9 mei 2017

9 mei 2017. Eindelijk weer een normale franse werkdag en dat merk je meteen aan het verkeer. Elmira gaat nog ff boodschappen doen maar ik heb geen zin in eten. Ik loop vast, zij zal volgen met Noah. De weg is saai. Het duurt lang voor ik het dorp uit ben. De kerken onderweg zijn dicht. De weg is supersteil en er staan een aantal bussen te ronken, klaar voor een schoolreis oid. De buitenwijk is ook niets bijzonders. Tot het paadje onder de bomen door, langs het Lac du Broussau. De dode boom waar 3 jaar geleden van die grote witte vogels in zaten, staat nog steeds aan de overkant. Vissers bezetten de oevers. Als ik op een bankje ff geniet van het uitzicht komen Elmira en Noah aanlopen. Gezamelijk lopen we op. Onder de snelweg door en dan steil omhoog. Ik moet mijn vest uit waardoor Elmira en Noah zo'n 100 meter voor me lopen. Ik vind het niet erg. We lopen door kale velden. 3 jaar geleden was dit een en al mais. Nu kan ik ver kijken en zie een man of 20 bezig met het oogsten van asperges of aardbeien of in ieder geval iets wat onder plastic groeit. Bij een bushokje houden we ff halt. Je kan er water tappen en even zitten. Maar al snel lopen we verder. We komen Vincent (klm/airfrance) en Laurence achter achterop. Hen ken ik van La Romieu. Het is altijd gezellig met Vincent. Noah is een mooie jongen van 21. Hij heeft bij zijn vader gewerkt als timmerman maar vindt dat er meer is in het leven. Hij wil liever psychologie studeren. Hij is prettig gezelschap. We komen aan in Miramont-Sensacq. Ik bezoek het kerkje en we proberen de gite te vinden. We komen langs een bakkertje. Een oude vrouw staat achter de toonbank. Op de vraag hoelaat de winkel sluit zegt ze:"als mijn man mij komt halen" . Zo schattig. Ik koop wat brood en ze rekent op haar papiertje met dagelijkse inkomsten uit wat het totaalbedrag is. Ik hou hier zo van. Even verderop is de gemeentelijke gite. Ook nu weer een verbouwde school. Vrijwilligers van de franse Sint Jacobvereniging bestieren hier de boel. Je betaalt 12euro voor het slapen en je kan donativo schenken voor het eten en de hulp. Het is altijd en warm welkom als er vrijwilligers ergens werken. Noah luncht even bij ons en neemt warm afscheid. Hij wil Santiago halen. Dat gaat hem lukken. Hij bedankt me voor de fijne gesprekken en wijze lessen. Wat voel ik me oud..... Die jongen komt er wel.
Er zit een pizzabakker vlakbij. We bestellen alvast onze sandwiches voor morgen. Er komen om de haverklap nwe wandelaars binnen. Het eten moet gekookt en de telefoon gaat om de haverklap. Als vrijwilliger ben je er wel druk mee. De mannelijke vrijwilliger geeft veel informatie over de route. Hij put uit eigen ervaring. Leuk hoor!
Om 19.00 uur beginnen we met een aperitief waarbij de gastvrouw een spaanse traditie in ere houdt. Ze doet het voor, het is een soort dansje met je handen en dan gaat het erom dat je niet te vroeg je glas pakt. Grappig.
Elmira zit naast een stel waarvan de man holle bolle gijs lijkt hij heeft telkens niet genoeg of schept heel veel op zonder rekening te houden met anderen. Zijn vrouw lijkt zich voor hem te schamen. Als toppunt tapt hij de wijnkannen bij. Het is zo'n beetje een stilzwijgende afspraak dat je 2 glazen drinkt tijdens het eten. Meneer vond dit blijkbaar niet genoeg en tapt gewoon bij uit zo'n voorraadcontainertje. Elmira weet hier wel raad mee: als de kaas op tafel komt, deelt zij de kaas zodat de man geen keuze heeft. Lachen!
Tegenover ons zit een moeder met dochter en zus. Moeder en dochter vertrekken halverwege de maaltijd om te roken. Dat heb ik ook nog nooit meegemaakt. Aan het eind van de maaltijd zingt deze moeder nog een liedje voor de vrijwilligers maar het komt geloof ik niet helemaal aan. Daarna lopen Elmira en ik nog een rondje door het dorpje. Het is groter dan ik dacht maar om er nu te wonen.... nee dat geloof ik niet. Het heeft al veel baskische dingen zoals de baretten en de dubbele plaatsnamen. Deze worden net als bij ons in Friesland op bordjes vertaald. Omdat het net bevrijdingsdag is geweest is alles versierd maar niet met de franse driekleur maar het zwarte en rood. Het is Elmira's laatste dag. Overmorgen gaat ze naar huis.