18 mei 2017

Donderdag 18 mei 2017. Rustdag in SJPdP. Om half 7 wakker, die verrekte fransen met hun gekwek, gekraak. Ze houden werkelijk nergens rekening mee. Het is weer even stil als ze allemaal aan het ontbijt zitten. Daarna komt een koppel weer boven alsof ze uit de kroeg komen. Beneden hangt een huisreglement. De eerste regel is dat men in de morgen rekening met elkaar houdt omdat niet iedereen op dezelfde tijd opstaat. Wanneer ik hun daar op wijs doet de man net of hij geen engels verstaat maar gisteravond tijdens het eten kon die uitstekend engels. Zijn vrouw biedt excuses aan en daarna zijn ze rustiger maar het lijkt wel of ze niet stil kunnen zijn. Sukkels. Als ze eindelijk zijn vertrokken val ik weer in slaap en schrik om half 10 wakker. Eerst maar eens een bakkie van mijn eigenste koffie. Het is heerlijk rustig in de gite. Eric is nergens te bekennen. Alleen een oude man zit in een tuinstoel achter in de eetzaal. Hij rookt daar ook. Hij zat er gistermiddag ook al. Misschien woont hij er wel.
Na wat opfrissen zoek ik mijn rugzak uit want er moeten spullen naar huis. Op naar het postkantoor. De service is er ver te zoeken. Het in elkaar vouwen van een verzenddoos lukt mij niet maar hoe wanhopig ik ook kijk en hoevaak de spullen ook op de grond vallen, niemand van het personeel komt uit zichzelf helpen. Als ik het graag doen ze het wel. Zo dat is klaar. Even wat kaarten schrijven en posten. Een rondje door het dorp, eens kijken waar de routebordjes staan.
Om half 3 kan ik bij de kapper terecht. Ze knippen me terwijl ik mijn hart vasthoudt want voor zover ik kan zien zit er geen logica in hun manier van knippen. Daarna in de verf en na ruim een uur sta ik weer buiten. Ik geloof dat ik wel tevreden ben met het resultaat. Over 6 weken ziet het er weer heel anders uit. Buiten is alles even nat, koud en ziet er troosteloos uit. Ik eet een crepe in een tentje waar ze gasbranders als verwarming hebben. Het is er in ieder geval warmer dan in de gite. Ik probeer wat verslagen te schrijven maar het lukt me niet. Eric vraagt of ik vanavond ook mee wil eten. Als ik ja heb gezegd, voegt hij eraan toe dat het menu hetzelfde is als gister. Even later komt er een flink geblesseerde vrouw binnen. Ze kan amper lopen en zoals ik het zie heeft ze haar scheenbeenvlies ontstoken. Ik adviseer haar om te gaan koelen maar Eric zegt dat de oude man, die hele dagen in de eetzaal vertoeft een ervaren kine nogwat is. Even later zit hij de voet van de vrouw te masseren.
Om 19.00 uur naar de pelgrimsmis en wie zie ik daar? De twee franse dames waar ik nog steeds de namen niet van weet. Het is een mooie kleine mis met een pelgrimszegen achteraf.
Net op tijd voor het eten terug. We zitten met wel heel verschillende nationaliteiten aan tafel: een stel uit Brazilie, 2 vrouwen uit Michigan, een australische, ikke en een Tom uit Maastricht. Aan het eind van de maaltijd komt Eric met een treurig gezicht melden dat het morgen ook slecht wordt met kans op regen. Ik besluit meteen eat ik niet ga lopen. Ik wil eigenlijk heel graag de Napoleon-route lopen maar dan moet het wel goed weer zijn anders heb je er niks aan en loop je de hele dag in de mist. Dus knoop ik er nog een dag achteraan. Howel ik oiever in een andere gite zou verblijven, zie ik op tegen het gedoe van zoeken en weer wennen.
Eric komt vertellen dat de vrouw met de blessure vanavond in mijn bovenbed komt te liggen. Ik baal daar stevig van maar het is nu te laat om nog wat anders te zoeken. Wanneer ik de vrouw de brandtrap op zie strompelen vraag ik me af hoe erg Eric op geld belust is. Voor de boxen vraagt hoj meer dan de kamers in het bestaande huis omdat de kosten van de nieuwe toiletten en badkamers die bij de boxen horen, terugverdiend moet worden, hoorde ik hem vanmiddag zeggen. Maar om de vrouw met zo een blessure een brandtrap op te laten strompelen en een bovenbed te geven, vind ik eigenlijk buiten alle proporties. De vrouw staat het huilen nader dan het lachen. Ik wil haar mijn bed wel geven maar eigenlijk is het van de gekke. De box tegenover mij heeft 2 lege stapelbedden. Daar kan ze toch makkelijk in? Er zullen toch geen gasten meer komen. En als ze komen herft hij nog kamers genoeg in het oorspronkelijke huis. De vrouw en ik staan net te hannesen hoe we ons nu moeten omkleden voor de nacht op die ene 50 centimeter in het vierkant als Eric alsnog boven komt om haar een bed in de andere box aan te bieden. Het zal bij hem ook wel doorgedrongen zijn dat er geen gasten meer komen en kan hij 3 euro meer vragen aan de vrouw met het zere been.
De oude man die hele dagen achter in de eetkamer zit, woont volgens mij in de bus die achterop het terrein staat. Er loopt ook een elektriciteitssnoer naar toe. Op de bus staat het logo van de gite. Is dat nu ook verborgen armoede?