5 mei 2017

5 mei 2017. Van Condom naar Lamothe.
De wekker op half 7. Op mijn dooie gemak de voeten doen en sigaretje in de binnentuin. Daarna ontbijt. Niet alle bewoners zijn al wakker. Met 10 minuten ben ik wel uitgegeten. Dan een mailtje van Michelle. Ook zij is in Condom. Wel met een giga blaar onder haar voet. Ze vraagt of we samen zullen lopen. Dat lijkt me geen goed plan want mijn tempo ligt veel hoger. Ik besluit haar op te zoeken en te kijken hoe het gaat. Om 8 uur neem ik afscheid van de Carmel en zijn bewoners. De hospita is erg lief en zwaait me uit. En daar sta ik dan bij een winderig kruispunt te wachten op Michelle. Bij toeval ontdek ik haar als ze net de gite uitkomt. Ze is blij me te zien maar ze loopt alsof ze 2 gebroken voeten heeft. Langzaam kuier ik met haar de stad uit. Wanneer we net bij de stadswallen zijn zegt ze dat het niet gaat en dat ze begrijpt als ik voor mezelf ga lopen. Ik bied aan om op een windvrij plekje nog even een sigaretje te roken. En dat doen we dan maar. Daarna 3 zoenen en ik ga alleen op stap, dat loopt veel beter. Heerlijk door de velden met hier en daar een stinkende wijngaard. Af en toe een stukje door een bos of een paadje langs een boerderij. Maar ook hele stukken over het asfalt. Ik kom niemand tegen. Grote boerderijen liggen ruim gespreid. Tussen de wijnvelden ligt plots een kapelletje, het kapelletje van Rouget. Het schijnt dat dit een van de eerste kapelletjes is dat voor pelgrims is gebouwd. Ik heb nog niet gereserveerd voor vanavond. Ik wil eigenlijk naar Lamothe naar de gite die vroeger van Pilger Fritz was maar ik weet niet of mijn voeten/benen dat redden want dat is 26 km. . Eerst maar eens naar Larressingle want ik moet hoognodig mijn sokken ontdoen van gruis en graszaad. Ik heb vanmorgen de hele rugzak leeggehaald maar ik weet niet waar mijn pantydingen zijn gebleven. Die moet ik dan ook maar in de eerste de beste winkel halen. Helaas, de route wordt om Larressingle heen geleid. Dus geen winkel en geen vers brood. als ik dit tempo aanhoudt dan ven ik misschien nog net op tijd in Montreal du Gers voor de nodige inkopen en lunch. Vlak voor Montreal kom ik de KLM/AIRFRANCE medewerker achterop met zijn vriendin. Ik moet echt stoppen want het tuubje zit ook al niet meer op de goede plek maar een picknickplek is nergens te vinden. De KLM/AIRFRANCE medewerker beklaagd zich er ook over. Er zit niets anders op dan maar een dansje in de berm te doen op 1 been in het pasgemaaide gras. Iets verderop zitten de KLM/AIRFRANCE medewerker een hapje te doen op de muur van een tuin. Ik vind iets verder een prima steen om op te zitten maar ik vraag me af waarom eigenlijk ik eigenlijk zou gaan zitten dus maar door naar Montreal du Gers. Ik bel nog wel even naar Casa D'Elena in Lamothe. Eigenlijk wist ik vanmorgen al wel dat ik zou proberen daar naar toe te lopen. Het is immers 28 km. Nog een paar mooie laantjes en een flinke aanloop via de nieuwbouw, kom ik in de hoofdstraat. Leuke huizen met mooie accessoires er op en eraan. Ik krijg het gevoel dat Montreal niet zo groot is als dat het routeboek doet vermoeden. En zoals altijd kom ik in de siesta ergens aan zodat alles wat gesloten kan zijn, gesloten is. Plots zie ik een soort bar en zie ik de fransman zitten die voor Condom een foto van mij met het pelgrimspaaltje. Hij nodigt mij uit om bij hem aan het kleine tafeltje te schuiven. Hij is bezig om een pizza te eten die een berg aan infredienten uit de omgeving bevat. Ik kies voor simpele sandwiches en koffie. We kletsen wat maar veel diepgang zit er niet in. Zover gaat mijn frans niet en hij kan geen woord over de grens spreken. Als ik ben uitgelunched pak ik weer op. Aan het eind van het straatje is er het plein waar net de markt wordt opgepakt. Het plein en de gebouwen erom heen zijn een kopie van het plein in Lectoure. Zelfs de kerk staat op hetzelfde punt. Alleen kan je hier geen hoek van de bestrating optillen. Alle winkels en restaurants zijn gesloten.
ik bezoek nog even de kerk en via de stadspoort loop ik het stadje weer uit op weg naar Lamothe. Net buiten de poort bedenk ik me dat ik nog steentjes in mijn schoenen heb. Op een bankje regel ik dat ff. Op een ander bankje zit een meisje, ze komt helemaal uit Taiwan, spreekt voortreffelijk engels. Ze wil nog helemaal naar Eauze lopen. Ik ben al gauw klaar met mijn schoen en loop verder de stadswal af. Net buiten het stadje zie ik dat er ook een alternatieve route is. Aangezien die stukken langer is wil ik geen vergissing maken ik heb de splitsing hiervan niet gezien en ik zie plots ook geen routetekens meer. Achter mij komen 2 mannen met hond en kleine rugzak aanlopen. Die komen vast uit de omgeving. De mannen komen niet van hier maar uit Saint Jean pied de Port. Hoe grappig. Zij weten niets van een alternatieve route en hopen ook dat ze niet een aanwijzing hebben gemist. Zij lopen 10 dagen en gaan dan weer terug naar huis. De man houdt een auto aan en de mevrouw achter het stuur zegt dat we op de goede weg lopen. Das mooi! Ik loop nog een stukje met de mannen op maar die lopen veel sneller, ze hebben dan ook geen noemenswaardige rugzak. Het hondje loopt de weg wel 10x en wacht bij alles wat op een pad lijkt, keurig op zijn baasje. Als het moet plassen gaat het op beide voorpoten staan, plast en trekt dan een sprintje richting zijn baas. Mooi om te zien.
De verdere middag loop ik vooral door wijngaarden. Voor mij heeft dat niets. Het ruikt alleen erg chemisch en kan volgens mij nooit gezond zijn. Maar ja ik slobber vanavond ook gewoon mijn wijn weer naar binnen.
Ik kan me van 3 jaar geleden niet herinneren dat we door zoveel wijngaarden moesten. Plots kom ik bij een prachtig landhuis, grote vijverpartij met hard kwakende kikkers tussen prachtige waterlelies. Dit zal dan wel het begin van Lamothe zijn. Maar helaas, het is waarschijnlijk het huis van zo'n wijn gigant want daarna is het nog heel lang lopen door wijngaarden. Eindelijk dan het laantje waar 3 jaar geleden fruit werd verkocht, zomaar in the middel of nowhere. Het tafeltje staat er nog steeds maar het is leeg. Er is ook nog fruit rijp dat je kan verkopen. En meteen daar na is Casa d'Elena. Ze hebben er iets moois van gemaakt met zitjes en een bar. Ik word van verre al geroepen door Daan, de man van Elena. Hij is een druktemaker eerste klas die van alles tegen me roept maar me geen kans geeft om iets terug te zeggen. Hij draagt een zonnebril met spiegelglas en hangt de barkeeper uit. Ondertussen moet hij gasten ontvangen, zijn dochter van nog geen jaar in de gaten houden en hij loopt als een kampbewaarder door het gebouw. Het zal de geest van Pilger Fritz zijn, denk ik nog.
Ik ben blij dat ik ff de deur van de kamer dicht kan doen, uit het zicht van Daan want ik heb het gevoel dat hij alles in de gaten houdt wat iedereen doet en zo gauw het hem niet bevalt, hij dit luid en duidelijk laat weten. Ik slaap in hetzelfde bed als de vorige keer maar heb wel de keus voor onder of boven. Er slaapt al een vrouw op dezelfde kamer. Ik stel me aan haar voor, ze accepteert wel mijn hand maar er komt geen woord uit. Het is een rare situatie dus vraag ik maar hoe zij dan heet. Ze fluistert haar naam en ik laat het maar voor wat het is.
Na mijn douchje en wasje (met de centrifuge van Pilger Fritz) ga ik met een sapje heerlijk aan de overkant van het pad zitten, in het zonnetje en uitzicht over de vallei. Echter lijkt het net of het sneeuwt want er ligt een deken van bomenpluis in het gras en met de wind blijft het allemaal in beweging. Wanneer de wind kouder wordt zoek ik het terras op dichter bij de gite. Op dat moment komen er 4 meiden uit Belgie aan. Het zijn 4 socio-therapeuten die in de gevangenis van Brussel werken. Daan maakt allerlei opmerkingen en uiteindelijk maakt hij ervan dat het een wedstrijd wordt tussen Nederland en Belgie want er komt nog een Nederlandse. Haar grote koffer is al door de bagage service gebracht. Even later komt ze uitgeblust aangelopen. Met veel bombarie wordt ze door Daan welkom geheten en krijgt ze een glas drinken aangeboden. We zitten wat gezellig te kletsen. Elmira woont en werkt in Amsterdam en loopt 2 weken. Ze heeft nu 1 week gelopen. Ze is verbaasd over de mooie plek. En eigenlijk is dat het ook, ze hebben het gezellig gemaakt met zitjes en allerlei dingen rood geverfd wat het allemaal nog gezelliger maakt. Elmira besteld een biertje. Deze moet ze meteen afrekenen en dat gaat op een toon alsof ze in een strafkamp zit. Ze heeft het glas nog niet leeg of het raam van de keuken gaat open en Elena vertelt haar dat ze moet gaan douchen. Elmira wil helemaal niet douchen, ze is net aangekomen. Maar Elena vindt dat het voor het eten moet gebeuren. Dat is nog wel voor te stellen maar het gaat om de toon waarop. En zo gaat het eigenlijk met alles: alle gasten worden benaderd als het kinderen zijn en het moet allemaal gebeuren zoals meneer en mevrouw het willen.
De geest van Pilger Fritz dwaalt er dus nog wel een beetje rond.
Het blijkt dat we in de huiskamer van Daan en Elena moeten eten. Deze mensen hebben totaal geen privacy. Het kleine kind zit de hele dag tussen vreemde mensen, iedereen vindt het een mooi kindje en dat is het ook. Maar al die aandacht kan het kind niet handelen en begint hard te schreeuwen waarop het een flinke mep op de hand krijgt. Ze krijgt een paar stukjes brood toe gestapt en even later naar bed gebracht. Daan doet net of er geen anderstaligen zijn, probeert zijn yoga voor pelgrims aan de man te brengen maar we zijn er met zijn allen wel over eens dat Daan niet iemand kan zijn die yoga kan geven. We zijn er wel benieuwd naar maar willen ons geld er niet aan uitgeven. Het eten verloopt snel, bijna gehaast. Tijdens het toetje doet Daan buiten de bar dicht. Er kan dus na de maaltijd niet geborreld worden. De Brusselse meiden, Elmira en ik vinden dat wel jammer. Ik ga dan ook eigenlijk meteen naar bed. Niet veel later volgt de rest ook.