1 mei 2017

1 mei 2017. Om kwart voor 7 al drukte in de ontbijtzaal. Ik sta meteen maar op. Het heeft ook vannacht flink geregend maar nu schijnt de zon. Op mijn dooie gemakkie doe ik mijn voeten en het eten. Om iets voor 8 ga ik op stap. Ik ben nog geen 100 meter weg of het begint te regenen. Ik kijk het nog even aan maar moet er toch aan geloven: de cape. De hele weg blijft het cape aan/ cape uit. Ik zie regenbogen, voel harde wind en stekende zon die telkens weer een bui ophaalt.
Het is vandaag 1 mei, ook in Frankrijk de dag van de arbeid maar er wordt weinig gearbeid tot nu toe. Het loopt al tegen 9.00 uur als ik de eerste boer in zijn oude autootje naar zijn boerderij zie scheuren. Het eerste dorpje is Flamarens. Niets te beleven. De kerk staat nog steeds op instorten en in vergelijking met 3 jaar geleden is er nog niets gerenoveerd. Alleen het bungelende stukje glas in lood is inmiddels naar beneden gewaaid.
Het is koud en winderig dus wandel ik maar door. Het is geen weer om ff ergens uit te rusten. Ik wandel tussen percelen door die van de zomer vast een heel ander beeld laten zien. Voor nu is het kaal en nat. Door stukjes bos en speciaal voor wandelaars aangelegd pad naast de akker en langs de weg. Miradoux is troosteloos. Niks of niemand op straat. Alleen een zelfgemaakte pelgrim op de hoek van een straat. De enige supermarkt is open maar er staat nauwelijks iets in. Een man schuift wat blikken in een schap heen en weer, een ander hangt met zijn dikke buik over de kassa. De laatste heeft niet eens door dat ik langs de kassa loop, hij is erg druk met zijn telefoon. De kerk is dicht en de veel benoemde gite is ook. Wel hangen er overal verwijzingen naar de gite. Ik begrijp niet dat ze die verwijzingen niet weghalen. En maar weer door, op naar Castet-Arrouy dan maar, zal wel moeten. Ik loop over een veld met sprieten. De kleiklompen hangen met kiloos tegelijk aan mijn schoenen. Het loopt echt slecht. Gelukkig aan het eind van het pad is een schoenpoetsding neer gezet. Als ze er nu ook eens de hoge druk spuit opzetten, zou het ding zijn werk kunnen doen. Bij de ingang van het dorp staat een betere. In een typisch frans straat vind ik een mooie gite. Een prachtig huis met een lading paarse, overhangende bloemen aan de gevel. Een jongen en een meisje met hond willen er pauzeren. Er staan 2 thermoskannen maar als je geen drinkbekers hebt wordt het moeilijk. De jongen kampeerde in Moissac samen met zijn moeder. Zij sliepen in de tentjes bij het tuinhuis. De jongen loopt veel harder dan zijn moeder en vraagt of ik zijn moeder heb gezien. Ik heb wel 4 mensen achter mij zien lopen maar weet niet of zij daar bij was. Ik besluit dat ik in het mooie huis wil slapen en bel aan. Als er na 2x bellen niet opengedaan wordt, loop ik door op zoek naar een andere. Als die er niet is, kan ik altijd nog terugkomen. Ik zie al snel de gite communale (gite van de gemeente). Meestal stellen die niet veel voor maar na een inspectieronde besluit ik hier te blijven. De gite is in het oude schoolgebouw dat in het gemeentehuis zit. Overal hangen oude schoolfoto's. Prachtig om te zien. Er is een lokaal ingericht als noodopvang (dat hebben meerdere gemeenten) en pelgrims mogen op de eerste verdieping slapen. De beheerder van de gite komt tussen 5 en 7 langs om het geld te innen en te stempelen. Ze heeft ook wat kleinigheden te koop lees ik op diverse briefjes. Het is echt een hele mooie gite met prachtig mooie grote keuken. Je zit er rustig en rondom is grasveld waar je in de zomer heerlijk kan vertoeven. Nu is het veel te koud daarvoor. Ik zet mijn rugzak neer en ga op zoek naar een soort barretje wat open was. Er hebben zich een aantal wandelaars verzameld op het kruispuntje en het blijkt dat de moeder en de zoon uit de tentjes in Moissac elkaar kwijtgeraakt zijn. Zoon loopt veel sneller dan moeder die 65 jaar is en met tent en de hele rataplan die je daarbij nodig hebt op haar rug rondsjouwt. Haar telefoon werkt niet meer en andere wandelaars die zich bij het gezelschap voegen hebben haar ook niet gezien. Ik bezoek de kerk en haal een sandwich in het barretje. Dat hangt en staat vol met oude dingetjes. De vrouw hangt op de toonbank, de man zit aan tafel met zijn telefoon. Ik vraag om een sandwich en de vrouw geeft aan de man door dat ik een sandwich wil. De man reageert totaal niet maar na aandringen van de vrouw staat hij alsnog met drisse tegenzin op. Er zijn wat kleine versnaperingen op pelgrimnivo en dat is wel handig voor mij want mijn noodrantsoen is op en vanwege 1mei is alles gesloten. Als ik terugwandel heeft het gezelschap op het kruispint zich verdeeld over de picknicktafels in het parkje. Iedereen zit duidelijk te koukleumen terwijl ze aan het eten zijn. De tafels staan allemaal vol met eten. Ik vraag me af hoeveel ruimte er nog in de rugzakken is voor schone onderbroeken en sokken. Ik eet mijn sandwich met smaak op begeleid door een grote bak moccona. Das pas genieten. Daarna stort ik me op de verslagen want ik loop enorm achter sinds de jongens er waren. Het vergt de hele middag. Ik heb alle kachels open gedraaid en achter het glas in het zonnetje is het goed toeven. En dan is daar ineens de moeder van 65 jaar. Ze komt ook in de gite slapen. Ze was verdwaald en kon geen kontakt leggen met haar zoon. Ze is er klaar mee voor vandaag en kiest en kamer boven uit. Ik ga bij haar op de kamer. Terwijl zij boven op bed ligt schrijf ik stug door aan de verslagen. Ik krijg ze geloof ik allemaal af. Toch werkt de app niet zo goed als 3 jaar geleden. Om 17 uur komt de beheerster van de gite. Ze zegt dat ze de kachels uit doet omdat het erg warm is. Ze is niet wijs. Ik draai ze gewoon weer open. De moeder van 65 heet Michelle, woont in Parijs Sud en spreekt geen woord engels. Ze heeft een flink accent maar we komen eruit dat we wat kopen bij ee gite beheerster. Het wordt een blik lentilles met worst en koekjes na. Iets anders is er gewoon niet. De beheerster legt een oud stuk brood van zo'n 20 cm in een mandje, een doos met kuipjes jam en de rest voor het ontbijt kunnen we in de koelkast vinden.
Om 19.00 uur maakt Michelle het blik met lentilles warm. Ze vindt nog een aangebroken fles wijn en de maaltijd is compleet. Het toetje is een misser want dat blijken borrelhapjes te zijn. Dan maar een glas met grenadine voor de suiker aanvoer en het smaakt allemaal goed. Het weersbericht belooft weinig goeds. Zelfs een band met onweersbuien ligt over het midden-zuiden van Frankrijk en laten we nu juist daar lopen. Dat wordt dus weer met de cape in de weer. Om even na 20.00 uur liggen we lekker warm in ons bed. Wel terusten!