19 mei 2017

Vrijdag 19 mei 2017. Na weer een nacht met vaak wakker zijn, begint om klokslag 8.00 uur een gemeentewerker met zo'n heen en weer maaiding een enorm grasveld te maaien. Nog nooit gehoord van een zitmaaier, denk ik. En daar zit ik dan, s'morgens om 8 uur in de regen onder een afdakje met mijn bakkie koffie. Romantischer kan het niet, lijkt het.
De vrouw met het zere been komt half huilend naast me zitten. Ze gaat morgen naar huis want het komt voorlopig niet meer goed. Voor haar is de camino afgelopen. Ze moet echt haar verhaal kwijt en in langzaam frans doet ze haar best om mij uit te leggen wat ze van de situatie vindt. Ook zij heeft geen goed woord over voor Eric. Dan zie ik het toch niet zo verkeerd, denk ik.
Eric komt popie jopie informeren hoe het met "zijn" dames gaat. We kijken elkaar aan en zwijgen. Eric rijdt weg en komt een uur later terug met boodschappen. Dozen met toetjes in diverse smaken zie ik langs komen. Ik heb een klein beetje hoop dat we vanavond wat anders te eten krijgen maar hoop eigenlijk tegen beter weten in. Ik werk de hele dag aan de verslagen maar op de een of andere manier lukt het niet. Ik loop eens naar de camping aan de overkant van de straat (tussen de buien door). Daar staat een jong stel met een hele kleine baby in een puptentje. Ook zij lopen de camino. Nog geen half jaar oud en dan al de camino hebben edaan. Ook al is het in een draagzak bij je ouders op de rug. Grappig.
In de loop van de middag wordt het drukker in het gebouw. Er komen veel amerikanen en engelsen binnen. Zij hebben blijkbaar gereserveerd. Er is ook een schoolklas uit Amerika met 16-17 jarigen. Eric slooft zich uit alsof zijn leven er van afhangt. Voor de rest van de gasten heeft hij geen tijd.
Ik trek me maar terug in mijn boxje, gordijnen dicht, ik ben er niet. Diverse keren komt Eric met nieuwe gasten om hun de boxen te laten zien. Hij praat zoveel dat de gasten jiet eens de tijd krijgen om een vraag te stellen. Hij is na zijn riedeltje ook meteen weer weg onder het mom dat " er veel gasten op hem staan te wachten". Terwijl hij eigenlijk alleen maar de big boy uit wil hangen naar de Amerikaanse leerlingen en hen lijkt te willen shockeren door zo vaak mogelijk het woord "fuck" in allerlei vervoegingen te laten vallen.
Plots wordt het gordijn van mijn box opengetrokken en een kleine man met baard komt mij vertellen dat vanavond om 22.00 uur iemand in mijn bovenbed komt slapen. Ik schrik me dood van de plotselinge inval en zeg dat ik nergens van weet. Ik heb geen flauw idee wie die man is en hij zegt dat Eric er vanaf weet. Ondertussen heeft een vrouw zich bellend achter de kabouter opgesteld. Ik voel me net zo'n gekooid dier dat bekeken wordt. De kabouter zegt dat hij het bed alvast op gaat maken zodat het comfortabeler is voor mij. Ik begrijp er niets van. Maar de man heeft zijn schoen al op mijn matras gezet en doet van alles op het bovenbed. Ik loop maar even weg om de man niet onderuit te schoppen. Eric beaamt dat ik een bovenbuurvrouw krijg. Ik maak hem duidelijk dat ik dit geen manier van doen vind. Die kabouter komt zo maar binnenvallen en iedereen kan wel zeggen dat ie vanavond komt slapen. Het enige wat Eric in te brengen heeft is dat de kabouter het niet zo bedoelt heeft. Hij is te druk met zijn leerlingen.
Om 8.00 uur loop ik maar eens naar beneden want ik hoor de borden rammelen op tafel. Dat is erg vroeg. En wat blijkt? Er wordt al druk gegeten. De bel is niet geluid en de gasten die net als ik al wat langer in de gite verblijven, weten nergens van. Ik schuif maar snel aan. Eric loopt voor het eerst met een schort voor heen en weer tussen de keuken en de eetzaal maar zijn handen zijn telkens leeg. En ook nu eten we hetzelfde menu. De gasten rondom mij zijn verbaasd. Naast mij zit een man uit Alphen aan de Rijn. Hij loopt met zo'n kruiwagentje maar dan achter zich aan. Hij twijfelt nog of hij de Napoleonroute neemt of de lagere route. Na de maaltijd wordt er door Eric een heel toneelstuk opgevoerd voor de leerlingen. Het "F...."-woord vliegt weer veelvuldig over tafel. De vrouw met het zere been is er wel klaar mee en ik ook. Buiten gooit ze de bagger over Eric eruit: hij heeft zelf nog nooit een deel van de camino gelopen en vrengt het verhaal of hij dagelijks de Napoleonroute loopt. Volgens de vrouw had hij in Parijs moeten blijven en naar de comedieschool moeten gaan. Ik denk dat zij aardig in de richting zit. De vrouw gast morgen met de trein van 6.00 uur naar huis. Ze moet al om 5 .00 uur op. Ze hoopt dat zij ons niet wakker maakt. In de volle eetzaal roept Eric mijn naam want ik moet nog betalen voor 2 nachten. Hij zegt eerst dat ik alles nog moet betalen en ik wil bijna ontploffen als hij net op tijd zegt dat hij nog weet dat ik 1 dag betaald had. Sommige mensenmoeten niet liegen als ze het niet kunnen. Rondom mij staat de voltallige klas mee te kijken en te luisteren. En dan vraagt Eric ook nog of ik genoten heb van mijn verblijf. In een split second denk ik dat het goed zou zijn als Eric en plein public te kakken wordt gezet. Maar ha dan zou hij zeggen dat niemand mij heeft verplicht om te blijven. Dus laat ik maqr voor wat het is. Ik ben blij dat ik morgen wegga.