieten van mijn aligot terwijl de anderen bijna jaloers opmerken dat aligot toch ook wel erg lekker is. In de holle keuken is het een kakafonie van geluiden en ondanks dat de aligot heel erg lekker is ben ik blij dat ik buiten lekker in de stilte kan zitten op het bankje dat als memorial dient voor een nederlandse pelgrim die hier in 2012 is overleden. Het is echt heel koud buiten maar binnen kan ik van de moeheid het ook niet meer warm krijgen. Mijn kamergenoten zijn zo aardig om een bedje voor morgen te regelen. Daarna zijn ze weg. Het is inmiddels 21.00 uur geweest terwijl de hele gite op 1 oor ligt en ik mijn dagverslag er nog ff uitpruts. Ik ga zo slapen en hoop dat ik niet wakker word als mijn kamergenoten terugkomen. Wel terusten!!