30 april 2017

zondag 30 april 2017. Ik heb wel goed geslapen in de half open schuur. Had het soms zelfs een beetje warm. De zon komt iets voor 7 prachtig op. Eerst even een momentje alleen op het balkon daarna iedereen wekken. het duurt even voor de jongens wakker zijn. Het is ook koud zo onder de laag dekens vandaan. ik begin alvast de boel te herpakken en uit te zoeken wat mee kan naar huis. De jongens gaan alvast naar het ontbijt waar weer de keus is uit diverse soorten jam, zelf gemaakt en linksomrechtsgedraaid biologisch en ergonomisch verantwoord. Dan de spullen naar de auto en het onvermijdelijke afscheid. Tranen van trots om de jongens en de wens dat ze veilig thuiskomen.
We vinden een zonnehoedje van het stel dat we al in La petite lumiere in Moissac zagen. Henry haalt ze nog wel in. Het oudste meisje van het zwitserse gezin komt huilend het hek uitzetten. De rest van het gezin is al wel een half uur weg. Eenzaam loopt ze weg bij de gite. De weg zal niet te vinden zijn. Nog een laatste om helzing en dikke zoenen en weg zijn ze. Dertien en een half uur duurde de reis gisteren. Ik hoop dat het vandaag sneller gaat. Nog ff zwaaien en een laatste toeter voor ze de bocht om zijn.
En meteen zie ik de wandelschoenen van de jongens staan. Bellen, bellen geen bereik. En dan ineens toch wel. Ze waren nog niet ver. Hup schoenen in de achterbak, knuffel en dan echt op weg.
Ik rommel alles bij elkaar, verzorg mijn voeten, praatje met Vincent die alweer druk in de weer is met planken de kruiwagen. De donativo in Castet-Arrouye bestaat niet meer. Er waren te veel mensen die ervan profiteerden waardeer een bestaan onmogelijk werd gemaakt. Zo jammer dat mensen met geld zo profiteren. Het is ook de reden dat Vincent voor het slapen en het ontbijt geld vraagt. Voor de rest kan je een donatie geven voor wat het je waard is. Ik vind dat een mooie gedachte ........
Om 9.00 uur ga ik dan na een flinke knuffel van Vincent op stap. Mijn rechtervoet loopt niet goed. De wreef voel ik bij elke stap. Maar eens kijken hoever ik kom. Ik ga maar niet te ver, wil niet overbelasten. Ik heb de tijd en dat voelt wel goed. Nog even in de kerk en dan op stap. Over de ijzeren brug over de Garonne en dan een klim die ineens weer veel kracht kost. De loop zit er vandaag niet in. Ik voel het meteen. Auvillar met steilr toegang en de overdekte markt in het centrum. Zowaar ook op deze zondagmorgen. Mooie kunst in het straat naar de markt toe. Ik ontdek ineens een beeldje in een van de uitsparingen van de overkapping van de markt. Grappig. Geen brood op de markt maar wel 2 bananen. Iets verderop is een supermarktje met brood. Ontdek net te laat dat er precies naast het supermarktje een echte bakker zit. Helaas. En op stap. Een klein paadje naar beneden door een soort bos. Ik hoor de snelweg. Het bospaadje is maar kort en ik moet al snel verder langs de weg. Het is geen mooi stuk om te lopen. Zelfs een stuk achter de vangrail maar dat is nog geen halve voet breed. Gelukkig is er de vangrail die als trapleuning kan dienen. Langs Bardigues dat me een leuk kerkje lijkt te hebben maar het pad loopt niet door het dorp. Een mevr in een knalpaarse donzen duster geeft haar man luidruchtig aanwijzingen bij het besproeien van de tuin. Hoewel ik niet versta wat ze zeggen, kan ik de tekst ongeveer wel bedenken. Vanuit een groot kasteel met machtige oprijlaan komt een Fiat Panda gescheurd. Een te grote man achter het stuur. Het is Chateau de la Motte. Het lijkt me erg mooi maar kan alleen een klein stukje van de gevel zien, de rest is totaal verscholen achter het groen. Het is lekker wandelweer alleen is er veel zijwind en dat loopt toch een stuk minder stevig als je al wat mankt en se rugzak wind vangt. Een afslag naar rechts brengt me op een weggetje langs boerderijen. Enorme vlaktes liggen er ogenschijnlijk onbezaaid bij, de overige gewassen herken ik niet. Bij een boerderij zie ik al kleine (ben de naam ff kwijt) groeien terwijl er bij Vincent nog niets van een vrucht te zien was. Eindelijk mag ik weer een bospad op, tenminste aan de ene kant bos, aan de andere kant een bouwland met een of ander graan. Een bar voor pelgrims in Saint-Antoine wordt groots aangegeven. Daar ga ik naar toe en regel er ter plekke een slaapplaats. Dat lijkt me het beste om te doen. De rechter wreef is niet goed, daar moet ik niet te veel mee lopen. Als ik in Saint-Antoine ben heb ik maar 11 km gelopen, heb daar bijna 3 uur over gedaan. Het is niet anders. Het laatste stukje is stijgend langs een mooie boerderij waar veel aandacht is besteed aan de tuin. Het ziet er erg mooi uit. Een heg is geknipt zodat er een stoel van gemaakt is. Je zou er zo in kunnen gaan zitten. Al snel zie ik het autovrije straatje waar de pelgrimsbar moet zijn maar daar aangekomen blijkt deze gesloten. Daar baal ik nu stevig van. Er is verder ook niets te beleven. Het kerkje is mooi. Ik probeer de klokketoren op de foto te zetten maar dat lukt niet vanwege het licht.
Als er dan verder niets is moet ik maar verder lopen. Saint-Antoine kijkt me aan het eind van het dorpje in de rug, maar ik heb hem door. En dan een uithangbord van een gite. Ik probeer het gewoon. Het lijkt me een oude boerderij die ommuurd is. Een vrouw loopt juist een brandtrap op. Ik meld me bij de ingang maar niemand reageert op de bel. Dan maar weer naar buiten. Een drukpratende mevr komt me tegemoet. Zij is de eigenaresse. Natuurlijk kan ik blijven slapen. Ze spreekt in een dialect dat amper te verstaan is. Maar we komen eruit denk ik. Hoewel ze de 2 persoonskamer wel heel veel aandacht geeft, bedenk ik me ter plekke. De prijs is niet anders dan anders dus ga ik er maar vanuit dat het goed is. Ik kan ook mee-eten, allemaal geen probleem. Ze hebben ook nog wel wat te eten voor de lunch. De man komt ook binnen en er komt een hele schaal met diverse kazen te voorschijn uit een koelcel die je alleen bij slagers ziet. Ik ga helemaal los op de kazen. Een flinke bak koffie erbij en ik ben helemaal gelukkig. Het echtpaar gaat weg , vertellen ze. Ik vind het prima, de hele gite voor mij alleen. Mijn kamer is als enige beneden en om de hoek zit de badkamer. Het is duidelijk ingericht voor een gehandicapte. Pppppffff zo veroerd loop ik er toch niet bij?
De reis van de jongens lijkt voorspoedig te gaan. Dat is mooi. Ik wil al mijn verslagen bij gaan werken maar het internet is weer op zijn frans. Ik kan wel tikken maar ze niet online krijgen. Tegen 3 uur komt een motor het terrein oprijden. Het blijkt de eigenaar te zijn. Hij heeft een toertochtje gemaakt. Hij vertelt dat de gebouwen eerst een boerderij was die hij samen met zijn vader runde. In 2000 is hij hiermee gestopt en is buschauffeur geworden. En nu doet hij het kalm aan, aldus de eigenaar. Om 15.00 barst de hemel open en volgen er een aantal stevige onweersklappen. Daarna blijft het vies koud, harde wind en het wordt ook niet meer droog.
Ik heb eens een kijkje genomen aan de achterkant van wat vroeger de boerderij was. Ze hebben de schuur gewoon in 2 gedeeld. Daarom is mijn slaapkamerraam net een kelderraampje en lijkt het net of ik in een kelder slaap. Overal zijn blikken golfplaten tegenaan geplakt die in de wind flink lawaai maken. Ik kan het in mijn kamer te goed horen. Eens kijken of ik de ex-boer zover kan krijgen om er op zondagavond iets aan te doen. Intussen is hij bezig met de telefoon die roodgloeiend staat voor reserveringen voor morgen en overmorgen. Ook hij prijst de 2 persoonskamer veelvuldig aan. Aha nu snap ik het: ze verhuren de 2 persoonskamer aan 1 gast en die betaald voor 2 terwijl er maar van 1 bed gebruik gemaakt wordt. Dat scheelt morgen weer een bed verschonen. Ze doen maar. Het is niet des mijns camino.
En dan stapt er om half 6 Nederlandse Toon binnen. De eerste Nederlander op mijn camino. Wordt het misschien toch nog gezellig. Want van de warmte worden we niet vrolijk. Het is gewoon stervenskoud. Gelukkig ziet de eigenaar dat ook en draait met een sleuteltje de verwarmingen open. Hij zet het kacheltje op mijn kamer aan en ook de verwarming in mijn badkamer. Het zal allemaal weinig uithalen, vrees ik want onser de voordeur zit een halve handbreedte ruimte zodat de koude wind over de grond giert. Het is het tijdsstip dat alle pelgrims binnenkomen en de voordeur gaat dus veelvuldig open en met een zware dranger weer dicht. Daarnaast is de kok bezig met koken waardoor de vriescel om de haverklap opengaat. Het is allemaal verspilde energie. Jammer. Om 19.00 uur kunnen we aan tafel. Ik zit naast 2 oostenrijkse dames. Een daarvan, Margret, gebruikt mij als tolk, dat is leuk. De ander (naam ff kwijt) zit er stilletjes bij en spreekt alleen tegen haar vriendin. Zij zijn opweg naar SJPdP. Nederlandse Toon zit verderweg en een gesprek is dan ook niet mogelijk. De maaltijd is heerlijk en overvloedig. Behalve het vlees, daar zitten zoveel witte buisjes in dat ik het echt niet kan doorslikken. Die fransen eten ook alles. Na de maaltijd nog ff bij Toon aangeschoven. Hij koopt al jaren met een duitssprekende vriend die hem nu gevraagd heeft met hem te lopen. Toon wil binnenkort de 88 tempelsroute lopen in Japan dat lijkt me ook wel wat. Ach misschien ooit.
Ik vind het al snel genoegven probeer nog 1x te bellen. De boys zijn bijna bij Zwolle. Het wordt een reunie bij de Mac. Ik hoop dat het hun zal smaken. Fijn weer veilig thuis. De internetverbinding blijft hopeloos dus ik ga lekker slapen, tenminste dat hoop ik want er zitten er nog wat na te tafelen en dat gaat nogal luidruchtig. We zullen het meemaken. Slaap lekker allemaal!